Οι νέοι να φτιάξουν κόμμα μέσω Facebook

Ακόμα και καλός και άξιος να είσαι και τις καλύτερες των προθέσεων να διαθέτεις -πολλοί από εκείνους τους πολιτικούς που έχουν περιπέσει τώρα σε ανυποληψία δεν αμφιβάλλω ότι έτσι ξεκίνησαν-, αν χρησιμοποιήσεις τα υφιστάμενα κομματικά γρανάζια για να ανελιχθείς, θα καταντήσεις αυτό που κάποτε μισούσες: Δεσμευμένος από χορηγούς, αφανείς και φανερούς που σε επιλέγουν εκ των προτέρων ή ελέγχουν εκ των υστέρων για να επιτελέσεις ένα συγκεκριμένο, συμφέρον για αυτούς, έργο, εξαρτημένος από την στήριξη ή το

άδειασμα των καθόλου ανιδιοτελών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, υποταγμένος σε μια κομματική γραμμή που, έστω και να μην έχεις ανάγκη ούτε τους χορηγούς ούτε τα ΜΜΕ, σε εξαναγκάζει, υπό την απειλή άμεσης αποπομπής, να προσαρμοστείς στα μέτρα του κοστουμιού που έχει ήδη ραφτεί για εσένα χωρίς εσένα.

Δεδομένης της φαυλότητας αυτού του κύκλου, πρόοδος δεν μπορεί, φοβάμαι, να προκύψει με την απλή αναζήτηση αξιότερων, εξυπνότερων, καθαρότερων ή πιο ευσυνείδητων. Και αυτοί, αν υποθέσουμε ότι τώρα λείπουν, θα αναγκαστούν να περάσουν τις συνήθεις «δοκιμασίες» του συστήματος, να χορέψουν τον ίδιο ακριβώς χορό.

Το ζήτημα λοιπόν, κατά την άποψή μου, είναι αυτές οι δοκιμασίες, σχεδόν απαγορευτικές για οποιαδήποτε πραγματική ανανέωση του σκηνικού, να παρακαμφθούν.

Τρόποι υπάρχουν πλέον. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρουν άπειρες δυνατότητες προβολής προσώπων και ιδεών, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Το πόσο αποτελεσματικά μπορούν να είναι φανέρωσε και το κόμμα του Beppe Grillo στην Ιταλία ή, ακόμα νωρίτερα και ευκρινέστερα, η προεκλογική καμπάνια του Barack Obama απέναντι στην Hillary Clinton.

Μια τέτοια πρωτοβουλία θα είχε στην Ελλάδα ακόμα μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.

Αφενός, γιατί τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης, ειδικά στην εποχή που ζούμε, στερούνται και της στοιχειώδους αξιοπιστίας. Περισσότερη είναι η επιρροή που ασκούν πλέον τα μηνύματα αγνώστου εμπνευστή που διαδίδονται μαζικά μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, παρά τα όσα υποστηρίζουν οι καναλάρχες και οι υφιστάμενοί τους.

Αφετέρου, γιατί στην χώρα μας υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, το οποίο νιώθει ότι δεν εκφράζεται από τίποτα το υπάρχον: Οι νέοι που, αδιαφορώντας για ανθρώπους που μιλάνε μια άλλη γλώσσα από την δική τους και καταπιάνονται με θέματα που ελάχιστα σχετίζονται με την δική τους καθημερινότητα, την ημέρα των εκλογών προτιμούν μια βόλτα στην παραλία, το κουτσομπολιό στην καφετέρια ή μπαίνουν στα παραβάν, λόγω φορτικότητας των γονιών τους, συχνά για να διαγράψουν το ψηφοδέλτιο επιδεικτικά, ώστε να μην μένει καμιά αμφιβολία για το τι (δεν) ψήφισαν. Οι άνεργοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, που νιώθουν την αφόρητη ανάγκη να αλλάξει κάτι σήμερα κιόλας και καταφεύγουν σε κόμματα κραυγαλέων ψεμάτων, ανακύκλωσης, οργής ή μισανθρωπίας, ελλείψει κάποιου που να ενσαρκώνει βάσιμες ελπίδες. Οι «μορφωμένοι»-κυβερνώμενοι, οι χιλιάδες απόφοιτοι αυτής της χώρας, οι οποίοι προσβάλλονται από τα χαρακτηριστικά και την ποιότητα πολλών από τους κυβερνώντες και αναρωτούνται (εύλογα) γιατί οι ρόλοι δεν είναι αντίστροφοι.

Ούτε καν ιδιαίτερα πρωτότυπες ιδέες δεν απαιτούνται για να κινητοποιηθεί αυτό το κομμάτι του πληθυσμού. Μια συμφωνία σε πέντε-έξι αυτονόητες Αρχές και η χρήση μιας κοινής, εύληπτης και καθημερινής γλώσσας αρκεί. Φθάνει να πεισθούν οι συμμετέχοντες για την αγνή πρόθεση ΑΛΛΑΓΗΣ. Πάνω από όλα, το βασικότερο είναι να παραμεριστούν οι παρόντες κανόνες του παιχνιδιού.

Τι θα βγει από αυτό; Το λιγότερο που μπορεί να βγει είναι μια νέα γενιά, καταδικασμένη σε μεγάλο βαθμό από τα λάθη παλαιότερων, η οποία παίρνει τις τύχες της στα χέρια της.