Πού αρχίζει η αλήθεια και πού τελειώνει το ψέμα;

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΠ. ΠΑΡΓΙΝΟΥ, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Η Ελλάδα πορεύεται προς τον καθοριστικότερο χειμώνα της σύγχρονης, τουλάχιστον, Ιστορίας της. Οι οικονομικές εξελίξεις των αμέσως επόμενων ημερών ή, το πολύ, εβδομάδων και οι συνακόλουθες πολιτικές, που αναμφίβολα θα ακολουθήσουν, θα σημαδέψουν τη ζωή των επόμενων γενεών.
Ο Έλληνας πολίτης, μέσα στη γενική παραζάλη για την επιβίωση που αναπόφευκτα δημιουργεί η καθημερινά σκληρή πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης, γίνεται ταυτόχρονα και δέκτης αντιφατικών έως

και εντελώς παράδοξων μηνυμάτων. Και η παραζάλη γιγαντώνεται, οξύνεται και επεκτείνεται σε όλες τις φάσεις και τους τομείς της δημόσιας ή ιδιωτικής ζωής.
Αγώνας και τρέλα συμβαδίζουν αρμονικά σε αυτές τις πραγματικά πρωτόγνωρες εμπειρίες του καθενός εξ ημών… Ο αγώνας δίδεται στη γενική αρένα όλων ή στο προσωπικό ή και οικογενειακό μετερίζι του καθενός, με στερήσεις, θυσίες, πόνο, δάκρυα και αίμα για να κρατηθεί η πατρίδα στην ευρωπαϊκή οικογένεια των πολιτισμικά προηγμένων, πολιτικά δημοκρατικών, κοινωνικά ευαίσθητων, ηθικά υπεράνω κάθε υποψίας και νομικά ισάξιων κρατών. Η τρέλα έρχεται όταν μέσα σε αυτήν τη δήθεν ή τύποις οικογένεια ο πιο οικονομικά δυνατός χτυπάει αλύπητα τον πιο αδύναμο με πρωτόγνωρη προτεσταντική δογματικότητα, τάχα, για να τον συνετίσει και να τον φέρει στον δρόμο της ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης που, κατά τα ομολογηθέντα και δημοσίως παραδεχθέντα από κορυφαίους Ευρωπαίους πολιτικούς και τεχνοκράτες της ίδιας ευρωπαϊκής οικογένειας, ουδόλως επιτυγχάνεται. Το αντίθετο, μάλιστα. Σε κοινή μάλλον θέα η ελληνική κοινωνία χειμάζεται, ενώ η όποια έννοια συνοχής και συναντίληψης καταρρέει. Οι εργαζόμενοι πτωχεύουν, οι συνταξιούχοι επαιτούν, οι νέοι μεταναστεύουν, τα παιδιά λιμοκτονούν, οι άρρωστοι πεθαίνουν χωρίς φάρμακα, οικογένειες διαλύονται και πόλεις ολόκληρες ερημώνονται. Παρά ταύτα, οι «δήθεν» εταίροι και σύμμαχοι επιμένουν στην ίδια άθλια, αδιέξοδη και αναποτελεσματική συνταγή.
Στην εσωτερική πολιτική σκηνή, η εικόνα είναι τραγική έως και αποκαρδιωτική. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πέραν από κάθε έννοια ηγετικού γοήτρου και ιδέα εθνικής υπερηφάνειας, εκλιπαρεί την επίδειξη λίγης στοργής από δανειστές και εταίρους. Οποία ταπείνωση για τον πολίτη…
Ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, που πέρα από κάθε ικμάδα αξιοπρέπειας μπορεί να έχει παραμείνει στον θεσμό, σε αντιπαράθεση με δημοσιογράφο χρησιμοποιεί φράσεις χαμαιτυπείου σε ευήκοον ους πολλών παρισταμένων. Οποία απόγνωση για τον πολίτη…
Οι συγκυβερνώντες πολιτικοί αρχηγοί αλλάζουν πολιτικές θέσεις από Ανατολή σε Δύση, καθαιρούν κάθε έννοια δημοκρατίας στο κόμμα τους, αθετούν κάθε πολιτική δέσμευσή τους και πάντα τάχα στο όνομα της πατρίδας και του λαού της. Οποία ηθική μείωση για τον πολίτη… Στην Ελλάδα, την πατρίδα μας, καθίσταται σαφές το εξής ερώτημα: πού αρχίζει η αλήθεια και πού τελειώνει το ψέμα;