Ποιος φοβάται μια νέα “17 Νοέμβρη”;

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Δημήτρη Χαραλάμπη, καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, φιλοξενεί το γερμανικό περιοδικό Stern. Οι κάτωθι, αποτελούν τις απόψεις του κ. Χαραλάμπη για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βιώνουμε:

Δεν διαβλέπει κίνδυνο λαϊκής εξέγερσης, μιας και δεν υπάρχει μια νέα ιδέα, για την οποία να αξίζει

κανείς να επαναστατήσει. Άλλωστε και ο Αλέξης Τσίπρας, εκπρόσωπος της άκρας αριστεράς, δηλώνει υπέρμαχος του ευρώ. Μετά τα μέτρα λιτότητας, θεωρεί δεδομένο ότι ελάχιστοι θα πληρώνουν φόρους τον επόμενο χρόνο. Οι μεν γιατί δεν μπορούν, οι δε για λόγους διαμαρτυρίας. Φοβάται αργή κατάρρευση του κράτους και σάπισμα του κοινωνικού συστήματος.

Ερωτώμενος για την έλλειψη κατανόησης από την πλευρά των φορολογουμένων ως προς την αξία των φορολογικών εσόδων, ο καθηγητής αποδίδει το φαινόμενο στην αδικία των επιβαλλόμενων φόρων. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο που μόλις ψηφίσθηκε, εκείνοι που κερδίζουν λιγότερα από 60.000 € θα πληρώνουν περισσότερους φόρους από πριν κι αυτοί που έχουν εισόδημα πάνω από 100.000 € λιγότερους. Το 75% των φόρων καταβάλλονται από συνταξιούχους και μισθωτούς, οι οποίοι αποτελούν μόλις το 50% των φορολογουμένων. Οι υπόλοιποι, που ο κ. Χαραλάμπης θεωρεί δεδομένα πλουσιότερους, πληρώνουν μόνο το 25% των φοροεσόδων. Αμφισβητεί τα επίσημα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία μόλις εννέα (!) Έλληνες αποκερδαίνουν περισσότερα από 700.000 € το χρόνο.

Επιπλέον, ο καθηγητής χαρακτηρίζει τα αντικειμενικά κριτήρια ως ανέκδοτο. Την αδράνεια του κράτους αποδίδει στην σχέση του με τους ψηφοφόρους και την δίψα για εξουσία. Οι πολιτικοί – εν προκειμένω κυρίως αυτοί που προέρχονται από τη Νέα Δημοκρατία – παρέχουν στην πελατεία τους φορολογική ασυλία, αφού σχεδόν ένα εκ. εισοδηματιών δεν πλήττονται ούτε στο ελάχιστο από τα μέτρα. Αυτοί συντηρούν σχεδόν 3 εκ. ανθρώπους, δηλ. πολλούς ψηφοφόρους …

Ο Δημήτρης Χαραλάμπης δεν περιορίζεται σε διαπιστώσεις, αλλά κάνει και ενδιαφέρουσες προτάσεις. Συστήνει στην τρόικα και ιδίως στην Merkel, ως ηγέτιδα της Ευρώπης, να θέσει την ελληνική κυβέρνηση υπό πίεση όχι μέσω περαιτέρω λιτότητας, αλλά της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής. Προτείνει χαλάρωση των μέτρων και αντ’ αυτών ορισμού διορίας ενός έτους στην κυβέρνηση, ώστε να δημιουργήσει ένα λειτουργικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα. Ειδάλλως, η χρηματοδότηση να σταματήσει. Με αυτόν τον τρόπο θα βρίσκονταν κεφάλαια για επενδύσεις και θα αφαιρούνταν πίεση από την κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα η τρόικα θα αποκτούσε περισσότερη λαϊκή στήριξη. Την μη σχετική ανάμειξη της τρόικας αιτιολογεί με την απροθυμία της να αφαιρέσει περισσότερη κυριαρχία από το ελληνικό κράτος, χωρίς πάντως να συμφωνεί μαζί της.

Αξιοσημείωτη είναι η άποψή του ότι στην Ελλάδα από καιρό μαίνεται ένας πόλεμος μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Η μη πτώση των τιμών αποδεικνύει την ύπαρξη πλούτου. Ταυτόχρονα όμως, υπάρχουν περιοχές που αρχίζουν να θυμίζουν γκέτο από την φτωχοποίηση. Ο καθηγητής δε