Μητέρα αστυνομικού: Με ένα πιστολάκι αντιμετωπίζουν τρομοκράτες με καλάσνικοφ

Είναι η Λιάνα Τσολερίδου- Σιμελίδου. Η μητέρα του 22χρονου αστυνομικού που προκάλεσε αίσθηση έξω από τα δικαστήρια της Κοζάνης κρατώντας ένα χαρτόνι που έγραφε «Και οι αστυνομικοί έχουν μάνες…»

Η ίδια εξηγεί σε συνέντευξη της στον «Πρωϊνό Λόγο» τι την ώθησε στην ενέργεια αυτή.

Διαβάστε τι λέει:

Δεν ήταν κάτι που είχα σκεφτεί νωρίτερα. Απλά έβλεπα τηλεόραση και ένιωσα την ανάγκη να δηλώσω κι εγώ πως είμαι περήφανη για το παιδί μου. Αυτό και μόνο. Σαν μάνα ένιωσα αυτή την ανάγκη, γιατί είμαι

περήφανη για τον γιο μου, ο οποίος είναι αστυνομικός. Το περασμένο βράδυ είχε υπηρεσία νύχτα και συνήθως έχω μια ανησυχία, δεν είμαι ήρεμη. Ξύπνησα κάποια στιγμή το πρωί, είδα ό,τι είχε προηγηθεί στα ρεπορτάζ, είχα δουλειά και στην Κοζάνη. Και εντελώς αυθόρμητα, πήρα ένα χαρτόνι και έγραψα πως και οι αστυνομικοί έχουν μάνες. Και θέλησα να το κοινοποιήσω, δεν ήταν κάτι οργανωμένο. Δεν ξέρω καν ποια είναι αυτά τα παιδιά, ούτε ασχολήθηκα με αυτό το γεγονός, αυτό είναι θέμα που θα το λύσει η δικαιοσύνη. Εγώ το έκανα μόνο για το παιδί μου, γιατί χάνω τον ύπνο μου, ως μητέρα…

Όποια μάνα και αν ρωτήσετε έχει αγωνία για τα παιδιά της, αλλά και όποια μάνα αστυνομικού, με τα όσα γίνονται, το ίδιο θα σας πει. Όταν ξέρεις πως με ένα πιστολάκι εκεί έξω υπερασπίζει ο νόμο και απέναντι του μπορεί να αντιμετωπίσει τρομοκράτες με καλάσνικοφ ή ανθρώπους του κοινού ποινικού δικαίου, καμία μάνα δε μπορεί να είναι ήσυχη…

Δεν ακούγεται ποτέ σχεδόν η άλλη πλευρά. Ίσως γιατί είναι τέτοια η δουλειά των παιδιών μας… Κάθε φορά που εξαρθρώνεται μια τρομοκρατική οργάνωση ή γίνεται μια σύλληψη, δεν θα ακούσεις τη μητέρα ή την οικογένεια του απλού αστυνομικού ή αξιωματικού να βγει και να ξεκινήσει να το επιβραβεύει. Έτσι είναι, έτσι λειτουργεί το σύστημα. Και ίσως και εγώ να κάνω λάθος, ίσως καλύτερα να σιωπούμε. Αλλά άλλο το πως λειτουργεί ο γιός μου ως αστυνομικός και άλλο εγώ ως μάνα. Αυτό ήταν καθαρά μια εκδήλωση της μάνας και δεν αφορά στο παιδί μου, που κοιμόταν εκείνη την ώρα…

Και για μένα είναι άνανδρο ένας άνθρωπος να είναι δεμένος και να τον βασανίζεις. Αυτό δεν αφορά σε μένα… η σύλληψη είναι κάτι άλλο και κάτι άλλο ο τρόπος που θα τιμωρηθεί ο συλληφθείς. Όπως κάτι άλλο είναι και ο τρόπος που θα τιμωρηθεί αυτός που βασανίζει. Εάν αυτό το κάνουν κάποιοι αστυνομικοί ακόμη και ο γιος μου αύριο, αυτό θα αφορά στη δικαιοσύνη.

Δεν είμαι εγώ αυτή που θα κρίνει τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσαν τα παιδιά τους, τις αξίες που έδωσαν στα παιδιά τους. Θα ήθελα μόνο να τους πω ότι είμαι δίπλα τους ως μητέρα και μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω να βρουν τα παιδιά τους το δρόμο τους. Είναι υπέροχο να βλέπεις νέους ανθρώπους να αγωνίζονται, αλλά να αγωνίζονται με το σωστό τρόπο.

Φόβο δεν ένιωσα… δεν ήμουν μόνη μου, είχα αστυνομικούς πίσω μου. Εγώ δεν είχα καμία πρόθεση να στηθώ απέναντί τους, με διάθεση να γίνει κάποια συμπλοκή. Πολύ απλά τους είπα τη δική μου άποψη. Εγώ σέβομαι την άποψη τους, δεν έβρισα κανένα. Και είναι ανεπίτρεπτο γι’ αυτούς. για τον αγώνα που λένε ότι κάνουν να βρίζουν. Γιατί δε δέχονται και την διαφορετική άποψη;

Η πολιτεία κάνει ό,τι μπορεί για να αφήνει ακάλυπτα τα παιδιά μας. Και απέναντι στο έγκλημα και απέναντι στον απλό λαό. Γιατί δυστυχώς ακόμη ο κόσμος έχει την αντίληψη πως ακόμη ο αστυνομικός είναι του 50’ και του 60’. Ότι εκφράζει ό,τι χειρότερο έχει το σύστημα. Και αυτό η πολιτεία όφειλε να το φροντίσει. Να βγάλει μια άλλη εικόνα. Δεν είναι παιδιά αγράμματα των χωριών, όπως παλαιότερα, είναι παιδιά που διάβασαν και προσπάθησαν, με ένα στόχο. Να προστατέψουν τον κόσμο, γιατί το σίγουρο είναι πως επαγγελματική και οικονομική διασφάλιση δεν έχουν.

Ρεπορτάζ: Παναγιώτης Πλιάτσιος

Πηγή: kozanimedia