Η πρόκληση της κλιματικής αλλαγής

Μία από τις πιο μεγάλες προκλήσεις της εποχής μας είναι αυτή της κλιματικής αλλαγής. Απειλεί τη ζωή εκατομμυρίων, σήμερα, ανθρώπων και δισεκατομμυρίων στο μέλλον. Η απειλή αυτή αγγίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα ως προς την τροφή, το νερό, την κατοικία, την υγεία, στοιχεία που έδωσε μάχη να τα κατακτήσει ο σύγχρονος άνθρωπος.

Ειδικά οι πιο φτωχοί κι αδύναμοι είναι εκτεθειμένοι σ’ αυτόν τον κίνδυνο κι υπάρχει ηθικό δικαίωμα να προστατευτούν. Η πρόσφατη εισήγηση του GIEC (ομάδα διακυβερνητικών ειδικών για την κλιματική εξέλιξη) φανερώνει καθαρά ότι η κλιματική υπερθέρμανση είναι ανεπίστρεπτη

και η βασική αιτία είναι μάλλον η ανθρώπινη δραστηριότητα. Οι τυφώνες στις Φιλιππίνες, οι πλημμύρες σε Ευρώπη και Αμερική, και γενικώς η πληθώρα των ακραίων μετεωρολογικών φαινομένων, προκαλεί, σύμφωνα με τους επιστήμονες της κλιματικής αλλαγής, τεράστιες οικονομικές συνέπειες. Για αυτό άλλωστε και η παγκόσμια τράπεζα, το διεθνές νομισματικό ταμείο και το διεθνές πρακτορείο ενέργειας, συνεργάζονται με την επιστημονική κοινότητα, ώστε να μας προειδοποιήσουν για τους κινδύνους που μας απειλούν.

Ξέρουμε ότι πρέπει να κρατηθεί η θερμοκρασία και να μην ξεπεράσει τους 2ο C, το λιγότερο δηλαδή στο επίπεδο προ-βιομηχανίας. Που σημαίνει να αφήσουμε τις πυρηνικές ενέργειες και να δώσουμε ώθηση στις ανανεώσιμες, που είναι και πιο συμφέρουσες οικονομικά. Το κάρβουνο, για παράδειγμα, πρέπει να είναι σε σταθερή τιμή διεθνώς. Για αυτό και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ κάλεσε ένα διεθνές συνέδριο το Σεπτέμβριο.

Το 2014 πρέπει να είναι η προετοιμασία, ώστε το 2015 να υπογραφεί στο Παρίσι, το σύμφωνο για τη μείωση του γκαζιού. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος αλλά είναι αναγκαίος. Πρέπει να το καταλάβουν καλά οι διεθνείς ηγέτες. Γιατί πέρα από μικροπολιτικά και πελατειακά συμφέροντα, πρέπει να κυριαρχήσει στον κόσμο η ελπίδα και η εμπιστοσύνη για μία ποιοτική κι υγιεινή κοινωνική ζωή.

Η λύση στο κλιματικό πρόβλημα θα έρθει μέσα από πολιτικές αποφάσεις, από ερευνητικά κέντρα κι εργαστήρια, από την καινοτομία – Πολλές κοινότητες ή επιχειρήσεις, σε τοπικό, εθνικό ή διεθνές επίπεδο, αλλά και διεθνείς οργανισμοί, ειδικά σε αναπτυσσόμενες χώρες, μπορούν και πρέπει, να πάρουν το δρόμο για λιγόστεψη του κάρβουνου και για ενιαία παγκοσμίως σταθεροποίησή του. Οι πιο πλούσιες χώρες , αυτές που συνέβαλλαν στη συσσώρευση του γκαζιού, σαν ένα είδος νέφους στην ατμόσφαιρα (και βέβαια αυτές ήταν που είχαν τα υπερκέρδη), πρέπει να καταλάβουν τον κίνδυνο που απειλεί και τις ίδιες. Να γίνουν πρωτοπόρες ώστε να βοηθήσουν. Βρισκόμαστε σε αποφασιστικό σταυροδρόμι. Πρέπει να πάρουμε την ορθή κατεύθυνση για το δίκαιο και το καλό του κόσμου.

Οι μελλοντικές γενιές λένε ότι εγκαταλείφθηκαν. Πρέπει να σταματήσουν να νιώθουν έτσι. Πρέπει οι πολίτες να ξανανιώσουν ενεργοί ώστε μέχρι το 2050 να είμαστε ουδέτεροι στον ανταγωνισμό αύξησης του κάρβουνου. Πρέπει όλοι μας, νέοι, γέροι, πλούσιοι ή φτωχοί (και δεν είναι μήτε ρομαντικό μήτε ουτοπικό αυτό, αλλά είναι δείγμα συλλογικής συνείδησης), να ενωθούν σε ένα άμεσο, κοινό μέτωπο, σε έναν κοινό αγώνα, για την αντιμετώπιση του κινδύνου της κλιματικής αλλαγής.