Και όμως, ακόμα σπάνε πιάτα στα μπουζούκια…

Το ζωνάρι σφίγγει και γεμίζει τρύπες αλλά και το πιάτο – πιάτο. Σου λέει άδειο είναι, γιατί να μην το σπάσω, μπας και φοβηθεί η κρίση και φύγει, ή έστω να περάσει ο νταλκάς. Στα μπουζουξίδικα το έθιμο ανθεί κόντρα στη βαρυχειμωνιά του Μνημονίου. Απλά μην το φωνάζουμε…Οσο η οικονομική κρίση βαθαίνει τόσο ψηλότερες γίνονται οι στοίβες με τα σπασμένα πιάτα στα μπουζουξίδικα της χώρας. Ο Ελληνας έχει πόνο, ντέρτι και οργή. Και φροντίζει να ξεσπάει θρυμματίζοντας στις πίστες γύψινα πιάτα ακούγοντας καψουροτράγουδα. Ούτε τα capital controls ούτε η ανεργία πτοούν τον νταλκαδιασμένο Ελληνα. Πάει στα μπουζούκια για να κάνει «ζημιά» και το καταφέρνει…

Τα παραπάνω επιβεβαιώνει ο 42χρονος Κώστας Γκέντζος από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος διατηρεί τη μοναδική (πλέον) βιοτεχνία κατασκευής γύψινων πιάτων στη Βόρεια Ελλάδα που προορίζονται για σπάσιμο. «Δεν προλαβαίνουμε τις παραγγελίες. Γίνεται ο κακός χαμός. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και το εξωτερικό, το σπάσιμο πιάτων ανθεί», δήλωσε στον «Ε.Τ.» την ώρα που κατασκεύαζε γύψινα πιάτα. Πριν από δύο χρόνια ακριβώς, ο «Ε.Τ.» είχε πρωτοπαρουσιάσει τον κ. Γκέντζο και είχε αναδείξει το «έθιμο» του σπασίματος των πιάτων. Σύμφωνα με τον ίδιο, από τότε μέχρι σήμερα ο κλάδος σημειώνει… ανοδική πορεία και από ό,τι φαίνεται τα γύψινα πιάτα μπορεί να γίνονται σκόνη και θρύψαλα στις πίστες αλλά αποδεικνύονται «σκληρά καρύδια» απέναντι στην κρίση.

Το 2009 είχε πουλήσει 300.000 γύψινα πιάτα, ενώ τις τελευταίες χρονιές ξεπερνά τις 500.000! Οπως λέει, η τιμή πώλησης διαφέρει ανάλογα με την παραγγελία και τον τόπο αποστολής. Κυμαίνεται από 0,15 έως 0,18 ευρώ το τεμάχιο, αν και πρόσφατα αναγκάστηκε να ρίξει τις τιμές κατά δύο λεπτά προκειμένου να διατηρήσει την πελατεία του. Στα μπουζούκια κάθε πιάτο διατίθεται μεταξύ 0,50 και ενός ευρώ, ανάλογα με τον πελάτη. «Αν κάποιος σπάσει 100 πιάτα, θα το πληρώσει ένα ευρώ το τεμάχιο. Αν σπάσει 1.000 τότε η τιμή πέφτει στο μισό», είπε. Φέτος τα Χριστούγεννα «πρωταθλήτρια» στο… σπορ του σπασίματος πιάτων αναδείχθηκε η Λάρισα, όπου υπάρχουν φωτογραφίες από μπουζουξίδικα στα οποία τα πιάτα σχηματίζουν βουνά στις πίστες.

Τη βιοτεχνία, η οποία βρίσκεται στην περιοχή των Διαβατών, έστησε το 1982 ο πατέρας του. «Ως κλάδος γνωρίσαμε και
πολύ καλές εποχές. Για 15 χρόνια, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 έως τα μέσα της επόμενης δεκαετίας, το σπάσιμο πιάτων ήταν μία πολύ συχνή συνήθεια στη διασκέδαση του Ελληνα. Τότε, υπήρχαν στη Θεσσαλονίκη 53 βιοτεχνίες που κατασκεύαζαν γύψινα πιάτα για σπάσιμο. Μετά ήρθε ο νόμος Παπαθεμελή, ο περιορισμός του ωραρίου λειτουργίας των μπουζουξίδικων, με αποτέλεσμα να σβήσει το φαινόμενο και να μπει λουκέτο στις περισσότερες βιοτεχνίες»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ