Για ένα σύγχρονο, εθνικό όραμα, με προοπτική την ανόρθωση του Ελληνισμού

Απάντηση στις προπαγάνδες, τα φοβικά σύνδρομα & τα μνημονιακά αδιέξοδα:

Για ένα σύγχρονο, εθνικό όραμα, με προοπτική την ανόρθωση του Ελληνισμού

Φτάσαμε στη στιγμή που, όλοι οι Έλληνες κατανόησαν πως, η μακρόχρονη, μειωμένη προσήλωση στην εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, από την πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού των -ως χθες- κομμάτων εξουσίας, διαμόρφωσε το υπόβαθρο που επέτρεψε στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, να μετατρέψει, το 2009, και χωρίς την παραμικρή, ουσιαστική

αντίδραση, μια κρίση δανεισμού σε κρίση χρέους! Οι συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, ουδέποτε προβληματίστηκαν ειλικρινά, σ΄ ό,τι είχε και έχει σχέση με τις παθογένειες του ευρωπαϊκού, οικονομικού και νομισματικού συστήματος. Έβλεπαν την ισοπέδωση της δημοκρατικής αρχής, που ήθελε τα κράτη να ελέγχουν τις αγορές, και τους λαούς να ορίζουν τις κυβερνήσεις τους, και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να αποκτήσουν την εύνοια των αγορών, των τραπεζών και των οίκων αξιολόγησης!

Όσα μεσολάβησαν, απ΄ τη στιγμή που δρομολογήθηκε η προσφυγή στις κάλπες του 2009 ίσαμε σήμερα, σε ελλαδικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν επιτρέπουν πλέον την παραμικρή αμφιβολία, σε ό,τι αφορά στους στόχους που υπηρέτησε, συνειδητά, η πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Έθεσε σε εφαρμογή, ένα σχέδιο που, αφενός οδηγούσε, με μαθηματική ακρίβεια, στη μετατροπή της Ελλάδας σε «αποικία χρέους», κι αφετέρου άνοιγε το δρόμο για την, αργά ή γρήγορα, σκληρή δοκιμασία της συνοχής, κι αυτής καθαυτής της υπόστασης, όχι μόνο της Ευρωζώνης, αλλά και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης!… Έτσι εξηγείται και το γεγονός πως, αν κι από διαφορετικές αφετηρίες, τόσο το Βερολίνο όσο και η Ουάσιγκτον, όχι μόνο δεν επιχείρησαν να τον αποτρέψουν, αλλά ουσιαστικά στήριξαν και επικρότησαν την πρωτοβουλία του, να οδηγήσει τη χώρα του στο ικρίωμα!… Έκτοτε, η επέκταση της κρίσης, και σ΄ άλλες ευρωπαϊκές χώρες, θεωρείται πως εξυπηρετεί τα μεσοπρόθεσμα και μακρόπνοα σχέδια και των δύο χωρών (Η.Π.Α. και Γερμανίας). Η μεν Ουάσιγκτον «διασκεδάζει» τη δοκιμασία της συνοχής της Ε.Ε., γνωρίζοντας πως, αν κλιμακωθεί είναι ικανή να επιφέρει ακόμη και τη διάλυσή της. Απ΄ την άλλη πλευρά, η Γερμανία ασκεί αφόρητες πιέσεις, προς το σύνολο των εταίρων της, ζητώντας, ή να αποδεχτούν την πολιτική ηγεμόνευσης της Ευρώπης, από το Βερολίνο, ή να τους φορτώσει την κατάρρευση της ευρωζώνης κι όσα θα ακολουθήσουν.

Από την άλλη πλευρά, όποια κι αν είναι η κατάληξη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, στο επίπεδο της οικονομίας, και του κοινού -ή μη- νομίσματος, η γερμανική ηγεσία, που σκέφτεται «υπερατλαντικά» και παριστάνει πως ενεργεί «ευρωπαϊκά», εκτιμά πως δε θα πλήξει τις στρατηγικές που έχει επεξεργαστεί.

Παρ΄ όλα αυτά, μία παράμετρος, που ελάχιστα είχε προσεχθεί στην Ευρώπη, κι ακόμη πιο επιπόλαια, επιδερμικά, και υπό το κράτος συνδρόμων, συζητείται στην Ελλάδα, αποδεικνύεται ικανή να ανατρέψει ριζικά το σκηνικό στην γηραιά ήπειρο, αχρηστεύοντας όλα τα γερμανικά σχέδια. Πρόκειται για τη μεταναστευτική, ισλαμική πλημμυρίδα στη Ευρώπη, απότοκο κυρίως των πολλαπλών, αιματηρών στρατιωτικών επεμβάσεων, σε πολλά σημεία της Ασίας και της Αφρικής, ακόμη και της Ευρώπης (Γιουγκοσλαβία).

Πολεμικές επιχειρήσεις, τις οποίες εκτελούσαν κυρίως οι ΗΠΑ, ενώ οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ουάσιγκτον, στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., αναλάμβαναν να πληρώνουν τα έξοδά τους! Αποτέλεσμα; Όσοι ξέχασαν τον Χάντιγκτον (τις συγκρούσεις πολιτισμών) και τον Μπρεζίνσκι (Μεγάλη Σκακιέρα-ζώνη της Ευρασίας), και μεθυσμένοι από το «πνευματικό αλκοόλ» του «πολυπολιτισμού», πίστεψαν στην ομαλή κοινωνική ένταξη εκατομμυρίων μεταναστών, που δεν έχουν την παραμικρή πολιτιστική συγγένεια με τους Ευρωπαίους, έφτασαν να παρακολουθούν έντρομοι μια πρωτόγνωρη προσπάθεια άλωσης των χωρών τους, από τους θρησκευτικά φανατισμένους «μουσαφίρηδες»! Κι είναι φανερό ότι, ένας τέτοιος παράγοντας, ενισχυμένος από τις συνέπειες της φτώχειας και της ανεργίας, συμβάλλει στην επανάκαμψη και ενίσχυση του νεοναζισμού, θέτει τα θεμέλια θρησκευτικών-πολιτιστικών συγκρούσεων, ικανών πλήξουν ευρωπαϊκά οράματα, ακόμη και να αχρηστεύσουν τα σχέδια του Βερολίνου, για οικονομική επικυριαρχία στην Ευρώπη. Άλλωστε, η ιστορία αποδεικνύει πως, κανείς δεν επιτρέπεται να παίρνει αψήφιστα τις ρήσεις εκείνων, των αμερικανών ακαδημαϊκών, που ειδικεύονται στις «αυτοεκπληρούμενες προφητείες». Ένας εξ αυτών, πρόσφατα (Μπρεζίνσκι), μετά την αιματηρή επίθεση φανατικών ισλαμιστών, στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, πιθανότατα όχι τυχαία, αποφάσισε να μιλήσει για «επερχόμενη παγκόσμια επανάσταση ή νέο παγκόσμιο πόλεμο».

Υπό το φως των ανωτέρω επισημάνσεων, οι Έλληνες, επείγει να ασχοληθούμε πρωτίστως, με το τεράστιο ζήτημα της χρεοκοπημένης πολιτικής κουλτούρας, της πλειονότητας των πολιτικών και πνευματικών ταγών του σύγχρονου Ελληνισμού. Αυτών που επιδιώκουν την ιδιοτελή συμπάθεια των ξένων συνομιλητών, αντί για το σεβασμό τους, και αποδέχονται το ρόλο του ζητιάνου της αναγνώρισης των ξένων, ως μέσο πολιτικής επιβίωσης και ανέλιξης. Όσων εθίστηκαν στη συγκατάβαση σε σχέδια και πολιτικές ακρωτηριασμού και εξευτελισμού της Ελλάδας και του Ελληνισμού, με αντάλλαγμα τον τίτλο του «σύγχρονου», του «μετριοπαθούς» και του «συναινετικού». Εκείνων που έκαναν ιδεολογία την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, τη συγκατάθεση ή ανοχή σε πολιτικές εθνικής εξάρτησης και κατάλυσης της εθνικής μας κυριαρχίας, σε τέτοιο βαθμό που, η στάση τους να συνιστά ισχυρότατη ένδειξη, προς όλο τον κόσμο, πως ο Ελληνισμός έχει απολέσει την ιστορική του πυξίδα και το αγωνιστικό του πνεύμα, σε μια στιγμή που, το διεθνές περιβάλλον βρίσκεται υπό συνεχή μετάλλαξη, και το γεωπολιτικό τοπίο της περιοχής γίνεται ολοένα και πιο ρευστό. Δηλαδή, την ώρα που, α) οι Ηνωμένες Πολιτείες νιώθουν την αναβάθμιση του ρόλου της Κίνας, και πολλών, ισχυρών, συμμαχικών της δυνάμεων, στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική (B.R.I.C.S=Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική), β) η Ευρώπη πελαγοδρομεί μεταξύ ενός αυτοτελούς ρόλου, ή της αμερικανικής εξάρτησης, ενώ αγωνιά για τις εξελίξεις στο οικονομικό και το κοινωνικό πεδίο, και τη διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος γ) η Ρωσία επανατοποθετείται δυναμικά στο γεωπολιτικό χάρτη, με διπλωματικό εργαλείο την ενέργεια, κι είναι παρούσα στη Μέση Ανατολή (Συρία), δ) η Τουρκία επιχειρεί να εδραιώσει το όραμα της μουσουλμανικής, νέο-Οθωμανικής αυτοκρατορίας ενισχύοντας την ισλαμική διείσδυση στα Βαλκάνια, όντας και σε εγρήγορση για όσα τεκταίνονται στο νότο και ανατολικά των συνόρων της, ε) το Ισλάμ, στη Μέση Ανατολή ριζοσπαστικοποιείται, και στην Ευρώπη δεν αρκείται σε κοινωνίες ανοχής και ισότητας δικαιωμάτων, αλλά απαιτεί εναρμόνιση των Ευρωπαίων με τις αρχές του Κορανίου, στ) το Ισραήλ αναζητά νέες συμμαχίες και ενεργειακές διεξόδους.

Είναι η στιγμή, λοιπόν, που όλοι αντιλαμβάνονται πως, η Ελλάδα απαιτείται να χαράξει και να αναπτύξει μια δυναμική, πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.

Να αξιοποιήσει τη γεωστρατηγική της θέση, και να εκμεταλλευτεί το φυσικό της πλούτο, προκειμένου να οικοδομήσει σύγκλιση συμφερόντων με χώρες που -υπό προϋποθέσεις, και με σαφές πλαίσιο συνεργασίας- μπορούν να της συμπαρασταθούν, όπως είναι η Ρωσία και η Κίνα.

Επείγει να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, να αποβάλουμε φοβικά σύνδρομα και υποτακτικές συμπεριφορές, σαν αυτές που μας οδήγησαν στα αδιέξοδα που βιώνουμε, και τα οποία απειλούν το μέλλον της Ελλάδας. Επείγει, να θέσουμε στο περιθώριο το χρεοκοπημένο χθες, αναδεικνύοντας -από τα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας- όσους είναι αποφασισμένοι να υπηρετήσουν ένα νέο εθνικό όραμα. Να τάξουν τη ζωή τους, στον ασυμβίβαστο και αδιαπραγμάτευτο αγώνα, για την ανόρθωση της Πατρίδας.

Ο Γαβριήλ Αβραμίδης είναι Βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης -ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, Υπεύθυνος θεμάτων Εξωτερικής Πολιτικής, στο ¨Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών¨.

*του Γαβριήλ Αβραμίδη Βουλευτή Α΄ περ, Θεσσαλονίκης.