Η κρίση δεν έχει καμία σχέση με το έλλειμμα παραγωγικότητας

Του Κ. Καλλωνιάτη

Η δήθεν ‘παρεξηγημένη’ δήλωση του Γερμανού υφυπουργού Εργασίας Χανς-Γιόαχιμ Φούχτελ πως «1.000 εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα στη Γερμανία κάνουν τόση δουλειά όση 3.000 στην Ελλάδα» έγινε για να ζητήσει αμέσως μετά προτάσεις για την αύξηση της παραγωγικότητας του ελληνικού δημόσιου τομέα. Σαν να επρόκειτο δηλαδή για μία απάντηση-κλειδί στην κρίση χρεών που πλήττει την ελληνική οικονομία.

Κι ενώ κανείς δεν αμφισβητεί ότι η παραγωγικότητα του ελληνικού δημόσιου τομέα όπως κι η ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών του είναι χαμηλή και έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης,

η άποψη Φούχτελ για τριπλάσια παραγωγικότητα των γερμανών δημοσίων υπαλλήλων είναι εντελώς αυθαίρετη και ψευδής.

Τα τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2011 δείχνουν για το σύνολο της οικονομίας πως η παραγωγικότητα εργασίας στην Γερμανία είναι μόλις 63% υψηλότερη απ’ ότι στην Ελλάδα κι όχι 200% που ισχυρίζεται ο κ. Φούχτελ. Δεδομένου, δε, ότι η δύναμη της γερμανικής εξαγωγικής οικονομίας είναι ο ιδιωτικός τομέας, στον δημόσιο τομέα η διαφορά παραγωγικότητας είναι ασφαλώς ακόμη μικρότερη.

Όμως ας δεχθούμε προς στιγμήν πως ειδικά στον δημόσιο τομέα η διαφορά παραγωγικότητας φθάνει το 200%. Τότε με δεδομένο ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι αντιστοιχούν στο 20% περίπου του συνόλου των ελλήνων απασχολουμένων, αυτό σημαίνει πως η διαφορά παραγωγικότητας Γερμανίας-Ελλάδας στον ιδιωτικό τομέα δεν ξεπερνά το 29% ! Οπότε γεννάται το ερώτημα : πως είναι δυνατόν με διαφορά μισθών ακόμη μεγαλύτερη μεταξύ των δύο χωρών (ο μέσος ετήσιος μισθός πλήρους απασχόλησης ήταν το 2010 κατά 33% υψηλότερος στη Γερμανία) να μην είναι συμφέρουσες οι επενδύσεις στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα και να μιλάνε όλοι για έλλειμμα ανταγωνιστικότητας ; Προφανώς κάτι δεν μας λένε σωστά…

Όμως, τι σημασία μπορεί να έχει για τη κρίση χρεών της χώρας η παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα ώστε να προβάλλεται τόσο επιτακτικά ως μείζον θέμα της οικονομικής πολιτικής ; Ελάχιστη προφανώς αν αναλογισθούμε πως στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας είναι κατά βάση κρατικοδίαιτος και πως ο όγκος χρεών που συσσωρεύτηκε στη διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών δεν οφειλόταν στη χαμηλή παραγωγικότητα των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά στην στήριξη προβληματικών ιδιωτικών επιχειρήσεων και τραπεζών καθώς και στη σπατάλη, ρεμούλα και διαφθορά των κοινοτικών πόρων από το πελατοκεντρικό πολιτικό σύστημα που αντί να εκσυγχρονίσει την παραγωγική βάση της χώρας αναλώθηκε σε δοσοληψίες με τεχνικές, συμβουλευτικές και κατασκευαστικές εταιρίες για την Ολυμπιάδα και δημόσια έργα ή υπηρεσίες που θύμιζαν το ‘γεφύρι της Άρτας’.

Διαφορές παραγωγικότητας πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν μεταξύ οικονομιών με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης. Οι περισσότερο αναπτυγμένες χώρες χαρακτηρίζονται πάντα από υψηλότερα επίπεδα παραγωγικότητας (μία ματιά στη λίστα του ΟΟΣΑ αρκεί για επαλήθευση) γιατί εκεί οι εργαζόμενοι εργάζονται σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες από πλευράς υποδομών, τεχνολογικής εξέλιξης, κατάρτισης και τεχνογνωσίας, οργ