Ας συμφωνήσουμε στο μείζον

Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ για άλλους είναι μισοάδειο και για άλλους μισογεμάτο. Παίζει ρόλο η οπτική γωνία από την οποία το βλέπει κανείς. Παίζουν ρόλο οι επιθυμίες, τα βιώματα και οι προσδοκίες. Ο Σόιμπλε έδωσε μία νέα διάσταση, λέγοντας ότι πλέον το ποτήρι για την Ελλάδα είναι περισσότερο γεμάτο. Δεν προσδιόρισε αν η στάθμη είναι πιο κοντά στον πάτο, στη μέση ή στην κορυφή

του ποτηριού. Εκτός από νομικός και οικονομολόγος, θα μπορούσε να είναι διπλωμάτης. Ισως η Μέρκελ σκεφτεί, στην περίπτωση που κερδίσει τις επικείμενες εκλογές, να τον αξιοποιήσει ως υπουργό επί των Εξωτερικών.

ΟΜΩΣ, ΕΜΑΣ που εξακολουθούμε να «καιγόμαστε», δεν μας ενδιαφέρει η σύνθεση της γερμανικής κυβέρνησης, αλλά το εάν το ποτήρι μας έχει αρχίσει να γεμίζει. Λοιπόν, ναι, πιστεύουμε ότι έχει αρχίσει να γεμίζει. Μπορεί τα δύσκολα να μην έχουν ακόμα περάσει, μπορεί και να αργήσουν να περάσουν, ωστόσο, είναι θετικές οι ειδήσεις ότι αυξήθηκαν οι προσλήψεις το πρώτο εξάμηνο του 2013 και βαίνουμε για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία μας προς έναν πλεονασματικό προϋπολογισμό.

ΑΣ ΒΓΑΛΟΥΜΕ από τον βίο μας τη μεμψιμοιρία, την γκρίνια και τη μιζέρια. Ας δούμε τη θετική πλευρά των πραγμάτων και ας καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα. Ο τόπος μας είναι πλούσιος και έχει προοπτικές ανάπτυξης. Παράλληλα, όμως, ας ξεχάσουμε τους παλιούς όρους της ανάπτυξης, ότι δηλαδή θα βρούμε εύκολα δανεικά και θα φτιάξουμε ένα μικρομάγαζο χωρίς να πληρώνουμε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε για να δούμε όλοι το ποτήρι γεμάτο. Αλλάζοντας το οικονομικό μοντέλο και δημιουργώντας έναν νέο οργανισμό, ο οποίος θα αποπνέει υγεία, θα καταναλώνει αυτά που παράγει και κάτι θα του περισσεύει. Μόνο έτσι δεν θα έχουμε πια ανάγκη τους δανειστές και θα μπορούμε να κάνουμε κουμάντο στο σπίτι μας. Οι μεταξύ μας διαφορές προκύπτουν, πάλι, από την οπτική γωνία από την οποία ο καθένας βλέπει τα πράγματα και τις εξελίξεις. Επειδή ουδείς πρόκειται να παραμερίσει τις απόψεις και τα πιστεύω του για τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να κερδίσουμε το στοίχημα, τουλάχιστον ας συμφωνήσουμε όλοι ότι ο εγχώριος κρατικοδίαιτος καπιταλισμός πέθανε. Οτι ούτε μπορούμε, ούτε θέλουμε, ούτε πρέπει να τον αναστήσουμε. Εάν συμφωνήσουμε σε αυτό, θα έχουμε κάνει ίσως το πιο αποφασιστικό βήμα που θα μας φέρει κοντά στο νέο μοντέλο ανάπτυξης.