Γιάννης Κανελλάκης: «Τα χρόνια στο χωριό ήταν δύσκολα»

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Κανελλάκης περιγράφει τα δύσκολα χρόνια στο χωρίο και την καθημερινή μάχη για επιβίωση…

«Γεννήθηκα σε ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας το Βούτσι και για να το προσδιορίσω γεωγραφικά είναι κοντά στη Βυτίνα, στη Δημητσάνα, στα Λαγκάδια. Γεννήθηκα τη δεκαετία του 1950. Η μάνα μου έκανε 11 παιδιά. Από αυτά ζούμε έξι, τρία αγόρια και τρία κορίτσια. Εγώ είμαι το στερνοπούλι το μικρότερο. Τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα. Πέτρινα. Με πολλές στερήσεις. Από την ηλικία των 5 χρόνων, από τότε δηλαδή που άρχισα να περπατάω, όπως χιλιάδες άλλα παιδιά, άρχισα να

προσφέρω στην οικογένεια μου. Γι αυτό οι οικογένειες έκαναν πολλά παιδιά. Εργατόπαιδα. Δεν υπήρχε στον ήλιο μοίρα. Έπρεπε να δουλέψουμε για να επιβιώσουμε. Από 5 χρονών ήμουν στα χωράφια, στις καλλιέργειες, στα καλαμπόκια, στο θέρισμα, στο πότισμα, στο αλώνισμα, στα πρόβατα. Κτηνοτροφία, γεωργία. Αυτή ήταν η δουλειά μας στα χωριά αυτά. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Θυμάμαι ήμουν 6 ετών και έσκαβα μαζί με τα αδέρφια μου 2 μέτρα μέσα στη γη για να βρούμε χώμα και να φυτέψουμε κάτι για να ζήσουμε.

Το πρωί βράζαμε τραχανά και μετά πηγαίναμε στο σχολείο. Σχεδόν όλα τα παιδιά ξυπόλητα. Ρεύμα στο χωριό δεν υπήρχε. Το βράδυ έπρεπε να διαβάσουμε και θυμάμαι ανάβαμε την λάμπα πετρελαίου με το φιτίλι. Στο σχολείο ο δάσκαλος ήταν αυστηρός αλλά όχι σε αυτό το βαθμό! Όταν δεν ξέραμε κάτι που ρώταγε μας έριχνε ξυλιές στα χέρια και τα πόδια. Και δεν έφτανε αυτό. Όταν πηγαίναμε σπίτι και μας έβλεπαν με τις ξυλιές στα χέρια και τα πόδια από το δάσκαλο, τρώγαμε άλλο ξύλο.

Μετά το σχολείο ξανά στη δουλειά…»

Διαβάστε εδώ τη συνέχεια: Ιστορίες που αντέχουν στο χρόνο – www.goodstory.gr