Οι αμαρτίες του ’80 σημερινοί εφιάλτες

Του Γιάννη Σπ. Παργινού, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Μέσα στην καταιγίδα μέτρων λιτότητας, γενικής και δημόσιας παραδοχής κυβερνώντων και κυβερνωμένων για το δύσκολο 2013 που περιμένει την ελληνική κοινωνία, με νουθεσίες για συνοχή, κατανόηση και αλληλεγγύη, εύλογη και αναμενόμενη είναι η περίσκεψη κι ο προβληματισμός των πολιτών. Οι άγιες μέρες, με μια σχετική ευθυμία και χαλάρωση, προσφέρουν την ευκαιρία μιας βαθύτερης ψηλάφησης των αιτίων που μας έφεραν στη σημερινή επώδυνη κατάσταση και ανίχνευσης τρόπων και μεθόδων εξόδου από αυτήν.
Μακριά από την όποια ιδεολογική διαφοροποίηση

ή κομματικό δογματισμό, κοινή είναι η παραδοχή ότι στη σύγχρονη Ελλάδα υπάρχει ελλειμματικότητα πολιτικού και στελεχιακού προσωπικού –σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας ζωής– παρά τους λαμπρούς επιστήμονες που διαθέτει η χώρα μας διαπρέποντες στο εξωτερικό ή άνεργοι στο εσωτερικό. Όλοι επίσης συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι η πατρίδα μας δεν παράγει, παρά την εύφορη γη της και το εξαίσιο κλίμα της.
Εύλογα, λοιπόν, γεννώνται τα ΓΙΑΤΙ… και εύκολα ανιχνεύονται τα ΕΠΕΙΔΗ… στη σύγχρονη μεταπολιτευτική μας Ιστορία. Στη δεκαετία του 1980, όταν είχε αποκατασταθεί πλήρως η δημοκρατία μας και είχε αρχίσει η απρόσκοπτη εναλλαγή των πολιτικών κομμάτων στην εξουσία, κατά τα πρότυπα της δυτικοευρωπαϊκής αστικής δημοκρατίας, συντελέστηκαν δύο μεγάλα πολιτικά εγκλήματα.
Το πρώτο ήταν η επονείδιστη αναξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής και το δεύτερο ήταν η λίαν προκλητική κακοδιαχείριση –αν όχι και κατασπατάληση– των πρωτόγνωρων και υπέρογκων, για τα χρονικά της εποχής, κονδυλίων που εισέρρευσαν από τα ευρωπαϊκά ταμεία για τον εκσυγχρονισμό και την ανταγωνιστικότητα της εθνικής μας οικονομίας.
Στο όνομα μιας καθ’ όλα εσφαλμένης –και πολλές φορές εσκεμμένης-ηθελημένης– αντίληψης περί δήθεν ανάδειξης νέων πρωταγωνιστών στη δημόσια ζωή από τις μέχρι τότε λαϊκές τάξεις, το κράτος και η δημόσια διοίκηση λαφυραγωγήθηκαν από τον κομματικό στρατό του κόμματος που κατέλαβε την εξουσία. Άνθρωποι χωρίς γνώσεις, χωρίς εμπειρίες και πολλές φορές με πλείστα όσα εμφυλιοπολεμικά και κατ’ επέκταση κοινωνικά και πολιτικά απωθημένα κατέλαβαν ανώτερες θέσεις σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας διοίκησης, της Αυτοδιοίκησης, των συνδικάτων, μέχρι και βουλευτικούς ή και υπουργικούς θώκους.
Οι άνθρωποι αυτοί κυβέρνησαν, διοίκησαν και το χείριστο δημιούργησαν λανθασμένα πρότυπα στην κοινωνία μας. Επίσης, οι εν λόγω άνθρωποι διαχειρίστηκαν κατά το δοκούν κι άνευ τινός ελέγχου τεράστια χρηματικά ποσά από τα ευρωπαϊκά ταμεία χωρίς καν αντίκρισμα στη σημερινή οικονομία, αλλά μόνον στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Για όλα τούτα, δεν θα είναι τυχαίο όταν επαληθεύεται η ελληνικότατη ρήση «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα…».