Ρεζερβέ και πολύ μάλιστα…!

Πριν μερικές μέρες πέρασα να πιω ένα ποτό σε γνωστό hot spot της Αθήνας, όπου η θέα στο Λυκαβηττό και την Ακρόπολη πληρώνεται αντιστρόφως ανάλογα. Όσο μικραίνει η νύχτα, τόσο μεγαλώνει η τιμή.

Αφού λοιπόν συνειδητοποίησα πως το χαράτσι της διασκέδασής μου θα είναι αυξημένο και δυσανάλογο της τσέπης μου, ψάξαμε με την παρέα μου κάποιο σημείο να ακουμπήσουμε, γιατί πραγματικά γινόταν

Και σας ρωτάω τώρα ευθέως.
-Αν είναι ρεζερβέ το τραπέζι, πας και κουτσουρώνεσαι πάνω του;
Όχι!
-Αν είναι κρατημένο για τον καλύτερο πελάτη του μαγαζιού, πας και κάνεις φασαρία να στο δώσουν;
Όχι!
-Αν έχει και ταμπελίτσα πάνω του, που σου λέει με μεγάλα γράμματα «είμαι réservé τραπέζι», εσύ σφυρίζεις αδιάφορα και την αφαιρείς με βλέμμα Κινέζου;
Όχι!
Εφόσον είσαι λογικός και δεν το φυσάς το παραδάκι στην τσέπη, κάνεις μόκο, περιμένεις να αδειάσει κάτι ή το πολύ-πολύ φεύγεις και πας σε άλλο μαγαζί, για να μη σε φάει το αγιάζι και η ορθοστασία.
Σωστά; Σωστά Τώρα λοιπόν που συμφωνούμε όλοι με τα παραπάνω, ελάτε να κάνουμε την αντιστοίχιση σε κάτι άλλο.
Είσαι ωραίος, μοιραίος και πολύ «κρατημένος».
Είσαι ρεζερβέ βρε παιδί μου, παντρεμένος, σχεσάκιας, λογοδοσμένος, στοιχειωμένος ή όπως αλλιώς θέλεις πες το.
Έχεις υποχρεώσεις, ίσως έχεις και παιδιά, έχεις κάνει δηλώσεις σε φίλους και συγγενείς, έχεις εκτεθεί πάμπολλες φορές σε κοινωνικές εκδηλώσεις με το έτερον ήμισυ, είσαι αυτό που λέμε «ο κόσμος το ’χει τούμπανο και συ κρυφό καμάρι».
Ναι; Ναι.

Κι αφού είσαι πολύ ρεζερβέ και καθόλου διαθέσιμος, οι φίλοι σε ζηλεύουν πιθανώς που έχεις βρει τη γυναίκα της ζωής σου και τη μάνα των παιδιών σου, έχεις και τη δουλειά σου την καλή, που στις μέρες μας θεωρείται πολυτέλεια, έχεις την υγειά σου, μετράς ακόμα στον καθρέφτη σου και τον φτύνεις καμιά φορά για να μην το ματιάξεις, κοινώς τα έχεις όλα.
Ναι; Ναι.

Κι αφού τα έχεις όλα και τίποτα δεν σου λείπει αγόρι μου και σαρανταφεύγα μου ή πενηνταφεύγα μου, σου κάνω την εξής ερώτηση και θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά:
Τι στο διάολο ζητάς και μου ψάχνεσαι εναγωνίως σε εξόδους και «εισόδους» με άλλες κορασίδες;

Και άντε, πες ότι είναι δικαίωμά σου, γιατί στην τελική ο καθένας ορίζει τη ζωή του όπως γουστάρει, εσύ όμως γιατί δεν τη λες την αλήθεια εξ αρχής;
Γιατί κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και το παίζεις ελεύθερος και ωραίος, χωρίς καμία υποχρέωση και με πλήρη διαθεσιμότητα στην αθώα κοπέλα που είναι αδύνατο να γνωρίζει τη προσωπική σου ζωή, στην τρελή μεγαλούπολη που ζούμε;

Ή, ακόμα χειρότερα, γιατί τα ξερνάς όλα ευθαρσώς σε κάποιο ραντεβού, όχι το πρώτο, όχι το δεύτερο, αλλά πολύ αργότερα, αφού έχεις κουνήσει την αχλαδιά και παθαίνεις μετά ολικό αλτσχαϊμερ για τη γνωριμία σας;

Πόσο ανώριμος είσαι; Πόσο ανασφαλής;
Ποιο νούμερο κρίσης περνάς; Πόσα κέρατα έχεις δώσει; Πόσες ψυχές έχεις πληγώσει;
Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να φέρεσαι ως πιστοποιημένος μάλαξ;

Τι είναι αυτό που σε οδηγεί να αναζητήσεις το καινούριο, ενώ ούτε προτίθεσαι να χωρίσεις (ποιος άντρας χωρίζει το σιγουράκι του;) και ούτε προτίθεσαι να είσαι ειλικρινής, πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με τους γύρω σου;
Γιατί «τα παντελόνια», κύριοι, λίγοι τα φορούν και αυτό είναι αποδεδειγμένο, αλλά το να βασίζεις τη νέα γνωριμία σου σε δηλώσεις αιώνιου έρωτα που θα παιχτεί σε επεισόδια μακρόσυρτου σήριαλ, δεν είναι και το «ανδρικότερο» πράγμα.
Ναι; Ναι.

Τι σε εμποδίζει λοιπόν από το να πεις την αλήθεια, να παρουσιάσεις τον εαυτό σου ως έχει και να δώσεις την ευκαιρία στη γυναίκα που σε τιμάει με την παρουσία της, να επιλέξει;
Γιατί δηλώνεις εργένης και ακόμα χειρότερα, συμπεριφέρεσαι ως εργένης;
Δεν γνωρίζεις από τα φοιτητικά σου χρόνια ότι εργένης είναι αυτός που πλένει το πουκάμισό του μόνος του, φέρνει γυναίκα στο σπίτι για να καθαρίσει και τρώει τις περισσότερες φορές έξω;

Ποια υπηρεσία στο σπίτι σου δεν είναι καλυμμένη και αναζητάς καινούριες περιπέτειες;
Αφού δεν είσαι ικανοποιημένος συναισθηματικά, γιατί συνεχίζεις τη συμβίωση;
Δεν είναι γελοίο να γυρίζεις σπίτι από τη ζεστή αγκαλιά της ερωμένης σου και να ξαπλώνεις δίπλα στο κορμί που σε παντρεύτηκε, σε στήριξε, σε πίστεψε και δέσμευσε τη ζωής της για πάρτη σου;
Δεν είναι ακόμα πιο αισχρό, να υποκρίνεσαι μέσα στο ίδιο σου το σπίτι και στον ίδιο σου τον εαυτό;

Τον εαυτούλη σου, αγαπητέ, πόσα χρόνια θα τον κοροϊδεύεις;
Αυτόν τον εαυτούλη σου, γιατί τον εκπορνεύεις έτσι;
Ποια γυναίκα αξίζει να κοιμάται πλάι σου;
Ποια γυναίκα αξιοπρεπής θα πληρώσει όσο-όσο για να κάνει κράτηση στη ζωή σου;

Αφού είσαι ρεζερβέ, ρε φίλε και πολύ μάλιστα.
Πες το κι άσε την άλλη να διαλέξει. Μπορείς;

Της Εύης Μόραλη

πηγή: eyedoll.gr