ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Ντόπες και σαπουνόπερες.

Πριν αρχίσει το σόου  στριφογύριζαν στο μυαλό μου – ανεξακρίβωτο το γιατί- οι στίχοι «κι αχ η Αγγλία μας η καημένη , λοχαγοί και βασιλιάδες…»,  του Ιρλανδού ποιητή Μπρένταν Μπίαν, του ίδιου που με περισσή πνευματικότητα και φλεγματικό χιούμορ είχε γράψει ότι «οι κριτικοί είναι σαν τους ευνούχους στο χαρέμι. Ξέρουν πως γίνεται, το βλέπουν καθημερινά να γίνεται αλλά δεν μπορούν να το κάνουν».

Έτσι πριν ανοίξω την τηλεόραση να παρακολουθήσω την τελετή έναρξης

των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου ήξερα προκαταβολικά δύο πράγματα. Πρώτον, ότι οι Άγγλοι θα έδιναν τη αποκλειστικά δική τους αυτοδοξαστική παράσταση και δεύτερον ότι είναι αδύνατο να κριτικάρω τις επίσημες φαντασμαγορικές ποπ εκδηλώσεις ενός λαού που σέβεται υπερβολικά την εθιμοτυπία, στέκεται υπομονετικά στις ουρές και επιμένει μετά μανίας να οδηγεί στη δεξιά πλευρά του δρόμου.

Γι’ αυτό χαλάρωσα και απόλαυσα όλα τα υπόλοιπα στερεότυπα. Γκαζόν, βροχή, φιλοζωϊσμό, κάστρα, βιομηχανική επανάσταση, εθνικό σύστημα υγείας, παραμύθια και μπόλικη μουσική. Παρακολούθησα από Χάρι Πότερ, Πίτερ Παν, Κάπτεν Χουκ, Μαίρη Πόπινς, 101 σκυλιά της Δαλματίας και Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων μέχρι Σέξπιρ, Τσόρτσιλ, Ελισάβετ, Τζέιμς Μποντ, Μίστερ Μπιν, Ντέιβιντ Μπέκαμ, Άρκτικ Μάνκις και Πολ ΜακΚάρτνεϊ. Όλα σε μια και μόνο συσκευασία τύπου δικτυακού βίντεο γκέιμ.

Το ότι αυτό το εορταστικό σόου θα μπορούσε, αντί σε στάδιο, να έχει εξελιχθεί στη σκηνή ενός καζίνο του Λας Βέγκας ή σαν σαπουνόπερα σε ένα πλατό Χολιγουντιανού στούντιο- δεν με ενόχλησε καθόλου. Προσέφυγα νοερά στην αγγλοσαξονικού τύπου χρήση της «κοινής λογικής» (common sense) και αποδέχθηκα το έμπρακτο φλερτ της με το κλισέ, το προφανές, το επιδερμικό, όλα όσα τέλος πάντων δεν κλονίζουν βολικές βεβαιότητες.

Κάπου εκεί, ανάμεσα σε «Come Together» και «Hey Jude» με πλημμύρισαν οι γλυκές αναμνήσεις ενός αντίστοιχου σόου 8 χρόνια πριν. Η αλήθεια είναι ότι η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας μου φαίνεται υπερβολικά απόμακρη και η επίγευσή της αρκετά πικρή. Ένα πρόχειρο απολογισμό κερδών και ζημιών της είχα ξανακάνει κατά τη διάρκεια των αγώνων στο Πεκίνο το 2008. Σήμερα, όμως, και αυτός φαντάζει παρωχημένος. Τότε  μέτραγα μετάλλια, αναλογιζόμουν τις χαμένες ευκαιρίες, σχολίαζα τον αναίτιο εξευτελισμό από τα διεθνή ΜΜΕ, σύγκρινα το θέαμα, προσδοκούσα ακόμα μαζικό αθλητισμό και ενεργό εθελοντισμό. Αυταπάτες. Ο ναρκισσιστικός συναγερμός των Ολυμπιακών της Αθήνας δεν είχε ακόμα μετατραπεί σε μελαγχολική  βουτά στην άβυσσο της χρεωκοπίας.

Τώρα μετράω απεγνωσμένους άνεργους και αποκαμωμένους μετανάστες, λουκετιασμένα μαγαζιά, έρημα ξενοδοχεία, ερειπωμένα αναξιοποίητα Ολυμπιακά Ακίνητα, χωματερές περιβαλλοντικών προτεραιοτήτων, μίζες μαύρου χρήματος  για τεχνητές ανάγκες ασφάλειας και ακόμα φτώχεια ,φόβο, τέλμα  εκεί που έκανε παρέλαση το ολυμπιακό κεφάλαιο Το 2004 έσκασε σαν βεγγαλικό στα χέρια μας.

Ωραιοποιήσαμε τις χλιδάτες ψευδαισθήσεις μας, ταΐσαμε άπληστα την αμεριμνησία μας, σ