Η “συνάντηση” του Λευτέρη Βογιατζή με τον Δημήτρη Μητρόπουλο

Ένας σπουδαίος ηθοποιός και άνθρωπος του θεάτρου, συναντά ένα μεγάλο μουσικό. Συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις δύο αυτές προσωπικότητες είναι η πίστη στην τέχνη τους. Ο Λευτέρης Βογιατζής ερμηνεύει τον πιανίστα, συνθέτη, μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο.

Η ταινία –ντοκιμαντέρ «Γυμνά Χέρια» του Γιώργου Σκεύα έχει προβληθεί ήδη στο Φεστιβάλ Αθηνών και προβάλλεται ξανά, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών αυτή τη φορά, στις 19 και 20 Φεβρουαρίου. Η ταινία εστιάζει στο διάστημα που ο Μητρόπουλος έζησε στην Αμερική

και εργάστηκε ως διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μιννεάπολης και μετά της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης. Αν και αγαπούσε πολύ την πατρίδα του, προσπάθησε –με επιτυχία- να μεταδώσει τις γνώσεις του και το ταλέντο του στο εξωτερικό όπου και διέπρεψε. Υπήρξε τυχερός μιας και αναγνωρίστηκε όσο ζούσε, διακρίθηκε και τιμήθηκε πολλές φορές ενώ το κοινό του τον θαύμαζε απεριόριστα. Διηύθηνε πάντα χωρίς παρτιτούρα –ακόμα και στις πρόβες, ασχολήθηκε με έργα που ήταν ξεχασμένα, οι εκτελέσεις του θεωρούνται μέχρι σήμερα εξαιρετικά δείγματα αναδημιουργικής τέχνης ενώ ανέπτυξε μια απόλυτα προσωπική τεχνική, οπτικοποιώντας τη μουσική. Ήταν πολύπλευρος και ανήσυχος. Όχι μόνο ως καλλιτέχνης αλλά και ως προσωπικότητα. Ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ θέλησε να φωτίσει το προφίλ του σπουδαίου μουσικού και να μπει μέσα στο μυαλό του. Χρησιμοποίησε λοιπόν τις επιστολές που έγραψε στην επιστήθια φίλη του Καίτη Κατσογιάννη, «οι επιστολές αυτές, πέρα από τον πλούτο πληροφοριών που πρόσφεραν, ήταν ένα είδος εξομολόγησης, όπου διαγραφόταν ανάγλυφα το πάθος και η απόλυτη αφοσίωση του Μητρόπουλου στην τέχνη του» και δημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ πέρα από την τεκμηρίωση.

Σε ένα από τα κείμενα του, ο Δημήτρης Μητρόπουλος γράφει: «Έχω πεισθεί πως η ίδια η ζωή είναι το μόνο αψεγάδιαστο έργο τέχνης. Φρονώ πως το υψηλότερο επίτευγμα του κάθε καλλιτέχνη, είναι να “ερμηνεύσει” αυτή την τελειότητα, φιλοδοξώντας να είναι αντάξιός της. H πλήρης, δηλαδή, πραγμάτωση του καλλιτεχνικού εγχειρήματος απαιτεί τον καλύτερο εαυτό μας. O συνθέτης, ο εκτελεστής, ακόμη και ο ακροατής δεν έχει τη δυνατότητα πατώντας ένα κουμπί να αποκλείσει την πραγματικότητα της δικής του συμμετοχής στα καθημερινά προβλήματα του κόσμου. H τέχνη δεν είναι μια απόδραση· δεν είναι μια υπεκφυγή· είναι η έκφραση της πιο ευγενικής παρόρμησης του ανθρώπου.» Ειλικρινείς σκέψεις από έναν αξιόλογο άνθρωπο του κόσμου της μουσικής. Ύστερα από μια μακρόχρονη, αδιάκοπη επαγγελματική διαδρομή και αφήνοντας πίσω του ένα πολύτιμο έργο, πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 1960 στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου στη διάρκεια δοκιμής της Τρίτης Συμφωνίας του Μάλερ.