Η (μεγάλη) επιστροφή των Αγανακτισμένων

Η εκλογή του Μαριάνο Ραχόι στην πρωθυπουργία της Ισπανίας υπήρξε ένα ιστορικό… ατύχημα. Καλύτερα, μια συγκυριακή εξέλιξη καθώς στις εκλογές της μεγάλης επιστροφής για το Λαϊκό Κόμμα, δεν κέρδισε ο αρχηγός του, δεν κέρδισαν οι ιδέες του, δεν κέρδισε η οπτική του μέλλοντος που το ΡΡ παρουσίασε στην ισπανική κοινωνία. Έχασε ο Θαπατέρο. Ούτε καν το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Τόσο απλά…

Η ισπανική κοινωνία, εμφανώς θυμωμένη με τον πολιτικό που επίσης… από λάθος βρέθηκε στην πρωθυπουργία το 2004 μετά την τραγωδία της 11ης Μαρτίου,

όταν ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ δεν κατάλαβε εγκαίρως ότι η μισή αλήθεια θα του στοίχιζε την εξουσία, θα ψήφιζε σχεδόν τον… οποιοδήποτε, στις τελευταίες εκλογές.

Και ο σημερινός πρωθυπουργός της Ισπανίας ήταν… σχεδόν ο οποιοσδήποτε. Έχοντας ήδη ηττηθεί δυο φορές σε εκλογές από τον Θαπατέρο, με ελάχιστη αποδοχή ακόμη και στο εσωτερικό του Λαϊκού Κόμματος, όπου είχαν ήδη ξεκινήσει παρασκηνιακές διαδικασίες για τη διαδοχή του, επικράτησε του Σοσιαλιστικού Κόμματος με σαρωτικά ποσοστά, αλλά… μέχρι εκεί. Αν μάλιστα επιτρέψουμε στην ιστορική αφήγηση ένα μεγάλο “αν”, στην περίπτωση που οι Σοσιαλιστές δεν είχαν επιλέξει τον Ρουμπαλκάμπα αλλά την Τσακόν για διάδοχο του Θαπατέρο, ίσως το αποτέλεσμα των εκλογών να ήταν διαφορετικό.

Ας είναι. Ο Ραχόι κέρδισε, πρόσθεσε το όνομά του στη λίστα των πρωθυπουργών της Ισπανίας, και στα χέρια του έσκασε η μεγάλη κρίση. Και λίγο μετά, το μεγάλο σκάνδαλο με τις μυστικές χρηματοδοτήσεις. Δυο βραδυφλεγείς “βόμβες” είναι εκ των πραγμάτων υπερβολικές για έναν πολιτικό. Πόσο μάλλον όταν ο τελευταίος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ηγέτης.

Το ιστορικό δυστύχημα για την Ευρώπη και τις γενιές μας είναι ότι πολιτικοί μικρομεσαίων ικανοτήτων σαν τον Ραχόι κρατούν τα ηνία της ηπείρου και χωρών που εκ των πραγμάτων αποτελούν βαρόμετρο για τη συλλογική ευημερία των κοινωνιών μας, σε αυτή την οριακή, κρίσιμη συγκυρία.

Ο Ραχόι, που για να μην ξεχνάμε, επέλεξε ως υπουργό Οικονομικών της πρώτης κυβέρνησής του τον άλλοτε επικεφαλής της… Lehman Brothers στην Ισπανία, αδυνατεί να διαχειριστεί την κρίση. Αδυνατεί να κοιτάξει πιο μακριά από τη Μαδρίτη. Αδυνατεί να ορθώσει ρητορική απεγκλωβισμού στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, δηλαδή πρωτίστως στο Βερολίνο και δευτερευόντως στις Βρυξέλλες.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ήταν μάλλον αναμενόμενο το χθεσινό ξέσπασμα των “Αγανακτισμένων”. Η μάλλον, η μεγάλη επιστροφή, έστω και σε δόσεις, των “Indignados”. Του Κινήματος που θα μπορούσε να προσλάβει πανευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, και να υποχρεώσει το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες να ακούσουν. Από τη στιγμή που… δεν ακούγεται η φωνή των ανά χώρα ηγετών.

Έστω και γι’ αυτό, μάλλον θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Ραχόι. Σε κάθε περίπτωση, θα το κάνει η Ιστορία για εμάς…