Επικολυρική πορεία προς τις κάλπες(;)…

Του Αλέξανδρου Βέλιου

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ αυτοσκοπός (κι ας λένε…) για όσους τη νέμονται ή τη διεκδικούν. Γι’ αυτό και η άσκησή της απαιτεί τόσα ψέματα. Η αλήθεια δεν σερβίρεται ποτέ, ποτέ ωμή. Οι πολιτικοί απευθύνονται σε μια κοινωνική πλειονότητα που δεν θέλει να ενημερωθεί, αλλά να χειραγωγηθεί.

ΤΙ ΝΑ ΕΛΕΓΕ ο Αντ. Σαμαράς στο διάγγελμά του της Δευτέρας ή στην ομιλία του στο συνέδριο του Economist

την Τρίτη; Οτι μετά από πέντε χρόνια κρίσης, τρία μνημόνια, δισεκατομμύρια ευρώ σε δάνεια, αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων και θυσίες, βρισκόμαστε ακόμη σε αδιέξοδο; Oχι, βέβαια. Βάφτισε το ταπεινωτικό παζάρι με την τρόικα εθνικά υπερήφανη νίκη. Πανηγύρισε για 8 δισ. που είναι μόνο 2,8 προς το παρόν. Θριαμβολόγησε για μια ανακεφαλαιοποίηση που μετά βίας διασώζει τις τράπεζες, αλλά δεν παρέχει ρευστότητα στην αγορά. Αποκήρυξε μετά βδελυγμίας την προοπτική νέων μέτρων – αλλά πού θα βρει τα επιπλέον 3,5 δισ. που προβλέπονται από την είσπραξη φόρων, όταν τα φορολογικά έσοδα βαίνουν μειούμενα; Εν ολίγοις, είδε φως στην άκρη του τούνελ. Στην πραγματικότητα, η άκρη του τούνελ δεν είναι ορατή.

ΤΟΛΜΩ, ΕΞΑΛΛΟΥ, ΝΑ προβλέψω ότι ο συμβιβασμός του ατυχούς Μανιτάκη με την τρόικα ώδινεν άλλη μία μεταρρυθμιστική φούσκα. Οι λεγόμενοι επίορκοι θα αποβληθούν από το Δημόσιο με ρυθμό χελώνας. Η αξιοκρατική (και όχι πελατειακή;) αντικατάστασή τους θα αποτελέσει πετραδάκι στο δομικό τέλμα της δημόσιας διοίκησης. Δεν μεταρρυθμιζόμαστε. Κοροϊδευόμαστε. Το έργο το έχουμε ξαναδεί.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΘΙΣΜΕΝΟΙ, ΤΑ τελευταία ιδίως χρόνια, στο επικοινωνιακό μεροδούλι-μεροφάι κυβερνήσεων που δεν διαθέτουν ούτε (αυτο)πεποίθηση, ούτε στρατηγική. Εγινε από πολύ νωρίς σαφές ότι το μέγεθος και τα διακυβεύματα της κρίσης ξεπερνούσαν τις προδιαγραφές ενός πολιτικού προσωπικού προερχόμενου από άλλο ανέκδοτο. Τούτες τις τελευταίες μέρες, ο λυρισμός των οικονομικών προβλέψεων Σαμαρά πρέπει να συνδυαστεί με την αρειμάνια εθνική διεκδίκηση, από τον Δ. Αβραμόπουλο, αποζημιώσεων για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο – μια εύπεπτη πρωτοβουλία εσωτερικής κατανάλωσης. Φάτε μάτια ψάρια, μας λένε και οι δύο.

ΤΟΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ότι εκλογές πρέπει να γίνουν πριν γουργουρίσει κι άλλο το στομάχι μας – δηλαδή το αργότερο έως το φθινόπωρο. Για την κυβέρνηση, και δη για τη ΝΔ, μοιάζει να είναι το καλύτερο τάιμινγκ, η ημερομηνία έσχατης ανάγκης ενόψει χειρότερων προοπτικών… κοινωνικών και εκλογικών. Ομως, θα πρόκειται για διαχείριση της απαισιοδοξίας με ρητορική αισιοδοξίας. Ως συνήθως, οι κάλπες θα είναι κάλπικες.