Η μοναξιά ενός πρωθυπουργού

Του Γιάννη Σπ. Παργινού, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, αδιαμφισβήτητα έχει διανύσει μια πολυτάραχη και πολυκύμαντη πολιτική διαδρομή με περιόδους πολιτικής εξύψωσης και δόξας ή και πλήρους πολιτικής μοναξιάς. Από την ανάδειξή του στην προεδρία της ΝΔ μέχρι και την ανάληψη των πρωθυπουργικών του καθηκόντων δύο ήταν οι σταθμοί που, όπως όλα δείχνουν, θα σημαδέψουν και την απ’ εδώ και πέρα ηγετική του πορεία.
Ο πρώτος σταθμός ήταν, μετά από όντως αφόρητες πιέσεις που ασκήθηκαν, η

απόφαση να στηρίξει και να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου με όλα τα συνεπαγόμενα. Δεύτερος, κι εξίσου σημαντικός, ήταν όταν απαρνήθηκε την προτροπή δύο στενών του φίλων και συμβούλων για άμεση επαναδιαπραγμάτευση κι ακολούθησε τη συνταγή που υπέδειξαν οι νυν υπουργοί, Γιάννης Στουρνάρας και Κώστας Χατζηδάκης, για την πριν απ’ όλα λήψη επώδυνων μέτρων, με στόχο να πειστούν οι εταίροι για τις καλές μας προθέσεις.
Έκτοτε, στην πορεία χάραξης κι εφαρμογής της εν λόγω πολιτικής, ο πρωθυπουργός απέμεινε κυριολεκτικά μόνος. Άντε, το πολύ με δύο ή τρεις υπουργούς…! Οι κυβερνητικοί εταίροι περί άλλα τυρβάζουν. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος άγεται και φέρεται από την εκρηκτική κατάσταση στο κόμμα του, που φουντώνει ακόμα πιο επικίνδυνα τον κυκλοθυμικό και λουδοβίκεια εγωκεντρικό του χαρακτήρα.
Ο Φώτης Κουβέλης ξοδεύει και τα τελευταία αποθέματα άριστου δικανικού λόγου, καλών προθέσεων, κοινωνικής ευγένειας και πολιτικής αντοχής. Τα ρήγματα στο νεότευκτο κόμμα του είναι τόσο πολλά και βαθιά, έτοιμα να κατακρημνίσουν ολόκληρη την φιλότιμη προσπάθεια για μια όντως ακηδεμόνευτη και χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις κυβερνώσα Αριστερά.
Πλάι σ’ όλα τούτα βρίσκεται μια συνεχώς καραδοκούσα λαϊκή Δεξιά. Ως η όντως μεγαλύτερη τάση μέσα στη γαλάζια παράταξη στέκεται…, με εφ’ όπλου λόγχη, για να συναγωνιστεί κι ανταγωνιστεί με την όποια ομάδα διαφοροποίησης ήθελε, ανά πάσα στιγμή, προκύψει από ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ έναντι της ακολουθούμενης κυβερνητικής πολιτικής.
Οι ως άνω εκτεθείσες λεπτές ισορροπίες, σε συνδυασμό και με τα όντως επώδυνα και σκληρά μέτρα που δρομολογούνται, αναδεικνύουν το εύθραυστο κι ετοιμόρροπο του παρόντος κυβερνητικού σχήματος. Τούτων όλων δοθέντων, θα ήταν άδικο, ανιστόρητο και τεράστιο πολιτικό λάθος να χρεωθεί το όποιο κόστος ήθελε προκύψει μόνος του ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς.
Η πολιτική μοναξιά του πρωθυπουργού είναι ορατή από μακριά και διά γυμνού οφθαλμού. Την δε φιλοπατρία του ουδείς δύναται να θέσει εν αμφιβόλω…!