Το σκληρό πολιτικό πόκερ του Πειραιά

Οι υποψηφιότητες στον Δήμο Πειραιά τάραξαν τα νερά. Μας έβγαλαν από τη ρουτίνα μιας συνηθισμένης προεκλογικής καμπάνιας με τις όποιες διαπαραταξιακές αντιπαραθέσεις, υπερβολές, ακρότητες ή οξύτητές της.

Η εμφάνιση του Γιάννη Μώραλη, ως διεκδικητή του δημαρχιακού θώκου, έδωσε το έναυσμα για πολλά σενάρια που εν τινί μέτρω έχουν περισσότερη σχέση με μυθιστόρημα του Ζεράλντ Ντε Βιλιέ παρά με την πολιτική. Η θέση του υποψήφιου

δημάρχου στο Διοικητικό Συμβούλιο της ένδοξης ομάδας του Ολυμπιακού και η σχέση του με τον επιχειρηματία και ιδιοκτήτη της ΠΑΕ, Βαγγέλη Μαρινάκη, φούντωσε τη φαντασία, περιέπλεξε την πλοκή, εμπλούτισε τη μυθιστορηματική σασπένς και αναμφίβολα προσέδωσε έντονο αναλυτικό ενδιαφέρον στα πολιτικά τεκταινόμενα του εθνικού μας λιμανιού.

Αναμφίβολα, ο Γιάννης Μώραλης έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι όπως ο κάθε πολίτης αυτής της δημοκρατικά ευνομούμενης πολιτείας. Παρά ταύτα, ψίθυροι, ακριτομυθίες, φήμες, έντεχνα διοχετευθέντα προς δημοσίευση κείμενα ή και άτσαλα χαραχθείσες πολιτικές ή επιχειρηματικές γραμμές κέντησαν έτι περαιτέρω την ήδη ζέουσα φαντασία και την έτρεψαν εις καλπάζουσαν τοιαύτην. Από συναισθηματική φόρτιση ενός παιδιού για τον χαμό του πατέρα έως και οικονομική διεκδίκηση ενός σκληρού επιχειρηματία. Από οπαδική ορθοδοξία στην ομάδα-θρύλο έως και υπερβολικό έρωτα για την πόλη των παιδικών χρόνων μας. Από θέληση για τιμωρία ενός αντίπαλου δημάρχου έως και άκρατη φιλοδοξία προσωπικής πολιτικής ανέλιξης. Ολα τούτα ήρθαν κι έδεσαν σε ένα μαγικό μαγνάδι μιας πόλης ταχέως αναπτυσσόμενης, με προοπτική σημαντικών επενδύσεων μυριάδων εκατομμυρίων και, δη, σε περίοδο κατά την οποία ακόμα και τα «ψιλά» φαντάζουν «χοντρά», η δε ανάπτυξη είναι το καθημερινό ζητούμενο του οποιουδήποτε. Τι απ’ όλα τούτα μπορεί να είναι αλήθεια, ψέμα ή υπερβολή θα προσπαθήσουμε να το αναδείξουμε διά της αφαιρετικής μεθόδου.

Σενάρια, μύθοι, πραγματικότητες

Λέγεται, γράφεται και κυρίως ψιθυρίζεται ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης βλέπει τον αντίζηλό του επιχειρηματία, Δημήτρη Μελισσανίδη, να εδραιώνεται στο πρώτο λιμάνι με πρωτοβουλία του δημάρχου. Προς τούτο, θέλει να εκτοπίσει τον Βασίλη Μιχαλολιάκο από τον δημαρχιακό θρόνο για να καθίσει ο ίδιος ή κάποιος από το δικό του στενό κοινωνικό ή επιχειρηματικό περιβάλλον, με στόχο πάντα να εξυπηρετήσει τα δικά του επιχειρηματικά συμφέροντα.

Αν τούτο ήταν αληθές, θα ήταν και αφελές. Και αφελές άτομο ο Βαγγέλης Μαρινάκης ασφαλώς και δεν είναι. Τουναντίον, είναι οξυδερκής και οξύνους. Μια απλή λογική ανάγνωση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θα ήταν αδύνατον να υπηρετήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα του Μαρινάκη ένας Μαρινάκης δήμαρχος ή κάποιος εγκάθετος του Μαρινάκη. Η πρόκληση θα ήταν τόσο μεγάλη που θα ακύρωνε την όλη επιχείρηση άλωσης της πόλης. Αρα, το εν λόγω σενάριο απορρίπτεται.

Επίσης, λίαν αφελές έως και επικίνδυνο θα ήταν να προσδοθεί ένας καθαρά οπαδικός χαρακτήρας στην υποψηφιότητα του Γιάννη Μώραλη. Ακόμα και μέσα στην πόλη του Πειραιά, την πόλη του θρύλου-Ολυμπιακού, δεν θα μπορούσε να σταθεί μια δημοτική αρχή με μόνο στήριγμα μια ποδοσφαιρική ομάδα, όσο κι αν αυτή επηρεάζει την κοινωνική και πολιτική ζωή του δήμου.

Λέγεται, επίσης, ότι η οικογένεια Μαρινάκη εξοφλεί παλιούς πολιτικούς λογαριασμούς της εποχής του πατρός Μιλτιάδη Μαρινάκη. Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης είχε εκλεγεί πολλές φορές δημοτικός σύμβουλος Πειραιά και βουλευτής, ενώ ήταν και προσωπικός φίλος του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη λόγω κοινής καταγωγής. Μια απλή προσωπική συναισθηματική φόρτιση του υιού Μαρινάκη δεν θα ήταν από μόνη της ικανή να διεγείρει και να πείσει τόσο σημαντικές πολιτικές και αυτοδιοικητικές προσωπικότητες να συστρατευθούν μαζί του.

Τουναντίον, οι πολλές προσωπικότητες που ακολουθούν και στηρίζουν την υποψηφιότητα του Γιάννη Μώραλη για τη δημαρχία του Πειραιά -όπως ο πρώην υπουργός και δήμαρχος Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο πρώην δήμαρχος Χρήστος Αγραπίδης, ο πρώην Δήμαρχος Παναγιώτης Φασούλας και πολλοί μέχρι τούδε ευρεθέντες στην παράταξη του νυν δημάρχου, μηδέ εξαιρουμένου και του επιχώριου μητροπολίτη Σεραφείμ- μαρτυρούν και πείθουν ότι υπάρχει γενικότερο πολιτικό σχέδιο που ξεφεύγει και ξεπερνά τα στενά όρια του Δήμου Πειραιά.

Ακριβή η απώλεια του Πειραιά

Στις εκλογές του 2010, η Νέα Δημοκρατία απώλεσε τον Δήμο Θεσσαλονίκης από τον Γιάννη Μπουτάρη (τον κατείχε ο «γαλάζιος» Βασίλης Παπαγεωργόπουλος) και την Αθήνα από τον Γιώργο Καμίνη (την κατείχε ο Νικήτας Κακλαμάνης), ενώ κέρδισε τον Πειραιά με τον Βασίλη Μιχαλολιάκο (τον είχε ο Παναγιώτης Φασούλας, ΠΑΣΟΚ). Μέχρι τότε είχε δύο στους τρεις από τους μεγάλους δήμους σε αντίθεση με παλιές εποχές που κατείχε τρεις στους τρεις μεγάλους δήμους της χώρας.

Στην παρούσα αναμέτρηση μπροστά στις κάλπες του ερχόμενου Μαΐου δεν προοιωνίζεται «γαλάζια» επικράτηση ούτε στην Αθήνα, ούτε στη Θεσσαλονίκη. Κατ’ επέκταση, μια απώλεια του Δήμου Πειραιά προσλαμβάνει ιδιαίτερες πολιτικές διαστάσεις, καθώς η Νέα Δημοκρατία δεν θα έχει κανέναν από τους μεγάλους δήμους. Εάν ληφθεί υπόψη ότι ο νυν δήμαρχος Πειραιά, Βασίλης Μιχαλολιάκος, είναι προσωπικός φίλος και κουμπάρος του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, και στηρίζεται από το Μέγαρο Μαξίμου, οι πολιτικές συνέπειες μιας απώλειας του Πειραιά θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στις μετέπειτα των εκλογών γενικότερες πολιτικές εξελίξεις και τις ειδικότερες μέσα στη «γαλάζια» παράταξη.

Τούτων όλων δοθέντων, πολλοί συγκλίνουν στην άποψη πως η όλως αιφνιδιαστική υποψηφιότητα του Γιάννη Μώραλη για τον δήμο του Πειραιά είναι μια πολιτική τροχιοδεικτική βολή των όσων θα επακολουθήσουν την επαύριον των εαρινών εκλογών, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που θα βγάλουν οι κάλπες…

Γιάννης Σπ. Παργινός

Πηγή φωτο eurokinissi

The post Το σκληρό πολιτικό πόκερ του Πειραιά appeared first on Paraskhnio.gr.