Ο Τσίπρας θέλει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί;

«Τάε Κβον Ντο, η πιο δημοφιλής κορεάτικη πολεμική τέχνη, με βασική αρχή την πειθαρχία και έμφαση στα λακτίσματα.»
Στρατηγός CHOI HONG HI

Του Γιάννη Σπ. Παργινού

Δεν μπορεί να μην έχει τη σημειολογική σημασία του ο χώρος διεξαγωγής του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, το στάδιο του Τάε Κβον Ντο. Τα λακτίσματα, πολιτικά και συντροφικά, έχουν την τιμητική τους, αρκεί να γίνονται και κυρίως να καταλήξουν στην πολυπόθητη πολιτική πειθαρχία. Η δε 14 Ιουλίου -τέλος των εργασιών και επέτειος άλωσης της Βαστίλης-

να σηματοδοτήσει και την άλωση της πολιτικής Βαβέλ με όλα τα αρνητικά πολιτικά συνεπαγόμενά της.
Παρά την όποια ιδεολογική ή κομματική προσέγγιση είναι σαφές πως το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, οι πολίτες όλων των αναλυτικών προσεγγίσεων και οι ειδικές οικονομικές ή κοινωνικές συνθήκες απαιτούν εδώ και τώρα την άρθρωση μιας σαφούς, εφικτής και πειστικής εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης της χώρας.
Η εν λόγω πρόταση, αυτή καθεαυτή, δεν θα διεκδικήσει απλά και μόνον την εξουσία. Θα συνετίσει και την υπάρχουσα εξουσία. Θα την περιορίσει από την όποια υπερβολή και θα την απεγκλωβίσει από την όποια στρεβλή πρακτική των στελεχών της σε όλες της βαθμίδες τής δημόσιας διοίκησης. Με απλά λόγια, θα λειτουργήσει εύρυθμα η δημοκρατία μας και θα παραγάγει ευνοϊκότερα αποτελέσματα για τον πολίτη.
Η πολιτική συγκυρία ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο πολιτικού πρωταγωνιστή. Ο κλήρος έλαχε στον πρόεδρό του, Αλέξη Τσίπρα, να περάσει από τον Ρουβίκωνα της σοσιαλιστικής ακαδημίας με τις ατέρμονες και κικερώνειες, φιλολογικού τύπου πολλές φορές, εσωκομματικές αντιπαραθέσεις και ξεκαθαρίσματα λογαριασμών στην αντίπερα όχθη των προτάσεων και της εφικτής πολιτικής.

Κατάρρευση ΠΑΣΟΚ
Είναι κοινός τόπος ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξή του ως αξιωματική αντιπολίτευση στο πολιτικό σκηνικό της χώρας συνέπεσε με την κατάρρευση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ. Ενα οποιοδήποτε κόμμα, όταν εκτοξεύεται από το 3 ή 4% στο 27% με 28%, αναμφίβολα θα αντιμετωπίσει πολιτικούς κραδασμούς. Στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, σχηματίστηκαν ορδές πολιτικών φυγάδων και κομματικών προσφύγων που βρήκαν πολιτικό κατάλυμα στον μικρό και στενάχωρο όμορο πολιτικό χώρο. Ούτε ο μηχανισμός, ούτε η φιλοσοφία της Κουμουνδούρου είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα και ανάλογα. Από την αντίθετη πλευρά, οι «πράσινοι» φυγάδες δεν έψαχναν απλά κομματική στέγη. Επεδίωκαν και κατάκτηση εξουσίας, καθώς από μια τέτοια μακρόχρονη εμπειρία είχαν μόλις αποχωρήσει. Η πολιτική ενσωμάτωση είναι σαφώς δύσκολη. Κι εδώ ακριβώς παίζεται το παιχνίδι της πολιτικής αφομοίωσης των συγγενών μεν, αλλά εντελώς διαφορετικών στην πρακτική πολιτικών φυλών.
Οι παλιοί Ρηγάδες του ΣΥΡΙΖΑ, σε έναν μικρό κομματικό χώρο του 3% ή 4%, κοινωνικά και πολιτικά γνώριμοι μεταξύ τους, μπορούσαν κάλλιστα να ελέγξουν στελέχη, φίλους και ψηφοφόρους και να επιβιώσουν πολιτικά, αποκτώντας δημοτική ή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Μετά το φούσκωμα των ποσοστών, οι ίδιοι παλιοί Ρηγάδες καλούνται να «αστικοποιήσουν» περισσότερο την κοινωνική τους παρέμβαση για να έχουν καλύτερα πολιτικά αποτελέσματα.
Από την άλλη πλευρά, οι παλιοί ΠΑΣΟΚοι, μετά τη μακρόχρονη παραμονή τους στα σαλόνια της εξουσίας, καλούνται να αγωνιστούν από την αρχή με νέους όρους και συνθήκες και, κυρίως, να μοιραστούν τα όποια πολιτικά λάφυρα προκύψουν… όπως… όταν… και αν προκύψουν.

Το άνοιγμα
Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να έχει πλήρως συνειδητοποιήσει πως περιχαρακωμένος στα παλιά κομματικά στερεότυπα ενός στενού χώρου της Αριστεράς, όχι μόνο δεν κατακτά εξουσία, αλλά περιθωριοποιείται πολιτικά επίσης.
Σε αυτό το κλίμα και πνεύμα, ως ιστορικό αντάμωμα για την Αριστερά και τον τόπο χαρακτήρισε το 1ο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας και κάλεσε τον δημοκρατικό κόσμο να αγκαλιάσει την προσπάθεια «για να ξαναχτίσουμε σε στέρεα θεμέλια την προοπτική και το μέλλον του λαού και της πατρίδας μας», όπως χαρακτηριστικά είπε.
Ταυτόχρονα, εξήγγειλε έξι δεσμεύσεις με τις οποίες η χώρα μπορεί να βγει από την κρίση, ακουμπώντας τόσο στις δημοκρατικές αρχές, αλλά και στις ανάγκες της κοινωνίας.
«Δεσμευόμαστε για ριζοσπαστικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, για εκδημοκρατισμό στη λειτουργία των ΜΜΕ, για ριζική αλλαγή στη δημόσια διοίκηση και το κοινωνικό κράτος, για καταπολέμηση της ανεργίας και προστασία των ανέργων, για άμεσα μέτρα ανακούφισης από τη φτώχεια και για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας», είπε εμφατικά ο Αλέξης Τσίπρας.
Τόνισε, όμως, ότι προϋπόθεση είναι η ανατροπή του γερασμένων δυνάμεων της διαφθοράς και της διαπλοκής, ενώ υπογράμμισε ότι «η ανατροπή χρειάζεται τη συνένωση των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων με άξονα το “εμείς”», που το τόνισε, καλώντας όλον τον δημοκρατικό κόσμο να συνδράμει.

Επίθεση σε κυβέρνηση Στην εναρκτήρια ομιλία του στο πρώτο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο επικεφαλής του εξαπέλυσε δριμεία επίθεση στην κυβέρνηση και στις δυνάμεις που τη στηρίζουν: «Ολες οι γερασμένες δυνάμεις της χώρας, όλες οι γερασμένες δυνάμεις του παλιού κόσμου που φεύγει, ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα», επεσήμανε, εννοώντας το «φάντασμα» του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς. «Φοβούνται εμάς, γιατί εμείς έχουμε το πιο σημαντικό όπλο που δεν μπορούν να νικήσουν. Εχουμε χέρια καθαρά, μυαλό ανοιχτό και ψυχή βαθιά. Εχουμε αγάπη για την Ελλάδα και τον λαό μας. Εχουμε το δίκιο με το μέρος μας και δεν έχουμε εξάρτηση από κανένα. Δεν διεκδικούμε τίποτε για εμάς. Γι’ αυτό και είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε τα πάντα για όλους», είπε εμφατικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Διαβεβαίωσε, μάλιστα, για την ετοιμότητα για τη διακυβέρνηση του τόπου στην «πιο δύσκολη στιγμή της νεότερης ιστορίας του, με στόχο να αποκαταστήσουμε τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια του λαού…». Εξέφρασε, παράλληλα, και την πίστη «να αναλάβουμε την ευθύνη της ανατροπής της μνημονιακής τυραννίας και της παλαιοκομματικής φαυλοκρατίας».

Η επόμενη μέρα
Είναι σαφές πως το μεγάλο ζητούμενο των πολιτικών συμμαχιών, το «ναι» ή «όχι» στο ευρώ, θα είναι το μέγα πρόβλημα για την αξιωματική αντιπολίτευση και πέραν του συνεδρίου. «Αγκάθι» για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί μόνο η… εκπεφρασμένη βούληση του Αλέξη Τσίπρα να αυτοδιαλυθούν οι συνιστώσες ή να συνεχίσει να εκλέγεται ο πρόεδρος από το συνέδριο και όχι από την Κεντρική Επιτροπή, όπως ζητεί η πλευρά Λαφαζάνη και Νταβανέλου. Υπάρχουν και διακυβεύματα πολιτικού χαρακτήρα, σε ό,τι αφορά την πολιτική συμμαχιών («κυβέρνηση Αριστεράς») και τη σχέση της χώρας με τους εταίρους-δανειστές της.