Στα άδυτα των γκέτο της Αθήνας…

«Το ‘χω χωνέψει πλέον, ότι έτσι όπως έχει η κατάσταση, θα ζήσω στο γκέτο» μου εκμυστηρεύτηκε ο Κώστας, που μένει Πατήσια, σε κάτι στενά πίσω από την Αχαρνών. Σε έναν από τους ορόφους της πολυκατοικίας που μένει, έχουν πιάσει σπίτι καμία δεκαριά Πακιστανοί, αλλά κι από το σπίτι να βγεις και να πας μια βόλτα λίγο πιο κάτω προς Λιοσίων, Πλατεία Βάθης, με κατεύθυνση προς Ομόνοια, η εικόνα και μόνο αρκεί. Καλά δε, για τα δημοφιλή γκέτο σε οδούς όπως Αθηνάς, Σόλωνος και Μενάνδρου, δεν τολμάς να πλησιάσεις καν, διότι από ένα σημείο κι έπειτα «ο Θεός κι η ψυχή σου».

Οι χαμογελαστοί μικροπωλητές
Κι

αν μετά πεις, έτσι για αλλαγή, να κατευθυνθείς προς Πανεπιστήμιο πλευρά, θα δεις άλλος να πουλάει καπέλα, άλλος ομπρέλες, άλλος μικρές κιθάρες (πού και πού τραγουδάει κιόλας), άλλος ζωγραφίζει πορτρέτα (φόραγε και μπερέ αυτός), άλλος πουλάει δίσκους, άλλος «μούφα» τσάντες (ειδικά αυτήν την έρημη τη Louis Vuitton την έχουν ρημάξει). Το αποκορύφωμα όμως είναι ένα. Όλοι αυτοί οι χαμογελαστοί μικροπωλητές, που χτυπούν μετά μανίας στο άσπρο χαρτόνι, την αποκαλούμενη «χλαπάτσα» η οποία πραγματικά έχει την χαρακτηριστική ιδιότητα, να αλλάζει πολλές φορές χρώμα και σχήμα. Οφείλω να ομολογήσω πως την πρώτη φορά που το είδα, πραγματικά εντυπωσιάστηκα, μα τους κανόνες του μάρκετινγκ! Ήταν η δεύτερη πετυχημένη επιχειρηματική κίνηση που έκαναν σε συλλογικό επίπεδο, μετά το καθάρισμα των τζαμιών των αυτοκινήτων, σε όλους σχεδόν τους δρόμους της Αθήνας. Η τρίτη που «παίζει» τώρα βέβαια, είναι η φωτιζόμενη πολύχρωμη σβούρα που την πετάς στον αέρα (αν και παραδέχομαι ότι υπέκυψα στον πειρασμό και αγόρασα μια)!

Η παρωδία του κέντρου
Αν το δει κανείς όμως με τη σωστή ματιά, άνθρωποι είναι ίσοι με όλους μας που προσπαθούν να βρουν τρόπους να βγάλουν το ψωμί τους, καθώς ήρθαν εδώ για ένα καλύτερο αύριο. Όμως, αυτό που μπορεί και πρέπει, κατά τη γνώμη των περισσοτέρων τουλάχιστον να αλλάξει, είναι αυτή η ανεπίτρεπτη παρωδία που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Διότι, αν είναι ποτέ δυνατόν, το περιθώριο της πόλης να βρίσκεται στο κέντρο της, υπό συνθήκες ναρκωτικών, πορνείας, λαθρεμπορίου, ληστείας, εκφοβισμού, δολοφονίας και πολλών ακόμα καταστάσεων, από οποιαδήποτε πλευρά ιδεολογική και πολιτική κι αν το δει κανείς.
Παρόλα αυτά, εκείνο που με λυπεί περισσότερο, είναι πως δε φταίνε αυτοί οι άμοιροι, στην ουσία. Ακόμα και εκείνοι που δεν πουλάνε απλά την πραμάτεια τους, αλλά διαπράττουν τα μέγιστα. Άλλωστε το ίδιο γίνεται και από Έλληνες (να τα λέμε κι αυτά). Διότι, δυστυχώς αυτή είναι η ανθρώπινη φύση του ανθρώπου, να σκοτώνει ακόμα και για λίγα ευρώ, προκειμένου να επιβιώσει. ‘Ομως, αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για τη σχεδόν ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα που μαστίζει, γιατί με αυτό το τροπάριο δε θα μείνει κανείς στο τέλος. Υπάρχουν και κάποια όρια.

Ποιος έχει την ευθύνη; 

Το κράτος και η κυβέρνηση είναι οι υπεύθυνοι για την κατάσταση με τους μετανάστες και από τη στιγμή που δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να εισέλθει αυτός ο τεράστιος