Στουρνάρας-Βαρουφάκης. Βίοι αντίθετοι…

Τα τελευταία χρόνια η χώρα είχε την τύχη να έχει στο τιμόνι της οικονομίας δύο Γιάννηδες -τον έναν με ένα «ν». Εχουν πολλά κοινά. Με σπουδές σε κορυφαία πανεπιστήμια της Αγγλίας, υπήρξαν ακαδημαϊκοί και συνάδελφοι στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου ο πρώτος, ο Γιάννης Στουρνάρας, υποδέχθηκε τον δεύτερο, τον Γιάνη Βαρουφάκη. Κάπου εδώ όμως τα κοινά στοιχεία τελειώνουν. Γιατί πολιτεύθηκαν με διαμετρικά

αντίθετο τρόπο. Ο Γιάννης Στουρνάρας ανέλαβε εξωκοινοβουλευτικός υπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ιδεολογικά και πολιτικά βρισκόταν σε απόσταση από τη Νέα Δημοκρατία. Αν και ποτέ δεν εκδηλώθηκε κομματικά, ανήκε στον χώρο του προοδευτικού εκσυγχρονισμού και για πολλά χρόνια υπήρξε σύμβουλος του Κώστα Σημίτη.

Στην κυβέρνηση Σαμαρά μπήκε ως τεχνοκράτης και σε όλη τη διάρκεια της θητείας του ακολούθησε με συνέπεια την πολιτική της δημοσιονομικής προσαρμογής. Στους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν αρεστός. Είχε δεχθεί επανειλημμένα τα πυρά των εφημερίδων του χώρου και είχε βρεθεί στο στόχαστρο βουλευτών της «λαϊκής» Δεξιάς όπως οι κ. Κακλαμάνης και Παυλόπουλος. Παρ’ όλα αυτά επέζησε για μια ολόκληρη διετία, γιατί βέβαια ήταν χρήσιμος. Χάρη κυρίως στον κ. Στουρνάρα η χώρα όχι μόνο απέφυγε τη χρεοκοπία το 2012 αλλά και κατάφερε, νωρίτερα από τις προβλέψεις της τρόικας, να έχει πρωτογενή πλεονάσματα. Αν είχε παραμείνει υπουργός, μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι σήμερα θα είχαμε βγει από το Μνημόνιο όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και σε λίγο η Κύπρος. Δυστυχώς, ο κ. Σαμαράς δεν άντεξε, υπέκυψε στις σειρήνες και τα υπόλοιπα είναι γνωστά.

Η περίπτωση του κ. Βαρουφάκη είναι διαφορετική. Κατ’ αρχάς επέλεξε να είναι υποψήφιος βουλευτής. Εγινε έτσι οιονεί κομματικός, παρόλο που δήλωνε ότι ο μόνος τρόπος να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ ήταν να μη διαβάσει το οικονομικό του πρόγραμμα! Η ανάληψη του υπουργείου ήταν κατά συνέπεια έκπληξη. Ολοι υπέθεσαν ότι επελέγη για τις διεθνείς επαφές και τις γνώσεις του, δεδομένης και της σχετικής έλλειψης πεπειραμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήταν με άλλα λόγια χρήσιμος. Δυστυχώς, από την πρώτη στιγμή ο νέος υπουργός φάνηκε να ακυρώνει τον ρόλο του. Αν και έδειξε δείγματα διαφοροποίησης από τον δογματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, όπως όταν είπε ότι το 70% του Μνημονίου είναι θετικό, γρήγορα η πολιτική του ταυτότητα χάθηκε μέσα σε ένα μπαράζ δημοσιότητας. Ενας κοσμικός «μπον βιβέρ» στη θέση του εργασιομανούς Στουρνάρα. Κατάφερε μάλιστα να δημιουργήσει τέτοια εχθρότητα στο Euro-group, που χρειάστηκε επανειλημμένα η μεσολάβηση του κ. Τσίπρα για να επιτευχθεί συμφωνία. Από χρήσιμος κατάφερε να γίνει αναλώσιμος σε αναζήτηση ρόλου. Το προσωπικό του πρόβλημα βέβαια λίγο ενδιαφέρει. Πρώτη φορά όμως σε μια τόσο σοβαρή κρίση η χώρα έχει έναν ξεδοντιασμένο υπουργό των Οικονομικών ανίκανο να πατήσει πόδι. Κι αυτό είναι επικίνδυνο.