«Χλωμή» η ελληνική παρουσία στην Αν. Μεσόγειο

Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΟΥΤΣΗΣ

Η ελληνική διπλωματία έχει ένα ευρύτατο πεδίο δράσης σε μια ευαίσθητη και στρατηγικής αξίας περιοχή και ο υπουργός Εξωτερικών, Δ. Αβραμόπουλος, είναι ενώπιον ιστορικών προκλήσεων, αλλά και ευθυνών.
Ολόκληρη η περιοχή που περιλαμβάνει τη Β. Αφρική, την Αν. Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και την Αραβική Χερσόνησο είναι σε αναστάτωση, πολιτική, κοινωνική, στρατιωτική και θρησκευτική. Συγκρούονται θρησκευτικές ομάδες, πολιτικές αντιλήψεις και πολιτικοθρησκευτικά

δόγματα, ενώ κατεστημένες εξουσίες αμφισβητούνται και κάποιες ανατρέπονται με ανορθόδοξο τρόπο ή με τη χρήση επαναστατικού δικαιώματος από λαϊκές πλειοψηφίες. Οι προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Ομπάμα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου θα είναι καταλυτικές για τις εξελίξεις, ενώ η διορατικότητα και η προσαρμοστικότητα της ελληνικής διπλωματίας θα είναι καθοριστικές για την προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων.
Οι ΗΠΑ διαδραματίζουν σημαντικότατο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής λόγω των τεράστιων πολιτικών και οικονομικών διασυνδέσεων που έχουν με το Ισραήλ, αλλά και με άλλες φιλικά διακείμενες προς στις ΗΠΑ χώρες στην ευρύτερη περιοχή, όπως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Ιορδανία και η Ελλάδα με την Κύπρο.
Και ακόμη, δύο διπλωματικά «ανοίγματα» των Αμερικανών έχουν καθοριστική σημασία για την πορεία των γεωπολιτικών και κυρίως ενεργειακών εξελίξεων. Είναι οι αναβαθμισμένες σχέσεις των Αμερικανών με τους Κούρδους, με παρενέργειες στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, αλλά και η «επίθεση γοητείας» των Αμερικανών διπλωματών προς τους σκληροπυρηνικούς της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας», που είναι μια ισχυρή και πολυπληθής σουνιτική οργάνωση με κοινωνικά ερείσματα, που ήδη κατέχει την εξουσία στην Αίγυπτο, ενώ έχει σημαντική συμμετοχή στις δραματικές εξελίξεις στη Συρία.

Δυσαρέσκεια για Άγκυρα
Η Συρία, το Παλαιστινιακό, το Ιράν και τα ενεργειακά αποθέματα στην Αν. Μεσόγειο βρίσκονται στις προτεραιότητες της αμερικανικής διπλωματίας. Ειδικά για τη Συρία, η αμερικανική διπλωματία εμφανίζεται τώρα μάλλον επιφυλακτική με την υποστήριξη στη συριακή αντιπολίτευση για να ανατραπεί το καθεστώς Άσαντ.
Ουσιαστικά, υπάρχει εκπεφρασμένη δυσαρέσκεια της αμερικανικής διπλωματίας για την υποστήριξη που παρέχει η τουρκική ισλαμική κυβέρνηση Ερντογάν στη συριακή αντιπολίτευση.
Οι ΗΠΑ επιμένουν ότι οποιαδήποτε λύση στην κρίση της Συρίας θα πρέπει να εγγυάται τον θρησκευτικό και εθνοτικό πλουραλισμό και, κυρίως, μια δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας. Αλλά η Τουρκία, δημιουργώντας στενούς δεσμούς με τη σουνιτική αντιπολίτευση της Συρίας, θα επιδιώξει να καταστείλει τα δικαιώματα των Κούρδων της Συρίας, στην –όπως ελπίζει– μετά Άσαντ εποχή, χωρίς να επιμείνει ιδιαίτερα στην εγκαθίδρυση δημοκρατικού καθεστώτος στη Συρία. Άλλωστε, η εγκαθίδρυση ενός φονταμενταλιστικού ισλαμικού καθεστώτος δεν μπορεί να βασίζεται σε δημοκρατικούς θεσμούς δυτικού τύπου, αλλά στις αρχές και αξίες που απορρ