Τα golden και τα silver boys της κομματοκρατίας

Γράφει ο Αλέξανδρος Βέλιος

Αντι-ρήσεις

Μιχάλης Λιάπης, Χάρης Τομπούλογλου, Αντώνης Κάντας. Τρία ονόματα, μια ιστορία: την ίδια Ελλάδα εικονογραφούν, την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, το ίδιο σύστημα εκπροσωπούν, το ίδιο σάπιο, αλλά απολαυστικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών. Αν δεν είχε επέλθει η κρίση, που από τη μια εκτράχυνε από την άλλη αυστηροποίησε τα ήθη, και οι τρεις τους θα ζούσαν και θα βασίλευαν την ώρα που μιλάμε. Ο Λιάπης θα απολάμβανε βίο

ανέφελο με επωμίδες πρώην υπουργού, ο Τομπούλογλου θα έπαιρνε ανενόχλητος τις μίζες του, ο Κάντας θα ξεκοκάλιζε ανέμελα το μερίδιό του από τους εξοπλισμούς.
Οι περιπτώσεις τους διαφέρουν, αλλά τέμνονται.

Ο Λιάπης είναι το χαρακτηριστικό παιδί από τζάκι του νεοδημοκρατικού κυρίως κατεστημένου: αυτάρεσκο και επιπόλαιο, κακομαθημένο και υπεροπτικό, τα είχε όλα και όλα του επιτρέπονταν. Ο Τομπούλογλου είναι χαρακτηριστικό προϊόν κομματικού σωλήνα, αγοραίο και αρπακτικό, ήθελε ένα κοκαλάκι εξουσίας για να έχει να τρώει και αυτός. Ο Κάντας ήταν παράγων ανώτερων συστημάτων εξουσίας και νομής, Φιλιππινέζα πολυτελείας για τις αδιαφανείς πτυχές της πολιτικής.

Το ίδιο σύστημα τους εξέθρεψε και τους ανέδειξε. Προέρχονται από τις δύο παρατάξεις που είχαν την αποκλειστικότητα της εξουσίας στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και αντιπροσωπεύουν τις διαφορετικές διαβαθμίσεις τους. Οι γόνοι είχαν απαράγραπτα κληρονομικά δικαιώματα, οι κομματικές οργανώσεις ήταν φυτώρια επίδοξων τρωκτικών του Δημοσίου, οι διορισμένοι διαμεσολαβητές ήταν απαραίτητοι για τις βρόμικες δουλειές μιας εξουσίας που ασκούσε διακριτική λεηλασία.
Ετσι ζήσαμε 40 χρόνια. Καλά περάσαμε. Χαλαρά και ανομικά. Κοινωνική κινητικότητα στο φουλ, γενναιόδωρο πελατειακό μοίρασμα της πίτας, πολλοί φτιαχτήκαν και όλοι λίγο-πολύ τα βολεύανε, τα δανεικά των αγορών και τα κονδύλια των Βρυξελλών μετατράπηκαν σε μια καταναλωτική χρυσόσκονη που δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Ηταν η θάλασσα γιαούρτι και ο καθείς με τα όπλα του. Αλλά ο σκληρός πυρήνας ήταν μια κομματοκρατία που έβλεπε το κράτος σαν λάφυρο και τον λαό σαν όχημα.

Τα κόμματα εξουσίας άφησαν τον λαό ασύδοτο για να μπορούν να ασελγούν ανενόχλητα. Δεν έβαλαν κανόνες στον δημόσιο βίο για να μη δεσμεύουν την πολιτική εξουσία. Οι πολίτες απολάμβαναν πελατειακές προσόδους και προόδευαν στις γκρίζες ζώνες της παραοικονομίας. Στα στεγανά της εξουσίας οι εκλεκτοί έπαιζαν με μίζες εκατομμυρίων και διέθεταν πιστωτικές χρυσών ευκαιριών: ο Λιάπης της Siemens, ο Τομπούλογλου του Παίδων και ο Κάντας του υπουργείου Αμυνας είχαν, σε διαφορετικές βαθμίδες της ίδιας κλίμακας, τη δυνατότητα να πλουτίζουν υπογράφοντας – συμβάσεις, προμήθειες, αποφάσεις, συμφωνίες. Ηταν τα golden και τα silver boys της διαπλεκόμενης μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας.

Αυτή η πολιτικο-οικονομική ολιγαρχία εξακολουθεί και σήμερα να κυβερνά. Αντιμέτωπη με τα μνησίκακα αντανακλαστικά ενός λαού αγριεμένου από την κρίση, προσπαθεί να εξευμενίσει τις μάζες διαπομπεύοντας ολίγους πρώην άνευ εξουσίας και μερικούς νυν άνευ σημασίας. Τα μίντια και τα φερέφωνα της διαπλοκής παίζουν πρόθυμα το παιχνίδι: επιχειρούν να εξαγνιστούν στα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού φτύνοντας τον Λιάπη ή τον Τομπούλογλου. Ομως, θα ξεχάσουν μάλλον γρήγορα τις αποκαλύψεις του Κάντα (ή θα τις αξιοποιήσουν α λά καρτ), όπως λησμόνησαν και τη λίστα Λαγκάρντ.

Είναι ένα σύστημα πτωχευμένο και ξεδοντιασμένο, αλλά εξακολουθεί να έχει δεσπόζουσα θέση στην αγορά και να κάνει κατάχρηση εξουσίας. Για κάθε Λιάπη, Τομπούλογλου ή Κάντα που ρίχνει στην αρένα, κρατά μύριους όσους αντίστοιχους στο απυρόβλητο των θεωρείων. Τα μούτρα του φτύνει, παριστάνοντας ότι ξορκίζει το κακό. Μας κοροϊδεύει, εντέλει, παριστάνοντας ότι αγανακτεί μαζί μας. Στην πραγματικότητα, γελάει σε βάρος μας.

The post Τα golden και τα silver boys της κομματοκρατίας appeared first on Paraskhnio.gr.