ΤΑ ΤΡΙΑ ΔΩΡΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ, ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ, ΣΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ

Δεν γνωρίζω τι ζώδιο είναι ο Αλέξης Τσίπρας ούτε αν πιστεύει στην αστρολογία. Ελπίζω όχι. Πάντως, η τύχη του τον Οκτώβριο είναι πρωτοφανής. Θαρρείς και τα άστρα έχουν συνωμοτήσει υπέρ του.

Ας αρχίσουμε από το τελευταίο «τυχερό». Την επιλογή, από τα αριστερά κόμματα του ευρωκοινοβουλίου, να είναι αυτός που θα τους εκπροσωπήσει στη μάχη για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ένας Έλληνας υποψήφιος διάδοχος του Μπαρόζο -ακόμα κι αν δεν έχει πιθανότητες να καταλάβει τη θέση-

Εφεξής ο Τσίπρας δεν θα αντιμετωπίζεται, από τους εταίρους μας, ως «ανεύθυνος νεαρός» ή «επικίνδυνος τυχοδιώκτης», αλλά σαν ένας «διαφορετικός» πλην «συστημικός» παίχτης στην ευρωπαϊκή σκακιέρα. Κι αυτό αίρει την δυσπιστία, σε βαθμό καχυποψίας και αποστροφής, με την οποία τον αντιμετωπίζουν ως οιονεί πρωθυπουργό της υπερχρεωμένης και υπερόγκως δανειοδοτούμενης Ελλάδας.

Το μεγάλο όφελος όμως του Τσίπρα δεν είναι αυτό. Είναι ότι κερδίζει πόντους στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι και ιδιαίτερα στην αντιπαράθεση με το ΠΑΣΟΚ, για το ποιός θα κερδίσει τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους.

Φανταστείτε την εικόνα: ο Βενιζέλος και οι «58» θα καλούν τους Έλληνες ψηφοφόρους να ψηφίσουν έναν Γερμανό υποψήφιο, τον Μάρτιν Σουλτς, και όλοι οι Ευρωπαίοι αριστεροί, μεταξύ των οποίων και οι Γερμανοί, θα καλούν τους Ευρωπαίους πολίτες να ψηφίσουν έναν Έλληνα.

Ο αντίπαλος του Τσίπρα δεν είναι κάποιος Γάλλος, Ιταλός, Ισπανός, Βέλγος ή Βρετανός, είναι ένας Γερμανός. Μπορεί ο Σουλτς να μην φταίει γι’ αυτά που τραβάμε από τη Μέρκελ, αλλά -δυστυχώς γι’ αυτόν- ο αντιγερμανισμός στην Ελλάδα κάνει θραύση.

Η τύχη του Τσίπρα είναι συνάμα και μια (ακόμα) ατυχία του Βενιζέλου. Μα, κι αυτοί οι Σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης δεν μπορούσαν να βρουν έναν υποψήφιο από άλλη χώρα. Γερμανό έπρεπε να διαλέξουν! Λες και το κάνουν επίτηδες. Δεν τους αρκεί που η Μέρκελ θέλει να ταπεινώσει τη χώρα, θέλουν και το SPD να ξεφτιλίσει το ΠΑΣΟΚ.

Το δεύτερο «τυχερό» του Τσίπρα τον Οκτώβριο, ήταν η αιφνίδια μεταστροφή της στάσης των εταίρων-δανειστών μας απέναντι στην κυβέρνηση. Τα καλά, μέχρι πρότινος, λόγια ξανάγιναν φοβέρες και απειλές. Αντί για το «μάννα» που περίμεναν κάποιοι -και προπαγάνδιζε η κυβέρνηση- ότι θα μας δώσουν μετά τις γερμανικές εκλογές, μας προσφέρουν πάλι «χολή».

Αυτό έχει αναγκάσει τους βουλευτές της συμπολίτευσης και τα κυβερνητικά στελέχη να ομιλούν πλέον για «πολιτική διαπραγμάτευση» με τους εταίρους-δανειστές μας. Να, κι άλλο βούτυρο στο ψωμί του Τσίπρα. Αυτό δεν έλεγε μέχρι τώρα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πως θα κάνει αν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας; Με τι μούτρα και ποια αξιοπιστία θα αντιμετωπίζουν εφεξής τις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης οι της (συγ)κυβερνήσεως;

Το τρίτο Οκτωβριανό «τυχερό» του Τσίπρα ήταν η «θεωρία των δύο άκρων» που, ανοήτως, κάποιοι συνεργάτες του πρωθυπουργού διατύπωσαν με αφορμή την αποκάλυψη της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής. Το όφελος για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι ότι αυτή η «ιδεολογική κατασκευή» προκάλεσε εσωκομματικές τριβές στη ΝΔ ή ενδοκυβερνητικές διαφωνίες, αφού το ΠΑΣΟΚ κράτησε αποστάσεις.

Το κέρδος του Τσίπρα είναι ότι τού δίνεται η δυνατότητα να επιβάλει σιωπητήριο στα «αόμματα», στη γραμμή του κόμματος, στελέχη του. Με τη δικαιολογία να μην δίνονται επιχειρήματα στους αντιπάλους για να κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τού είναι εφεξής πιο εύκολο να καθυποτάξει τις συνιστώσες και να περάσει τη γραμμή του ενιαίου κόμματος.

Η θεωρία των «δύο άκρων» βοηθάει τον Τσίπρα να δείξει και -την απαραίτητη για έναν υποψήφιο πρωθυπουργό- αρχηγική πυγμή έναντι όσων επιμένουν με τη συμπεριφορά τους να δίνουν τροφή σ’ εκείνους, τους πολιτικούς δηλαδή αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ, που υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία. Μάλιστα, ίσως δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν στην πρώτη «παρασπονδία» βουλευτή ή κομματικού στελέχους έχουμε και διαγραφές.

Τούτων δοθέντων, βασίμως μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ο Οκτώβριος ήταν (τουλάχιστον μέχρι τώρα, γιατί πάντα παραμονεύει το απρόοπτο) ένας καλός μήνας για τον Τσίπρα. Ενισχύθηκε προσωπικά (με την υποψηφιότητά του για Πρόεδρος της Κομισιόν), εκλογικά (στο χώρο της Κεντροαριστεράς με την υποψηφιότητα Σουλτς), πολιτικά (με την τακτική «πολιτικής διαπραγμάτευσης» που υιοθετεί η κυβέρνηση) και εσωκομματικά (με τη «θεωρία των δύο άκρων»).

Μπορεί η «Οκτωβριανή Επανάσταση», που πίστευε όσο ήταν νέος, να μην είναι πλέον ο τρόπος για να αλλάξει τον κόσμο, όμως η «Οκτωβριανή άνοιξη» που διέρχεται ο ίδιος, τού προσφέρει επιπλέον εφόδια, ώστε να διεκδικήσει να κερδίσει την αστική εξουσία στην Ελλάδα…