Η Ελλάδα που φεύγει. Και εκείνη που έρχεται…

Η εθνική κρίση που βιώνει τα τελευταία τρία (σχεδόν) χρόνια η Ελλάδα, δεν περιορίζεται φυσικά στην παράμετρο του δημοσιονομικού εκτροχιασμού και της συνεπακόλουθης λιτότητας, που επανακαθόρισε την καθημερινότητα, επομένως και τις προτεραιότητες μιας κοινωνίας σε βαθιά περισυλλογή, στα όρια της κατάθλιψης.

Είναι μια σύνθετη, πολυεπίπεδη και… επίμονη κρίση. Επειδή οι ρίζες της χάνονται… βαθιά στο εθνικό dna. Και κυρίως επειδή οι άμεσα εμπλεκόμενοι, δηλαδή

εμείς, ελάχιστα βήματα προόδου κάνουμε. Κάθε άλλο παρά επιδεικνύουμε διάθεση να μάθουμε από τα λάθη μας. Να εντοπίσουμε και να ξεκινήσουμε θεραπεία για τις εθνικές παθογένειες που μας οδήγησαν σε ασκήσεις ισορροπίας κοντά στον γκρεμό. Να αποδεχτούμε το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στον καθένα, και το μωσαϊκό από mea culpa να είναι ο πρόλογος του μέλλοντος. Εκεί όπου θα έχουμε γυρίσει σελίδα.

Ακόμη και σε μια εποχή κατά την οποία το διαδίκτυο, στην mainsteam αλλά και στην… ατίθαση εκδοχή του, όπως είναι τα social media, εξελίσσεται στο κυρίαρχο ΜΜΕ, αυτό που διαμορφώνει την εθνική ατζέντα και καθορίζει τις εξελίξεις, η τηλεόραση συνεχίζει να έχει την (ενοχλητική) γοητεία της.

Είναι κρίμα λοιπόν να συνεχίζουμε να βλέπουμε στα πάνελ των τηλεοπτικών εκπομπών ή στα “παράθυρα” των δελτίων ειδήσεων, τους ίδιους ξεπερασμένους εκπροσώπους μιας εθνικής διαδρομής που μας έφερε άγαρμπα στο τετ-α-τετ με την κρίση και την ηθική χρεοκοπία.

Οι ίδιοι “δημόσιοι παράγοντες”, πολιτικοί, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, “άνθρωποι του πνεύματος”, συνδικαλιστές, “τεχνοκράτες” και πάσης φύσεως, προέλευσης και ταυτότητας “ειδικοί”. Ξεπερασμένες αφηγήσεις, ξεπερασμένες ιδέες, ξεπερασμένες συμπεριφορές. Ευτυχώς που υπάρχει και το… τηλεκοντρόλ. Δυστυχώς, η εικόνα μένει.

Αυτή είναι η Ελλάδα που φεύγει. Όσο κι αν συνεχίσει να αντιστέκεται, λες και ανήκει στην προνομιακή κατηγορία της… υψηλής παστερίωσης. Θα φύγει. Για να έρθει η “επόμενη Ελλάδα”. Χωρίς ξεπερασμένους, μοιραίους και θλιβερούς.