ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ: Ο θρύλος της αντίστασης – Πως απέτυχε να σκοτώσει τον Γ.Παπαδόπουλο

Ξημερώματα Πρωτομαγιάς του ’76, στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης, ο Αλέκος Παναγούλης βρίσκει τραγικό θάνατο. Το Mirafiori που οδηγεί “ξεφεύγει” από την πορεία του και πέφτει πάνω σ’ ένα τσιμεντένιο στηθαίο.

Όλοι μιλούν για δολοφονία. Η Οριάνα Φαλάτσι μαθαίνει το γεγονός στην Ν. Υόρκη. Με το πρώτο αεροπλάνο έρχεται στην Αθήνα.

«Πλησίασα σ’ εκείνο το πράσινο σωρό, σε απόχρωση μπιζελιού. Ήτανε η “Άνοιξή” του, το «Φίατ» του. Το έλεγε έτσι γιατί είχε ένα γλυκό πράσινο ανοιξιάτικο χρώμα. Το είχε αγοράσει πριν λίγο καιρό

και το είχε διαλέξει πράσινο γιατί μ’ αυτό το χρώμα δεν υπήρχε άλλο Φίατ στην Αθήνα. Έτσι ήταν εύκολο να αναγνωρίσει κανείς και από μακριά το αυτοκίνητο του Αλέκου. Ξαφνικά θυμήθηκα και κάτι άλλο που μου είχε πει στο τηλέφωνο. “Κάποιος που με αγαπά πολύ, με ακολουθεί συχνά το βράδυ όταν επιστρέφω σπίτι με την «Άνοιξη». Ξέρεις η «Άνοιξη» διακρίνεται και στο σκοτάδι”.

Είναι το πρωί της Πρωτομαγιάς του ’76 στο Πεδίον του Άρεως. Δεν υπήρχε πληροφόρηση για το θάνατο του Παναγούλη. Μιάμιση ώρα χρειάστηκε για να ακουστεί από τα μεγάφωνα ότι : «Ο Αλέκος Παναγούλης πέθανε. Σε τροχαίο δυστύχημα μας είπαν ότι έπεσε, αλλά όμως εσύ ελληνικέ λαέ είσαι μαθημένος σ’ αυτού του είδους τα τροχαία δυστυχήματα. Τα έχεις δει. Σου είναι γνωστοί οι ένοχοι, ξέρεις και την αιτία. Την έμαθες την αφορμή με τον Λαμπράκη, τον Μανδηλαρά και πλήθος άλλων αγωνιστών. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης όμως δεν πέθανε. Ζει, έζησε και θα ζει μέσα στις καρδιές μας, μέσα στο πνεύμα μας, σαν φωτεινό παράδειγμα. Ας βροντοφωνάξουμε όπως θα ήθελε εκείνος. Ζήτω η Ελευθερία. Ζήτω η Δημοκρατία».

Κηδεύεται στις 5 Μαΐου. Στην τελευταία του κατοικία τον συνοδεύουν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ : Γεννήθηκε στην Κυψέλη, από την Αθηνά Παναγούλη. Ο πατέρας του Βασίλης, Αξιωματικός του στρατού, δεν άντεξε τους διωγμούς που υπέστη η οικογένειά του από τη χούντα και πέθανε το 1970.

Ο αδελφός του Αλέξανδρου, Γιώργος, ήταν λοχαγός στους Καταδρομείς. Το 1967 λιποτακτεί και φεύγει από τη Ρόδο για το Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί τον συλλαμβάνουν και κατά παράβαση των διεθνών κανόνων, τον στέλνουν πίσω με το υπερωκεάνιο «Άννα Μαρία». Το πλοίο έφτασε στον Πειραιά, ο Γιώργος Παναγούλης όμως ποτέ. Είπαν ότι απέδρασε.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης ζήτησε τα πρακτικά της δίκης από τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας Ε. Αβέρωφ. Δεν του δόθηκαν ποτέ.

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ

Ο Αλέκος Παναγούλης έπαιξε με τη μοίρα του και η μοίρα μαζί του. Αυτό που έχει σημασία όμως, είναι το πόση δύναμη μπορεί να κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος που θέλει να ζήσει ελεύθερος. Πόση περηφάνια πρέπει να έχει κάποιος, όταν είναι μόνος σ’ έναν αγώνα που αφορά πολλούς. Ο ίδιος έλεγε : “Η προσωπική περηφάνια δεν είναι μόνο θεμιτή αλλά και αναγκαία. Όταν μένει κλεισμένη στον εαυτό της, είναι πολιτικό σφάλμα”. Ήταν τελικά μόνος του σ’ έναν άνισο αγώνα για την ελευθερία.

Από τα πρώτα του μαθητικά χρόνια γίνεται στόχος του παρακράτους. Το 1960 μπαίνει στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη σχολή Μηχανικών Ηλεκτρολόγων, συνεχίζοντας τη δράση του, οργανωμένος στην Νεολαία της Ένωσης Κέντρου. Το ’61 ενώ υπερασπίζεται έναν φτωχό κουλουροπώλη, δέχεται την επίθεση ενός λιμενοφύλακα και κακοποιείται υπό την απειλή “υπηρεσιακών περιστρόφων”. Ένα χρόνο μετά, τραυματίζεται βαρύτατα από επίθεση παρακρατικών. Στο Πολυτεχνείο ξεσκεπάζει τον γιο του δικτάτορα Παπαδόπουλου που παρίστανε τον δημοκράτη για να “καρφώνει” τους συμφοιτητές του. Από το 1965 συμμετέχει στην ΕλληνικήΔημοκρατική Νεολαία ενώ το 1974 γίνεται γενικός γραμματέας. Η δικτατορία τον βρίσκει να υπηρετεί τη θητεία του στο 8ο Σύνταγμα Πεζικού στη Βέροια. Ούτε ο στρατός μπόρεσε να τον περιορίσει. Στόχος του ήταν να εξολοθρεύσει τον δικτάτορα. Κι έπρεπε αυτό να γίνει με κάθε αντίτιμο.

Στις 30 Μαΐου 1967 κηρύσσεται λιποτάκτης. Δραπετεύει στην Κύπρο και προετοιμάζει από κει την απόπειρα κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου, η οποία έγινε στις 13 Αυγούστου του 1968.

* * *

Ήταν όλα προγραμματισμένα από το προηγούμενο βράδυ. Ο ξάδερφός του, ο Νίκος, τον περίμενε χαράματα με το ταξί. Πήραν την παραλιακή για το Σούνιο. Όταν έφτασαν είχε ξημερώσει για τα καλά. Παρουσιάζεται το πρώτο πρόβλημα. Το καλώδιο που θα πυροδοτούσε τον εκρηκτικό μηχανισμό ήταν ένα κουβάρι που δεν ξετυλιγόταν με τίποτα. Από τα διακόσια μέτρα μπόρεσε να σώσει μόνο σαράντα. Εκεί που χρειαζόταν μόλις λίγα μέτρα για να πηδήξει στη θάλασσα που τον περίμενε το σκάφος διαφυγής, τώρα έπρεπε να τρέξει πάνω από 150 μέτρα. Τα τελευταία πέντε λεπτά – μέχρι να δείξει το ρολόι οχτώ – φαινόταν αιωνιότητα. Ο καιρός δεν ήταν καλός εκείνο το πρωινό και τα κύματα ακουγόταν δυνατά να σκάνε πάνω στα βράχια. Στις οχτώ ακριβώς φάνηκε η Linkoln με τον δικτάτορα.

«Έφτασε η στιγμή, θάρρος». Ένας εκκωφαντικός θόρυβος, σκόνη, πέτρες και τίποτα άλλο. Η απόπειρα είχε αποτύχει. Ο δικτάτορας γλίτωσε μόλις για λίγα μέτρα δρόμου. Συνειδητοποιώντας το ο Παναγούλης έτρεξε προς τη θάλασσα. Θα κολυμπούσε μέχρι τη βάρκα και θα έφευγε. Τα μεγάλα κύματα όμως τον πέταγαν πίσω, πάνω στα βράχια. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες αποφάσισε να κρυφτεί σε μια μικρή

Δεν υπάρχουν σίδερα, κελιά και δεσμωτήρια που να μπορούν να φυλακίσουν την αγάπη για την Πατρίδα, την λαχτάρα για την Ελευθερία και το πάθος για την Δημοκρατία.

σπηλιά. Κουλουριασμένος και βυθισμένος στις σκέψεις του, άκουγε το ελικόπτερο και τις σειρήνες των περιπολικών που τον αναζητούσαν. Μετά από λίγες ώρες άκουσε τη διαταγή : «Ψάξτε, ψάξτε στους βράχους». Σε λίγο ένας ασφαλίτης, από τους πολλούς που χτένιζαν την περιοχή, περνάει από δίπλα του. Για κακή τύχη του Παναγούλη, ο ασφαλίτης γκρεμίζεται από τα βράχια και έπεσε μπροστά στην μικρή σπηλιά που κρυβόταν.

Συνελήφθηκε, βασανίστηκε και καταδικάστηκε δυο φορές σε θάνατο. Τα βασανιστήρια και οι ταπεινώσεις που υπέστη μέσα στην φυλακή ο υπερήφανος υπέρμαχος της Δημοκρατίας ήταν πολλά και σκληρά. Όμως εκείνος γνώριζε πως η ελευθερία της πατρίδας του άξιζε κάθε θυσία. Δεν υπάρχουν σίδερα, κελιά και δεσμωτήρια που να μπορούν να φυλακίσουν την αγάπη για την πατρίδα, την λαχτάρα για την ελευθερία και το πάθος για την δημοκρατία. Η διεθνής κινητοποίηση απέτρεψε την εκτέλεσή του και παρέμεινε για πέντε χρόνια απομονωμένος στα κρατητήρια του Μπογιατίου όπου βασανιζόταν συνεχώς.

Αναδείχτηκε σε κεντρική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα και απελευθερώθηκε μετά την πτώση της χούντας. Το 1974, εκλέχτηκε βουλευτής με την Ένωση Κέντρου στη Β’ Αθηνών αλλά στη συνέχεια , το 1976, ανεξαρτητοποιήθηκε.

ΠΗΓΗ: www.ideodromion.blogspot.gr

Original article: ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ: Ο θρύλος της αντίστασης – Πως απέτυχε να σκοτώσει τον Γ.Παπαδόπουλο.