«Ο Ορέστης και ο σκύλος» διδάσκουν αλλά απογοητεύουν…

Της Φωτεινής Παπαδάκη

Είναι γεγονός ότι στις ημέρες μας οι παιδικές παραστάσεις που παρουσιάζονται δεν είναι ιδιαίτερα προσεγμένες και με το πρόσχημα ότι τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν τυχόν σκηνοθετικές ατέλειες οι «μεγαλοσκηνοθέτες» παραμελούν καίρια σημεία και φροντίζουν να βομβαρδίζουν τους μικρούς θεατές με μηνυματάκια, τραγουδάκια και πολλή φασαρία!

Η παράσταση «Ο Ορέστης και ο σκύλος», που έκανε επίσημη πρεμιέρα στο Ευριπίδειο θέατρο Ρεματιάς, κινείται στο μεταίχμιο της ανωτέρω σκέψης και τακτικής…

Από

τη μια, η κεντρική ιστορία του μικρού αγοριού που παίρνει από τον παππού του μαθήματα ζωής μέσα από το παιχνίδι «το κυνήγι του θησαυρού» είναι ευρηματική και καταφέρνει να περάσει στα παιδιά χρήσιμα μηνύματα, που ξεπερνούν τα τετριμμένα διδάγματα που κυριαρχούν σε μια παιδική παράσταση. Ο Ορέστης και ο φίλος του ο σκύλος μας διδάσκουν μικρούς και μεγάλους τη σπουδαιότητα της ανακύκλωσης, της αναδάσωσης και την αξία της φιλίας, της ζωοφιλίας, της αγάπης και της αλληλεγγύης. Ακόμα, μας μιλούν για την επίδραση της οικονομικής κρίσης στον ψυχισμό των μικρών και απευθυνόμενοι στα παιδιά τα συμβουλεύουν να είναι κοντά στους γονείς τους περισσότερο από ποτέ.

Από την άλλη, και ενώ ως ένα σημείο η ιστορία καταφέρνει να συμπαρασύρει τους θεατές στο παιχνίδι του μικρού Ορέστη και του φίλου του, απογοητεύει το «γοητευμένο» κοινό του με τις εμβόλιμες ιστορίες του γάτου και του ποντικού και της κακιάς βασίλισσας από το παραμύθι της Χιονάτης.

Η μετάβαση από την κεντρική ιστορία στα δυο αυτά παραμύθια γίνεται απότομα, με αποτέλεσμα ο θεατής να μην καταφέρνει να συγχρονιστεί με το ρυθμό των εξελίξεων και ως εκ τούτου να δημιουργούνται κενά. Ακόμα, σημαντικά ερωτήματα προκύπτουν από την παρουσίαση της ιστορίας «Ο γάτος και το ποντίκι» όπως: Γιατί επελέγη η συγκεκριμένη ιστορία, που είναι άγνωστη στα παιδιά και-είμαστε σίγουροι-και στους μεγάλους; Τι έχει να προσφέρει η αφήγηση της εν λόγω ιστορίας στο κοινό της, ότι η γάτα νομίζει ότι κοροϊδεύει το ποντίκι τρώγοντας κρυφά το βούτυρο, αλλά τελικά το ποντίκι την κοροϊδεύει, αφού αποδεικνύεται πως είναι σκύλος μεταμφιεσμένος; Πόσο παιδαγωγικό είναι να λέει ο σκύλος στη γάτα «θα σου κόψω τον κώ@@»; Και εν πάση περιπτώσει γιατί τόση φασαρία για το τίποτα;

Ομοίως, η παρουσίαση της ιστορίας της κακιάς βασίλισσας θα μπορούσε να απουσιάζει, καθότι δεν ταιριάζει με την κεντρική ιστορία του «Ορέστη και του σκύλου». Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι η σκηνοθεσία της Πελαγίας Αγγελίδου θα ήταν φρόνιμο να εστιάσει στην ιστορία του παιδιού και του σκύλου. Έτσι, θα περνούσε και πιο ομαλά στους θεατές τα μηνύματα για τις αξίες της ζωής.

Βέβαια, παρά τις αδυναμίες που αναφέραμε, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν κάποια δυνατά σημεία στην όλη παρουσίαση, τα οποία έχουν να κάνουν με την κεντρική ιστορία, το παιχνίδι του θησαυρού, στο οποίο συμμετέχουν και τα παιδιά, καθώς και τα διδάγματα που όπως προείπαμε προκύπτουν από την ιστορία του «Ορέστη και του σκύλου».

Παρά τις σκηνοθετικές «ατασθαλίες» να σημειώσουμε ότι οι τέσσερις ηθοποιοί: Ορέστης Τρίκας, Πέτρος Μπουσουλόπουλος, Μυριέλλα Κουρέντη, Θοδωρής Αντωνιάδης υπηρετούν με πίστη το ρόλο τους και ερμηνεύουν με μπόλικο πάθος και αγάπη για τα παιδιά.

Μοναδική είναι η συμμετοχή, έστω και μέσω βίντεο, του Κώστα Καζάκου στο ρόλο του σοφού παππού, ενώ το τέλος-όπως είναι δοσμένο από τα χείλη του- μας «αποζημιώνει» και μας διδάσκει πως ο πραγματικός θησαυρός δεν είναι το χρήμα, αλλά οι εμπειρίες, ο συναισθηματικός και πνευματικός πλούτος. «Αυτό που μετράει είναι το ταξίδι» μας λέει ο Κώστας Καζάκος στο βίντεο και έχει δίκιο. Ας αφεθούμε λοιπόν στο ταξίδι της ζωής και ας ευχηθούμε ο δρόμος για την Ιθάκη να είναι μακρύς…

Συντελεστές
Κείμενο – στίχοι: Νανά Νικολάου
Σκηνοθεσία: Πελαγία Αγγελίδου
Σκηνοθεσία κινηματογραφικών σκηνών: Γιάννης Λαπάτας
Μουσική: Κωνσταντίνος Κωτούλας
Σκηνικά – κοστούμια: Λαμπρινή Καρδάρα
Χορογραφίες: Αρετή Μώκαλη
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα