Η πόλη μου

Της Ελένης Γερασιμίδου*

Πώς να γράψει κανείς κάτι για μια πόλη που λάτρεψε κάθε γωνιά της και τώρα μοιάζει τόσο ξένη και είναι μια άλλη που κάνει πως είναι η ίδια κι έχει μιαν έπαρση από παλιές δόξες που ούτε καν τις θυμάται. Μόνο εμείς τις θυμόμαστε με εμμονή σαν εκείνο τον μέγιστο ποιητή της που δεν την αποχωρίστηκε ποτέ και τη λατρεύει γνωρίζοντας όσο κανείς τις ατέλειες που την κάνουν ακαταμάχητη.

Την περπατάω και ενοχλούμαι από το κάθε τι. Από το αφημένο και αταίριαστο Μετρό πάνω από τα ερείπια που ασφυκτιούν

και φωνάζουν να βγούν στο φως ως την απουσία των τόπων που είχα συνηθίσει. Η Παλιά Πόλη βάφτηκε και στολίστηκε. Καλή έγινε δε λέω, αλλά σε κάποια σημεία μου θυμίζει σιτεμένη κυρία που έκανε λίφτινγκ και δεν της πέτυχε –όπως γίνεται συνήθως-κι έμεινε η θλίψη στα μάτια και το εφιαλτικό χαμόγελο στα χείλη.

Κατεβαίνω στην παραλία και ψάχνω τους φίλους μου από το ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ που τρώγαμε ντοντουρμά μετά την πρόβα..Καλά τι ψάχνω κι εγώ μέσα στην ομίχλη….

Στην ομίχλη που γύρευε με εμμονή ο Θόδωρος Αγγελόπουλος για να προχωράει τις ταινίες του και μας πήγαινε και μας έφερνε κι ας ήταν τώρα εδώ να μας πηγαινοφέρνει στην Αιωνιότητα του. Οι ποδηλάτες φέρνουν γύρω την παραλία και χαλάνε τον ρυθμό του περιπάτου.

Κάποια κορίτσια ξεκαρδίζονται χωρίς λόγο. Χωρίς λόγο μου φαίνεται εμένα που έχω τις κακές μου και όλα γίναν άσχημα ξαφνικά επειδή δεν έμειναν ίδια. Κατάντησα να θυμώνω με τους ποδηλάτες εγώ που λατρεύω το μέσον. Να θυμώνω που γελούν τα κοριτσάκια και μόνο για το βασικό λόγο ότι είναι στη νιότη τους.

Να θυμώνω γιατί λείπουν αυτοί που δεν είχαν δικαίωμα να λείπουν από την πόλη αυτή. Να θυμώνω πρώτα και κύρια γιατί λείπω κι έρχομαι στο σπίτι μου σαν επισκέπτης μεταμφιεσμένος και μου φέρονται όλοι με μια ευγένεια αποθαρρυντική σαν να είμαι εγώ που εγκατέλειψα.

Αχ βρε Σαλονίκη μου.

* Η κ. Γερασιμίδου είναι ηθοποιός και βουλευτής του ΚΚΕ στη Β’ Θεσσαλονίκης.

Διαβάστε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο «Π»: http://bit.ly/12tCBXr