Ο Γιάννης Βασιλακόπουλος γράφει: Η τιμωρία τους, το να σαι ζωντανός

Ένας ρακένδυτος τύπος ζητά, κουλουριασμένος σε μια γωνιά, ενός πεζόδρομου, ότι μπορείς να του δώσεις. Χρήματα, ένα τσιγάρο- οτιδήποτε… Συνηθισμένη εικόνα θα πείτε,  στην Ελλάδα του Μνημονίου και του ξεπουλήματος, στο παρόν μας που προσπαθεί για μιαν ακόμη φορά μέσα στους αιώνες να ξεδιαλύνει τους Τρικούπηδες από τους Γουλιμήδες, τους Λεωνίδες από τους εφιάλτες, τους Τζαβελαίους από τους  Πηλιογούσηδες…

Ετούτος εδώ, όμως μοιάζει «άλλο πράγμα».

Η απεγνωσμένη του ματιά αποπνέει μιαν αξιοπρέπεια, το κουλουριασμένο του σώμα, βγάζει – ναι, μην ακουστεί παράξενο- μια λεβεντιά.  Με είδε να περπατάω αγχωμένος, αυτός ο γκριζομάλλης, που λες κι είχε γεράσει πρόωρα και μού έγνεψε  να σταθώ :

«Ήμουν κι εγώ αφεντικό», είπε… Μού έδειξε το μαγαζί στον τοίχο του οποίου ξαπόσταινε…  «Δικό μου, πριν δυο μήνες» , είπε και σφίχτηκε… Εκεί ήταν που «έσπασε». Τον τιμώρησαν είπε «οι ψεύτες, οι κλέφτες κι οι προδότες», γιατί πρόκοψε… Και τώρα , δες κατάντια… Μόνος … Ζητιάνος… Τιμωρημένος, αλλά και τιμωρός  αυτών που θα προτιμούσαν να έχει αυτοκτονήσει, από απόγνωση μπας και «βελτιωθούν λίγο οι δείκτες». Αυτός έμενε ζωντανός – κι αυτή ήταν η τιμωρία των βαλτών κουμανταδόρων…

Αυτοί που μας λένε «ε, κι οι Βούλγαροι, 300 ευρώ  παίρνουν» και δεν αλλάζουν χίλια χρώματα από ντροπή. Αυτοί είναι οι ίδιοι που πολύ θα ήθελαν να μας κάνουν έθνος ζητιάνων. Και πετούν για καρότο κιτρινισμένες, από το χρόνο,  υποθέσεις παράνομου πλουτισμού, μερικών από τους συνενόχους της σημερινής Πομπηίας. Αυτοί που θίχτηκαν τάχα από την διαδικτυακή προσβολή του Γέροντα Παίσιου, αλλά ανέχτηκαν σαν τις κότες τους, πάλαι ποτέ,  κλέφτες του δικού μας πλούτου Γερμανούς να μας ζητούν να πουλήσουμε την Ακρόπολη.

Αυτοί τιμωρούνται με την μακραίωνη «κακή» Εθνική μας συνήθεια να επιβιώνουμε, ενώ πολύ θα ήθελαν να αυτοκτονούμε πιο απεγνωσμένα, πιο μαζικά από ότι συμβαίνει στις  μέρες μας. Βλέπετε, ο ζωντανός – έστω  και ζητιάνος – έχει φωνή. Ο Αυτόχειρας απεγνωσμένος αστός είναι απλά μια «θλιβερή απώλεια» που δεν θα διαμαρτυρηθεί ξανά…

του Γιάννη Βασιλακόπουλου