Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα…

Δεν υπάρχει χώρα στην Ευρώπη χωρίς φόρο ιδιοκτησίας. Δεν είναι άδικο να πληρώνουν φόρο όσοι έχουν περιουσία. Άδικο είναι να καταβάλλονται φόροι για εισόδημα που δεν παράγεται, για πλούτο που δεν διανέμεται.

Το ερώτημα είναι εδώ στην Ελλάδα ποιο μοντέλο φορολόγησης περιουσίας αντιγράφουμε. Ή μήπως επινοήσαμε το δικό μας μοντέλο;

Σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι φόροι ακινήτων χωρίζονται σε

Φορολογείται το εισόδημα που προκύπτει από αξιοποίηση ακινήτων, φορολογείται η κατοχή ακινήτων

Φορολογείται η οικονομική συναλλαγή επί των ακινήτων.

Σε χώρες όπως η Γαλλία, η φορολογία ακινήτων, μαζί με όλα τα επιπλέον τέλη και επιβαρύνσεις, είναι βαριά, ταυτόχρονα όμως έχουν θεσπισθεί προβλέψεις και θεσμικό πλαίσιο κοινωνικής προστασίας για όσους δεν διαθέτουν ακίνητη περιουσία.

Στην Ελλάδα σήμερα, το ακίνητο το οποίο μέχρι το 2004 δεν επιβαρύνονταν με κανένα φόρο σήμερα θεωρείται περιουσιακό στοιχείο τεκμαρτού εισοδήματος. Στην Ελλάδα σπεύσαμε να φορολογήσουμε την περιουσία χωρίς να αποκτήσουμε περιουσιολόγιο.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη, το Κράτος «μετρά» (με ηλεκτρονικές μεθόδους) την ακίνητη περιουσία, αποφασίζει τους φορολογικούς συντελεστές ανάλογα με τις δημοσιονομικές ανάγκες και εξαιρεί τις πολύ μικρές ιδιοκτησίες.

Στην γειτονική Ιταλία, ο φόρος κατοχής επιβάλλεται επί της εμπορικής αξίας των ακινήτων, με συντελεστές που κυμαίνονται από 0,4% έως 0,7%. Δηλαδή, για ακίνητο αξίας 200.000 ευρώ, αντιστοιχεί φόρος 800 ευρώ. Εξαιρείται η πρώτη κατοικία .

Στην αυτοκρατορική Γαλλία, φορολογείται μόνο ένα κομμάτι της αξίας του ακινήτου (π.χ. στο 50% για τα διαμερίσματα), αλλά οι συντελεστές φτάνουν στο 5,29%. Υπάρχει ειδική ελάφρυνση για όσους έχουν στεγαστικό δάνειο επιδοτούμενο από το κράτος.

Στη μνημονιακή Πορτογαλία, στα ακίνητα για τα οποία υπάρχει πρόσφατη αποτίμηση της αξίας τους, ο φόρος κατοχής επιβάλλεται με συντελεστές 0,2% έως 0,4%, ενώ για τα ακίνητα για τα οποία δεν υπάρχουν πρόσφατα στοιχεία, οι συντελεστές είναι υψηλότεροι και κυμαίνονται από 0,4% έως 0,7%.

Στη πλούσια Νορβηγία προστατεύουν τη μικρή ιδιοκτησία. Ως φορολογική βάση λαμβάνεται το 25% της εμπορικής αξίας του ακινήτου. Αν ένα ακίνητο αξίζει 300.000 ευρώ, σε φόρο υπόκεινται τα 75.000 ευρώ και φορολογούνται με συντελεστή 1,1%. Το αφορολόγητο όριο τέθηκε στα 87.500 ευρώ.

Στη ακόμη πλουσιότερη Σουηδία, ο φόρος κατοχής, υπολογίζεται με συντελεστή 0,75% επί της αξίας του ακινήτου, αλλά οι συνταξιούχοι δεν πληρώνουν φόρο που υπερβαίνει το 4% του εισοδήματός τους.

Το συμπέρασμα είναι απλό: Η ακίνητη περιουσία φορολογείται παντού. Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες προστασίας των αδύναμων εισοδηματικά τάξεων.

Στην Ελλάδα ισχύει το παράδοξο που δεν ισχύει στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Πάμφτωχοι, βαριά φορολογούμενοι, ιδιοκτήτες μεγάλης –σε έκταση όχι σε αξία- ακίνητης περιουσίας…

The post Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα… appeared first on Paraskhnio.gr.