Η Ρένια Λουιζίδου για την Ελλάδα του σήμερα

Η Ρένια Λουϊζίδου «ρίχνει φως» στο παρασκήνιο της ελληνικής ιστορίας, έτσι, όπως αυτό διαδραματίζεται στην παράσταση «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!…» και μιλά στο click@Life για την Ελλάδα του σήμερα.

Το γέλιο εναλλάσσεται με τη συγκίνηση, το τραγούδι με την πρόζα, οι ήρωες με τους αντιήρωες, οι πρωταγωνιστές με τους ανώνυμους κομπάρσους-θιασώτες των ιδεών και το χθες με το σήμερα, γιατί «για να πάει κανείς μπροστά,

πρέπει να κοιτάει και λίγο πίσω».Το σπονδυλωτό μουσικοθεατρικό έργο του Πέτρου Ζούλια, «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!…», που παρουσιάζεται από τη Θεατρική Διαδρομή, συνεχίζει την καλοκαιρινή περιοδεία του, αποτυπώνοντας με μετεπιθεωρησιακό τρόπο την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους ως τις μέρες μας, με πρωταγωνιστές τους κομπάρσους ηθοποιούς που ενσαρκώνουν τον ελληνικό λαό. Έτσι, κατά τη διάρκεια του έργου, ποτέ δεν βλέπουμε τους αληθινούς πρωταγωνιστές της ιστορίας. Αντίθετα, παρακολουθούμε όλους αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους που πίστεψαν, πολέμησαν, διχάστηκαν, ταυτίστηκαν, έζησαν και πέθαναν για τους μεγάλους Έλληνες αρχηγούς, τα οράματα και την πολύπαθη πατρίδα.

Με το παρασκήνιο να διαδέχεται το προσκήνιο της ιστορίας, σε ένα σκηνικό ακροβατικό παιχνίδι, που στοχεύει στην εθνική αυτογνωσία, τη συνείδηση, αλλά και τον πατριωτικό αυτοσαρκασμό, η Ρένια Λουϊζίδου μάς μιλά για τα επαναλαμβανόμενα λάθη μας και για τις σύγχρονες βίαιες αλλαγές στη ζωή μας.

Ποιος είναι ο βασικός άξονας του έργου;

Πρόκειται για μια μουσική ιστορική αναδρομή της νεότερης Ελλάδας, μέσα από τα παρασκήνια ενός θιάσου που παίζει την ιστορία μας.

Χωρά το δίωρο της παράστασης, την αποτύπωση της ιστορίας της νεότερης Ελλάδας;

Η παράσταση δεν φιλοδοξεί να καταγράψει το σύνολο της ελληνικής ιστορίας. Αυτό, άλλωστε, είναι δουλειά του ιστορικού, όχι του καλλιτέχνη. Εστιάζει, όμως, στα μεγάλα γεγονότα, αυτά που μας καθόρισαν και μας σημάδεψαν σαν λαό, αυτά που ζούμε ακόμα τις συνέπειές τους. Όλα αυτά, μέσα από ένα ιδιαίτερα συμπυκνωμένο κείμενο που δεν εξαντλείται στην πληροφορία, αλλά σχολιάζει, θυμώνει, σαρκάζει, λυπάται και χαίρεται μαζί.

Πού εστιάζει η συγγραφική και σκηνοθετική ματιά του Πέτρου Ζούλια;

Στο ότι ιστορία μας έχει διαρκή επαναλαμβανόμενα μοτίβα, παγίδες, στις οποίες πέφτουμε ξανά και ξανά, σαν μια λούπα που κάνει τον κύκλο της και ξαναρχίζει. Στο ότι είμαστε ή του ύψους, ή του βάθους, πάντα από τη δόξα στην απόλυτη καταστροφή, από το γέλιο στο δάκρυ και στο ότι, συχνά, εθελοτυφλούμε, αρνούμενοι και να παραδεχτούμε και να διδαχτούμε από τα επαναλαμβανόμενα λάθη μας.

Πώς αντικατοπτρίζεται το έργο στην κοινωνική – πολιτική μας επικαιρότητα;

Η κοινωνική και πολιτική μας επικαιρότητα μας οδήγησε, έστω και βιαίως, σε μια ομαδική και ατομική ενδοσκόπηση. Νομίζω ότι αυτό είναι ξεκάθαρο σε όλους μας. Το βλέπεις και το ακούς παντού στις συζητήσεις των ανθρώπων. Μοιραία, στρέφεσαι στο παρελθόν και στην προέλευση σου, για να εξηγήσεις και να κατανοήσεις αυτό που ζει