ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ…

- Προσκυνήματα σε Παναγιές, διάσημοι επισκέπτες και καταλήξεις «–ιτσα», για έναν τόπο, που για κάποιους μας το «–άρα», μόνο του πρέπει-

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

*Δηλώνω την αδυναμία μου και το φαβοριτισμό μου στη Ζέτα Μακρυπούλια, διότι είναι ισορροπημένη, με χιούμορ, καλή ηθοποιός που τσαλακώνεται στις κωμωδίες της, με μια έτσι αλά Τζένη Καρέζη αίσθηση. Είναι αυταπόδεικτα όμορφη, αλλά όχι πλαστική και είναι ένας άνθρωπος που δε του ήρθαν εύκολα τα πήγματα αλλά δούλεψε

πολύ. Το μόνο σημαδάκι στην αδυναμία μου είναι αυτή η τελευταία αγωγή στον Παπαδόπουλο του περιοδικού του Βήματος, που δε της ταιριάζει κιόλας, αλλά θα σταθώ σε άλλο. Είμαστε από κοντινά χωριά και έτσι –αντικειμενικά όπως καταλαβαίνετε!- πολύ μου άρεσε που πήγε, μέρες που ναι, στο Μοναστήρι της Παναγίας της Προυσώτισσας, στην Ευρυτανία. Επισκέπτονταν και αυτή μικρή με τους δικούς της, το ιερό προσκύνημα της Παναγίας, για όλους τους Στερεοελλαδίτες και είχε αταβιστικά ριζωμένες μέσα τις μνήμες. Εκτός αυτού, μας έχουν όλους ταμένους οι γιαγιάδες μας για πέντε γενεές, άρα εκεί θα συναντιόμαστε όπου και να βρεθούμε στη ζωή!

*Βέβαια αυτό τώρα ως είδηση μου θύμισε το γνωστό δημοσιογραφικό ζευγάρι που όντας ταμένο στην Παναγιά της Τήνου, πήγε σεμνά να προσκυνήσει, ναυλώνοντας… ελικόπτερο! Μόνο στο Ιερό που δεν τους προσγείωσαν, για να αποφύγουν ανηφόρα, τις σκάλες και το λαουτζίκο που ανάβαινε γονατιστός στη χάρη της.

*Την Τήνο άλλωστε προτιμάει τα δυο τελευταία χρόνια και η Φαίη Σκορδα, όχι από τάμα, αλλά επειδή έχει σπίτι εκεί ο μαιευτήρας και φίλος της!

*Μόνο οι δικοί μου φίλοι (ρεμάλια), δεν έχουν εξοχικά σε ωραία κυκλαδονήσια! Αλλά εδώ που τα λέμε οι δικοί μου φίλοι (ρεμάλια), δεν έχουν ούτε κανονικά σπίτια!

* Κοντοπατριώτης εκτός απ τη Ζέτα, είναι και ο Νίκος Αλιάγας (όχι, όχι δεν έχω καταγωγή από ένα χωριό αριστερά του Σηκουάνα, όπως βγαίνεις απ την Παναγίτσα των Παρισίων, αλλά -τα παμε- απ την τιμημένη Αιτωλία και Ακαρνανία όμως). Ο Νίκος Αλιάγας με την μεγάλη καριέρα στα Παρίσια δε ξεχνά την πατρίδα. Για αυτό και προσφάτως έκανε συνέντευξη στον Ντε Νιρο και στον Τραβόλτα, ρωτώντας πως τους φάνηκε η χώρα, αν τους περιποιήθηκαν και αν αισθάνθηκαν ασφαλείς. Μόνο αν τους κάναμε αέρα οι ιθαγενείς με φύλλα ελιάς αντί κοκοφοίνικες, δε τους ρώτησε, σε μια υποτίμηση του τόπου αυτού για την αξία του και την ομορφιά, που θα έπρεπε να σφαδάζουμε όλοι από χαρά διότι μας προτίμησαν οι γεννημένοι στο Νιου Τζέρσεϊ σταρ αν και νερό μπλε θαλασσινό είχαν δει μόνο σε ενυδρεία.

*Τη νοοτροπία του «φιλελληνισμού» με μια εσάνς φιλανθρωπίας δείχνει ο κ. Αλιάγας και σε ένα γαλλικής φινέτσας άρθρο του όπου σημειώνει: «Όπου κι αν βρέθηκα και αυτό το καλοκαίρι, όταν ρωτούσα τους ντόπιους για τον φετινό τουρισμό όλοι μου απαντούσαν “χάλια πάμε, 40% λιγότερο από πέρυσι την ίδια εποχή”. Είναι αλήθεια ότι δεν πέρασε και λίγα η Ελλαδίτσα τους τελευταίους μήνες-τουλάχιστον-σε επικοινωνιακό επίπεδο δεν προβλήθηκαν τα καλύτερα προς τα έξω. Εύχομαι ωστόσο οι προβλέψεις των ντ