Ο Alexis και οι άλλοι

Γράφει ο ΠΑΡΙΣ ΚΟΥΡΤΖΙΔΗΣ

Αν όσα δήλωσε την εβδομάδα που πέρασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από τις Ηνωμένες Πολιτείες τα είχε δηλώσει ο Αντώνης Σαμαράς, η κυβέρνηση ενδεχομένως να είχε πέσει τώρα.

Σίγουρα, πάντως, ο ίδιος θα άκουγε τα εξ αμάξης!

Όχι πως δεν υπήρξαν έντονες αντιδράσεις για τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά ο πρωθυπουργός είναι βέβαιο ότι θα είχε υποστεί

περίπου ή και χειρότερα απ’ όσα κάποτε υπέστη ο Κώστας Σημίτης, όταν από το βήμα της Βουλής ευχαριστούσε τους Αμερικάνους.
Η αλήθεια είναι ότι ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει συνέπεια μεταξύ προεκλογικών και μετεκλογικών λόγων όσον αφορά στη διαρκώς μετακινούμενη στάση του ΣΥΡΙΖΑ προς τους υπερατλαντικούς συμμάχους.

Και είναι ακόμη πιο έντιμο απέναντι στους Έλληνες πολίτες το γεγονός ότι διατυπώνει τόσο προχωρημένες και φιλοδυτικές απόψεις πριν από τις επόμενες εκλογές, οι οποίες είναι πιθανό να τον φέρουν ακόμη πιο κοντά στην εξουσία, έστω και με συγκάτοικο στο Μέγαρο Μαξίμου.
Την ώρα, όμως, που κάποιοι ακόμη προσπαθούν εναγωνίως να πείσουν ότι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας ή τρομοκρατίας, ούτε ο «αναρχικός Συνασπισμός» του Βαγγέλη Διαμαντόπουλου, όπως αυτός ο ίδιος είχε υποστηρίξει μέσα στη Βουλή (αν και ο ίδιος είναι εδώ και χρόνια δημόσιος υπάλληλος στον ΟΤΕ), υπάρχουν και τα στελέχη αυτά που δεν χωράνε στα «κοστούμια», τα οποία τους ράβει η ηγεσία τους.

Για παράδειγμα, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, μιλώντας σε «πηγαδάκι» που είχε στήσει στο περιστύλιο της Βουλής με τον Ανδρέα Λοβέρδο, όπως είναι σε θέση να ξέρει το «Π», εξομολογείτο τη σφόδρα αντίθετη άποψή του σχετικά με το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ και την ΕΕ.

Ο δε κάποιος κύριος Καραγιαννίδης, αναφερόμενος υποτιμητικά στον πρόεδρο του κόμματός του, στην τηλεοπτική εκπομπή του Γιώργου Τράγκα, τασσόταν ξεκάθαρα υπέρ της εξόδου της χώρας από το ΝΑΤΟ, δηλώνοντας ότι «αυτές είναι οι αποφάσεις του συνεδρίου τους».

Επιλογή διαμαρτυρίας
Κι αυτά είναι τα «μικρά ή μεγάλα βαρίδια» του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο ταξίδι που θέλει να κάνει ο Alexis μέχρι να φτάσει στην «Ιθάκη» της εξουσίας.

Πολιτικά κατάλοιπα και συμπτώματα του 3% και του 4%, που δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι οι αποφάσεις των προηγούμενων συνεδρίων τους ήταν από ελάχιστους και πως πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζεται από πάμπολλους, της τάξης του 27% και του 30%, οι οποίοι αν δεν δουν να αλλάζει εμφάνιση, θα τον επιλέγουν μόνο για να διαμαρτύρονται και δεν θα τολμούν να συμμετέχουν στις δημοκρατικές –κατά τα άλλα– εσωκομματικές διεργασίες του.

Μιλώντας στο «Π» (σελ. 18), ο Νάσος Αθανασίου κάνει λόγο για «λεκέδες» στο «κυβερνητικό κοστούμι» του κόμματος της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Όσο κι αν τάσσεται κατά των διαγραφών, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι γυρίζοντας ο Αλέξης Τσίπρας από τις ΗΠΑ, με τη φόρα και τον αέρα που έχει πάρει, όλοι οι σύντροφοί του θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τον ίδιο ακριβώς καφέ στην πλατεία Κουμουνδούρου, ειδικά αν εξακολουθήσουν να διατυπώνουν προκλητικές ή και υποτιμητικές απόψεις, υπονομεύοντας άθελα ή και σκόπιμα την όποια φιλότιμη προσπάθεια του 38χρονου ηγέτη.
Όπως και να έχει, πάντως, το μεγάλο στοίχημα για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι να δει πώς θα ισορροπήσει τις ακραίες, αντιφατικές και ενίοτε υποκριτικές συμπεριφορές των στελεχών του, καθώς πολλοί αντικειμενικοί παρατηρητές εκτιμούν ότι ο Αλέξης Τσίπρας βαδίζει πάνω σε ένα λεπτό σχοινί, ενώ διαβαίνει το απέραντο κενό πριν έλθει στην εξουσία.