O Δημήτρης Παπαϊωάννου συνεχίζει να μεγαλουργεί

Πριν από ένα χρόνο –τον Ιούνιο του 2012- το Φεστιβάλ Αθηνών φιλοξένησε την τελευταία παράσταση του Δημήτρη Παπαιωάννου. Στο καλλιτεχνικό αυτό εγχείρημα, ο σημαντικός –αν όχι σημαντικότερος χορογράφος της εποχής του- συμμετείχε και ως χορευτής, ύστερα από απουσία δέκα ετών. Πρωταγωνιστές είναι δύο ανθρώπινα σώματα τα οποία γίνονται ένα μέσα από μία σειρά κινήσεων απόλυτης ακρίβειας και λεπτομέρειας. Λιτό σκηνικό, απλά μέσα, ήχοι αντί μουσικής και το υπέροχο δίδυμο παραδίδεται σε ένα πείραμα μέσω του οποίου ανακαλύπτει τα συναισθήματα,

τα όρια αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Παπαιωάννου μαζί με τον Tadeu Liesenfeld επεξεργάζονται την «πρώτη ύλη» τους και διερευνούν τις πιο βαθιές πτυχές τους χωρίς απαραίτητα να καταλήγουν κάπου. Πρόκειται άλλωστε για ένα έργο σε πρώιμη φάση που επιδέχεται εξέλιξη.

Αρκετούς μήνες μετά, σε λίγες μόλις μέρες, το “Primal Matter”, θα ενσωματωθεί σε ένα ξεχωριστό εικαστικό γεγονός στο Εδιμβούργο. Συγκεκριμένα, θα παρουσιαστεί στα πλαίσια της έκθεσης “From Death to Death and Other Small Tales, Masterpieces from the National Gallery of Modern Art and the D.Daskalopoulos Collection”. Το κοινό της Σκωτίας θα έχει για πρώτη φορά την ευκαιρία να θαυμάσει έργα τέχνης με κεντρικό άξονα το σώμα. Έργα που δεν έχουν εκτεθεί ξανά στην Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης της Σκωτίας θα προβάλλουν την προσωπική οπτική πρωτοποριακών δημιουργών μεταξύ των οποίων ο Joseph Beuys, η Marina Abramovic και ο Marcel Duchamp σχετικά με το σώμα. Σχεδόν 130 εκθέματα –ανάμεσα τους και πολλά γυμνά φυσικά- κινούνται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, σε γλυπτά και ζωγραφικούς πίνακες, προκειμένου να χαρίσουν στους επισκέπτες μία μοναδική εμπειρία. Στις 15 Μαρτίου, 30 μόνο τυχεροί θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν την «Πρώτη Ύλη» στη γενική πρόβα καθώς η παράσταση που θα δοθεί στις 16 Μαρτίου θα είναι κλειστή για το κοινό.

Ο Δημήτρης Παπαιωάννου δε χρειάζεται συστάσεις. Μπορεί να τον «έμαθε» το ευρύ κοινό με την καταπληκτική Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων που «έφτιαξε», αλλά το έργο του από τότε που ξεκίνησε με την Ομάδα Εδάφους μέχρι σήμερα, χαρακτηρίζεται από «εσωτερικές» δουλειές, μικρότερης κλίμακας μεν αλλά μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας δε. Πολυσχιδής και ανήσυχος, η μαθητεία του στο Γιάννη Τσαρούχη αλλά και οι γνώσεις που έλαβε από το εργαστήριο του Δημήτρη Μυταρά, η ενασχόληση του με το σκίτσο και ασφαλώς το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, τον βοήθησαν να γίνει σύντομα ένας πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης. Ύστερα από τόσα χρόνια, παραμένει ένας άνθρωπος που έχει πολλά να πει μέσα από το έργο του χωρίς ευτελή μέσα. Στην εποχή της φλυαρίας και των «φτωχών» υπερθεαμάτων, αυτό μοιάζει να είναι ανεκτίμητη αξία στην τέχνη.

Η διαδρομή του Παπαιωάννου είναι εξελικτική. Αν και ξεκίνησε με εξαιρετικά δείγματα, δεν αρκέστηκε σε αυτά. Η Τελετή ήταν ένα «διάλειμμα» στην πορεία του που του χάρισε διεθνή φήμη και την οικονομική δυνατότητα να επανέλθει στον πρωταρχικό του στόχο, να κάνει τις παραστάσεις που θέλει, χωρίς οικονομικούς περιορισμούς αλλά πάντα πιστές στο όραμα του. Θυμάμαι τις παραστάσεις του που έχω παρακολουθήσει. Αψεγάδιαστες. Ολοκληρωμένες, ατμοσφαιρικές, άρτιες χορογραφικά και εικαστικά, εμπνευσμένες. Αν ένας από τους στόχους τους είναι να προκαλέσουν έντονα συναισθήματα, σίγουρα το καταφέρνουν. Κάθε μία από αυτές άλλωστε, μοιάζει να είναι και μία εξομολόγηση του εμπνευστή τους. Είναι και ένας λόγος που τις κάνει τόσο αληθινές. Πόσο μάλλον όταν συμβαίνει αβίαστα αν και είναι αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας και αφοσίωσης. Διότι ο Παπαιωάννου, είναι πρώτα από όλα, ένας αφοσιωμένος καλλιτέχνης που έχει πολλά να κάνει ακόμα και όσο για το κοινό του, περιμένει πάντα την επόμενη, καινούρια εμπειρία…