Βουλή σαλάτα

Όταν βλέπει κανείς τους αρχηγούς τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης να ανταλλάσσουν διάφορες σαχλαμάρες από καθέδρας (όπου το δε μασάμε είναι το πλέον προβεβλημένο…), αργά ή γρήγορα συμπεραίνει ότι και να θέλουν να κρατηθούν σε κάποιο ανεκτό επίπεδο οι πολιτικοί αντιπρόσωποι, τελικά προδίδονται από το ίδιο τους το θιγμένο πάθος.

Μια γενική ματιά αν ρίξουμε στα έδρανα του κοινοβουλίου διαπιστώνουμε ότι ρήτορες δεν υπάρχουν, ειδικά το δυναμικό των θηλέων βουλευτών είναι μετριότατο και κομμάτι παραπεταμένο. Επίσης δεν υπάρχουν και άτομα που να μιλούν υπεράνω κομματικών δεσμεύσεων

με οδηγό το γνήσιο πάθος. Μια πρώην αθλήτρια του ακοντίου, ο,τι κι αν κάνει για να πείσει εαυτόν και αλλήλους ότι βρίσκεται στο ύψος των περιστάσεων, τελικά είναι προφανές ότι ζητάει την επιείκεια των παρισταμένων. Τα ίδια με τις ηθοποιούς, τις δικηγορίνες, κάθε καρυδιάς καρύδι τέλος πάντων που, αν μη τι άλλο, δεν σκοπεύει να κυβερνήσει τη χώρα, αλλά αν εκλεγεί δύο φορές μπορεί κάλλιστα να διασφαλιστεί δια βίου.

Όταν βέβαια έρχεται η στιγμή ο πρωθυπουργός να σηκώσει το γάντι της αντιπολίτευσης και να δώσει την αποφασιστική απάντηση (που πάντα συνοδεύεται από χειροκροτήματα), έχουμε να κάνουμε με μια μονομαχία – λεκτική πάντα – η οποία δεν καβουρδίζει απλώς τον αέρα, αλλά κατά κάποιο τρόπο επιδίδεται σε επίδειξη όπλων. Όσο δε για την προσβολή του αντιπάλου (και την χαρά των οπαδών) μάλλον έρχεται σε δεύτερη αν όχι τρίτη μοίρα. Προφανώς οτιδήποτε θέλει να προσβάλει τον αντίπαλο τελικά ισοσταθμίζεται με κάποια κούφια βρισιά οτιδήποτε δηλώνει υπεροχή τελικά συμβιβάζεται με το ίσα βάρκα ίσα νερά.

Γενικά η αντιπολίτευση διακρίνεται ιδιαίτερα στο κατηγορητήριο και το συγκαλυμμένο υβρεολόγιο – άλλωστε τι άλλο της μένει να κάνει; Ο Τσίπρας (που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κάποια εκπομπή στην τηλεόραση) τα καταφέρνει αρκετά καλά, διότι είναι νέος, συμπαθής, ρητορικότατος αλλά με ύφος «τυχερού» στην παράταξή του που τελικά του ανήκει η αρχηγία αλλά με κανένα τρόπο η αποτυχία. Άλλωστε το μετακόμισαν ΠΑΣΟΚ στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια λυπηρή φάρσα που κανείς συριζαίος δεν τολμά να την θίξει.

Η χώρα βέβαια δεν ενδιαφέρεται για τις αρχηγίες, για το προσωπικό των κομμάτων που διαρκώς αλλάζει και ανανεώνεται, για τους αρχηγεύοντες όσο και τους πεπτωκότες αρχηγούς. Απλώς διερωτάται για το έργο της Βουλής που λίγο πολύ προδίδει τον εαυτό της. Πολλοί νόμοι, ανύπαρκτοι άνθρωποι φιλοπάτριδες.