Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος: Μια φωνή που σκίζει μονόδρομους…

Φαίνεται πως κάποιο «μεγάλο μάτι» κάποιου άγνωστου «μεγάλου αδελφού» αιωρείται πάνω από ότι λέγεται, γράφεται ή μεταδίδεται στις μέρες μας στην Αθήνα. Για αυτό και δικαιώνονται, μάλλον, κάτι ασυμβίβαστοι  σοφοί του σιναφιού μας που υποστηρίζουν  πως «στη δημοσιογραφία για να γράψεις κάτι που θέλεις ή βλέπεις εξόφθαλμα , πρέπει να εμπλουτίσεις τις αράδες σου, με πράγματα που δεν πιστεύεις». Έτσι είναι ! Δεν υπάρχει πιο ευεπίφορο «μέτωπο» για τη μάχη Ουάσινγκτον – Βερολίνου, που εξελίσσεται με λύσσα μέσα σε ένα τεχνοκρατικό, κατακόκκινο

από ανθρώπινο αίμα, πέπλο… Θα βόλευε κι ένας εμφύλιο μια σύγκρουση του ανέργου κατά του δημοσίου υπαλλήλου με… μικροποσότητα μισθού.  

Θα βόλευε να σκεπαζόταν μια για πάντα η κραυγή ψυχής του νεαρού φοιτητή στη διαδικτυακή εκπομπή του Νίκου  Χατζηνικολάου, που μέσα σε ένα λεπτό αποτύπωσε την εφιαλτική μας πραγματικότητα, από τις ορθολογιστικές αναλύσεις του Σαμαρά, του Στουρνάρα και των πληρωμένων φιλομνημονιακών  κοντυλοφόρων, αυτών που πωλούν τοις μετρητοίς, ψεύτικους μονόδρομους.

Δεν θα αφήσουμε όμως να καλυφθεί αυτή η συγκλονιστική φωνή του νεαρού, ικανή να σκίσει μονοδρόμους, με όσο τσιμέντο κι αν είναι σκαρωμένοι. Διότι αν αφήσουμε να συμβεί κάτι τέτοιο, η εφιαλτική πραγματικότητα θα γίνει μοίρα μας και πεπρωμένο που δεν αξίζουμε…

Ας ακούσουν αυτοί οι μοιραίοι τύποι του γκουβέρνου και οι δορυφόροι τους αυτές τις φωνές κι ας αφήσουν κατά μέρος την δουλοπρεπή αποδοκιμασία του προπηλακισμού, των Γερμανών Αξιωματούχων. Αυτά, θα το ξέρουν άλλωστε, είναι απολύτως φυσιολογικά κατά των κατοχικών δυνάμεων σε μια κατεχόμενη χώρα…