Το ευχαριστώ μου στον Γιάννη Καλαμίτση!

Πως είναι όταν νιώθεις να ξεκολλά ένα κομμάτι από το σώμα σου; Πως αισθάνεσαι όταν πραγματικά χάνεις τη γη κάτω από πόδια. Ο καθένας μας σίγουρα αντιδρά διαφορετικά. Έτσι ένιωσα λίγη ώρα πριν όταν έμαθα απο τρίτους και αυτό είναι ντροπή μου ότι ο Γιάννης Καλαμίτσης έγινε σήμερα αναχωρητής. Είναι ντροπή μου που το έμαθα από τρίτους γιατί αν κάποιος εκτός από τον βιολογικό μου πατέρα κέρδισε αυτό τον τίτλο αυτός ήταν ο Γιάννης Καλαμίτσης.
Καπνίζοντας αρειμανίως τα αγαπημένα του καρέλια κασετίνα τα οποία δεν πρόδωσε ποτέ, ο Γιάννης πέρα από την επικοινωνία του που ανέπτυξε μέσα από το γράψιμο

και μέσα από το μικρόφωνο του μικροφώνου δίδασκε στάσης ζωής με ένα χαμόγελο ή με μία του κίνηση. Τότε στο στενό χώρο στούντιο του ραδιοφώνου του ΑΝΤ1 ώρες άγριες καθώς το ξημέρωμα είναι απάνθρωπη ώρα να ξυπνάς, ο Καλαμίτσης είναι ένα παιδί ατίθασο συχνά ανυπάκουο αλλά με εμπιστοσύνη στο εαυτό του και άρχισε να του δείχνει τον δρόμο.

Ύστερα έγιναν φίλοι και σαν μέρος μιας μαγικής διαδικασίας που οδήγησε αυτό το χέρι στο να γεμίζει με ουσιαστικά πράγματα στοίβες κόλλες λευκού χαρτιού. Τον εμπιστεύτηκε, τον έβαλε στο σπίτι του και σήμερα αυτό το ατίθασο παιδί πιο ώριμο και σίγουρα πιο προσγειωμένο θυμάται με συγκίνηση μία και μόνο κουβέντα «αυτούς που σε βοηθούν να φροντίζεις να τους ευχαριστείς και να τους δικαιώνεις όσο είναι εν ζωή. Εγώ τις νεκρολογίες τις σιχαίνομαι». Ο Καλαμίτσης λοιπόν για τα «παιδιά» του δεν θα πεθάνει ποτέ. Ζούσε με στόχο να κάνει τον κόσμο να γελά μέσα από τις επιθεωρήσεις του, να σκέφτεται μέσα από τα λόγια του και να δακρύζει με τους στίχους του που γέμισαν αριστουργήματα όπως το άνθρωποι μονάχοι.
Μείναμε πιο μονάχοι χωρίς αυτόν λίγο πριν ο ίδιος συναντήσει στον κόσμο των αθανάτων την Βίκη Μοσχολιού και τραγουδήσουν τους ίδιους ρυθμού αυτό το αριστούργημα. Εμείς που τον γνωρίσαμε μένουμε εδώ για να τον θυμόμαστε, να τον θυμίζουμε και να τον ευχαριστούμε.

The post Το ευχαριστώ μου στον Γιάννη Καλαμίτση! appeared first on Paraskhnio.gr.