Victoria Hislop: «Έβαλαν τους Έλληνες στο ψυγείο»!

Συνέντευξη στους Εύη Κολιού και Νίκο Μπόζντα

Μια χώρα και τους κατοίκους αυτής μπορεί να τους κατανοήσει καλύτερα κάποιος όταν μαθαίνει τη γλώσσα τους. Μόνο τότε, λένε, αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Η Victoria Hislop αγάπησε την Ελλάδα από την πρώτη στιγμή και μετά άρχισε να μιλάει ελληνικά. Κάθε της βιβλίο είναι και ένα ταξίδι. Η ίδια αγαπάει τα ταξίδια, καθώς εμπνέεται από αυτά. Οτιδήποτε μικρό και πρωτότυπο στα

Το τελευταίο της βιβλίο, «Ο τελευταίος χορός», εμπνευσμένο πάλι από την ηλιόλουστη Ελλάδα, μας μεταφέρει μέσα από διάφορες και γρήγορες ιστορίες στις ζωές καθημερινών ανθρώπων. Η συγγραφέας των best sellers («Το νησί», «Το Νήμα», «Ο Γυρισμός»), όντας από τη φύση της αισιόδοξος άνθρωπος, μας μιλά για την Ελλάδα που αγάπησε, για το νέο της βιβλίο, αλλά και για τη νέα γενιά που δέχεται τόσα χτυπήματα από την ανεργία και την κρίση.

Γνωρίζετε την ελληνική γλώσσα και έχετε σπίτι πλέον στη χώρα μας. Πότε αρχίσατε να αισθάνεστε πιο κοντά στην Ελλάδα; Την αντιλαμβάνεστε πλέον διαφορετικά;

Αγάπησα την Ελλάδα από την πρώτη μου κιόλας επίσκεψη το 1976. Επισκέφθηκα την Αθήνα και την Πάρο με τη μητέρα και την αδελφή μου για διακοπές. Μου φάνηκε ότι ήταν απολύτως μαγικά, τόσο η πόλη όσο και το νησί και από τότε έρχομαι στην Ελλάδα για διακοπές κάθε χρόνο.

Οταν εκδόθηκε «Το Νησί» ήταν τότε που άρχισα να νιώθω πολύ πιο κοντά στην Ελλάδα και η δημοτικότητα του βιβλίου καθώς και της τηλεοπτικής του μεταφοράς σήμαινε ότι ήρθα για να περάσω πολύ περισσότερο χρόνο εδώ. Δούλεψα πολύ προσεκτικά και από πολύ κοντά στην τηλεοπτική σειρά και μέσω αυτού του γεγονότος συνάντησα εκατοντάδες Ελληνες και έκανα πολλούς στενούς φίλους. Αυτή ήταν σίγουρα η στιγμή κατά την οποία άρχισα να νιώθω πιο πολύ «σαν στο σπίτι μου».

Εχοντας πλέον φίλους Ελληνες, συμφωνείτε με το επίθετο «τεμπέλης» που μας καταλογίζουν κατά καιρούς;

Δεν νομίζω ότι κάποιος από τους Βρετανούς φίλους μου δουλεύει τόσο σκληρά όσο οι Ελληνες φίλοι μου. Για αυτό δεν είμαι και πολύ σίγουρη από πού προήλθε αυτή η εικόνα του «τεμπέλη». Η άποψή μου είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι επισκέπτονται την Ελλάδα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και έτσι βλέπουν μία πολύ χαλαρή χώρα, με τους ανθρώπους να μοιάζουν να είναι και αυτοί σε διακοπές. Η αλήθεια είναι ότι όταν η θερμοκρασία είναι υψηλή, όλοι χαλαρώνουν λίγο, κάνουμε ακριβώς το ίδιο και στη Βρετανία, αλλά οι ζεστές ηλιόλουστες μέρες είναι πολύ πιο σπάνιες. Ομως, το να γενικεύουμε και να λέμε ότι οι Ελληνες είναι τεμπέληδες είναι απολύτως γελοίο και πολύ μακριά από την προσωπική μου εμπειρία.

Ποια είναι η γνώμη των Βρετανών για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια με την κρίση;

Νομίζω ότι οι μορφωμένοι Βρετανοί ξέρουν ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι μέρος μιας ευρύτερης κατάστασης στην Ευρώπη. Διαβάζουμε το ίδιο για τα προβλήματα που υπάρχουν, για παράδειγμα, σε Ισπανία και Πορτογαλία, όσο διαβάζουμε και για την Ελλάδα.

Υπάρχουν και άλλες πτυχές της Ελλάδας για τις οποίες θα θέλατε να γράψετε και να παρουσιάσετε σε ένα νέο βιβλίο;

Η Ελλάδα έχει σίγουρα υπάρξει πηγή πολλών ιδεών για μένα. Και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλές ακόμα να έρθουν.

Εχετε εντοπίσει διαφορές στους Ελληνες προ κρίσης με τους Ελληνες τώρα εν μέσω κρίσης; Είμαστε ακόμα γενναιόδωροι, όπως είχατε δηλώσει παλαιότερα;

Ισως η κύρια διαφορά να είναι ότι ξέρω πως όλοι μου οι φίλοι στην Ελλάδα έχουν οικονομικές ανησυχίες, χωρίς καμία εξαίρεση. Φίλοι, οι οποίοι έχουν επιχειρήσεις είναι εξουθενωμένοι, προσπαθούν συνεχώς να συμβαδίσουν με τις αλλαγές στη νομοθεσία, τους νέους φόρους και ούτω καθ’ εξής. Φίλοι μου, οι οποίοι είναι υπάλληλοι, έχουν δει δραστική μείωση στους μισθούς τους, ενώ έχω και πολλούς φίλους, οι οποίοι έχουν χάσει τη δουλειά τους τελείως. Πολλοί από αυτούς ζουν ξανά με τους γονείς τους, εξαρτώνται από τις οικογένειές τους και καθυστερούν να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά. Το αναβάλλουν, δηλαδή. Οι ζωές τους είναι στο «περίμενε». Δεν μπορούν να προοδεύσουν. Είναι λες και η ζωή έχει «παγώσει» για πολλούς ανθρώπους. Τα φανάρια είναι κολλημένα στο «κόκκινο». Επομένως, ναι, έχω δει αλλαγή. Οι άνθρωποι είναι πολύ πιο αγχωμένοι απ’ ό,τι συνήθιζαν να είναι.

Τι καινούργιο ανακαλύψατε γράφοντας τον «Τελευταίο Χορό»; Είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα βιβλία σας τα οποία είχαν ως σημείο αναφοράς κάποιο ιστορικό γεγονός;

«Ο Τελευταίος Χορός» περιλαμβάνει δέκα σύντομες μικρές ιστορίες (εννέα από αυτές στην Ελλάδα και μία στην Κύπρο). Είναι, κατά κύριο λόγο, βασισμένες σε κάτι πολύ καθημερινό στην ελληνική ζωή, το οποίο μου φάνηκε ενδιαφέρον.

Για παράδειγμα, το περίπτερο στην Ελλάδα είναι απλά μέρος της καθημερινότητας, αλλά για μένα που είμαι ξένη, ως εξωτερικός παρατηρητής, είχε πολύ μεγάλες δυνατότητες ως σημείο εκκίνησης μιας ιστορίας.

Ο «Τελευταίος Χορός» δείχνει την Ελλάδα του σήμερα. Τι ρόλο διαδραματίζει στο βιβλίο σας η οικονομική κρίση;

Η οικονομική κρίση βρίσκεται ως φόντο σε μερικές από τις ιστορίες, αλλά δεν παίζει κύριο ρόλο. Ασκεί επιρροή στο πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, αλλά δεν έχω γράψει συγκεκριμένα για την κρίση. Η άσχημη αλήθεια, πάντως, είναι ότι για αυτό που συμβαίνει τώρα σίγουρα δεν φταίνε τα παιδιά ή οι νέοι άνθρωποι, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο, είναι τα απολύτως αθώα θύματα όλων των προηγούμενων λαθών και, τελικά, της λιτότητας που επιβάλλεται.

Ποιο μήνυμα θα στέλνατε προς τους Ελληνες;

Μη χάνετε ποτέ την ελπίδα σας. Η Ελλάδα έχει περάσει από πολύ δύσκολες στιγμές στο παρελθόν και από πολλές κρίσεις (πολέμους, κατοχή, εμφύλιο, μαζική μετανάστευση κ.λπ.) και πάντα επιβιώνει. Οι Ελληνες είναι δυνατοί άνθρωποι και τίποτα δεν θα το αλλάξει αυτό. Να είστε δυνατοί…

Ιστορίες με άρωμα Ελλάδας

Μέσα από δέκα δυνατά διηγήματα, η Victoria Hislop μάς ταξιδεύει στους πολύβουους δρόμους της Αθήνας και στις πλατείες των ελληνικών χωριών σκιαγραφώντας αξέχαστους χαρακτήρες. Από έναν μοναχικό ιερέα και μια μητέρα που μάχεται, έως έναν ανεπιθύμητο ξένο και έναν γαμπρό που ανησυχεί για τις αναμνήσεις του. Αυτές οι γλυκόπικρες ιστορίες αγάπης και πίστης, χωρισμού και συγχώρεσης, γραμμένες από τη μοναδική πένα της Victoria, θα σας συντροφεύουν για καιρό.