Συνεργασία σε νέους τομείς αναζητούν Ελλάδα και Ρωσία

«Η παρουσία εδώ του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ αποδεικνύει το βάθος των ιστορικών μας δεσμών», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών Ευ. Βενιζέλος, τονίζοντας ότι παράλληλα με τα 185 χρόνια από την ανακήρυξη του Ι. Καποδίστρια σε πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, γιορτάζουμε τα 185 χρόνια από τη σύναψη ελληνορωσικών διπλωματικών σχέσεων και τα 1025 χρόνια από τον εκχριστιανισμό των Ρώσων.

Ο κ. Βενιζέλος

ευχαρίστησε τον Β. Γιακούνιν, πρόεδρο δύο ρωσικών οργανισμών -του Κέντρου Εθνικής Δόξας και του Ιδρύματος του Αγίου Ανδρέου του Πρωτόκλητου- για τη συνδιοργάνωση των τιμητικών εκδηλώσεων μαζί με το Κέντρο Ευρωπαϊκών Μελετών και Σπουδών Ι. Καποδίστριας (ο κ. Γιακούνιν είναι επίσης πρόεδρος των Ρωσικών Σιδηροδρόμων και έχει ήδη εκδηλώσει το ενδιαφέρον του για επενδύσεις στην Ελλάδα).

«Ο Καποδίστριας συμβολίζει μια επίμονη αλλά και συχνά ματαιωμένη προσπάθεια να αποκτήσει η Ελλάδα ένα οργανωμένο σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Αυτό ήταν πάντα μόνιμος στόχος αλλά και πηγή αντιδικίας στο εσωτερικό -για το αν πρέπει και μπορεί η Ελλάδα να γίνει ένα σύγχρονο κράτος στην υπηρεσία της ανάπτυξης και του δημοσίου συμφέροντος», είπε ο υπουργός Εξωτερικών και χαρακτήρισε «μαύρη σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας» ότι αυτός ο μεγάλος άνδρας έπεσε θύμα μικρών ευκαιριακών συνωμοσιών, «γιατί πάντα οι μεγάλες πρωτοβουλίες ανοίγουν μεγάλες αντιθέσεις και αμφισβητήσεις».

«Για μας», προσέθεσε, «είναι ανεκπλήρωτο χρέος να καταστήσουμε την Ελλάδα σύγχρονη, ανταγωνιστική, ένα ευρωπαϊκό δημοκρατικό κράτος δικαίου που υπηρετεί την ευημερία του ελληνικού λαού, ιδίως σήμερα μετά την τραυματική εμπειρία της κρίσης των τελευταίων τεσσάρων ετών, που πρέπει να παρουσιάσουμε ένα αισιόδοξο αφήγημα στην ελληνική κοινωνία και να προβάλουμε αξιόπιστο πρόσωπο της πατρίδας μας στη διεθνή κοινότητα».

Ο Καποδίστριας ήταν ο σπουδαιότερος από τους 150 Ρώσους διπλωμάτες ελληνικής καταγωγής, είπε ο κ. Λαβρόφ, χαρακτηρίζοντάς τον πολιτική προσωπικότητα (statesman) με ηθικές αρχές. Οι ιδέες του για την Ευρώπη ήταν πιο προχωρημένες κι από αυτές του ΟΗΕ, είπε χαρακτηριστικά.

Αναφερόμενος στο σήμερα δήλωσε ότι ζούμε σε έναν πολυκεντρικό κόσμο όπου το πιο σημαντικό είναι να υπάρχουν μηχανισμοί συνεργασίας για την επίλυση προβλημάτων, όπως της ασφάλειας και της μετακίνησης. «Η χώρα μας», προσέθεσε ο αρχηγός της ρωσικής διπλωματίας, «ήθελε πάντα μια ισχυρή και προοδεύουσα Ελλάδα», τονίζοντας ότι οι δύο χώρες είναι εταίροι και φίλοι και υποστηρίζουν τον σεβασμό των αρχών του δικαίου για την επίλυση των προβλημάτων μέσω διαλόγου.

Η Ελλάδα επιδιώκει σταθερότητα και ειρήνη και στηρίζει τη συνεργασία της Ρωσίας με την ΕΕ, είπε, προσθέτοντας για τις διμερείς σχέσεις ότι με βάση τις πολιτικές σχέσεις, η οικονομική συνεργασία και το εμπόριο προχωρούν και επεκτείνονται.

Ο κ. Γιακούνιν έδωσε έμφαση στις πνευματικές σχέσεις των δύο λαών που τους συνδέει η ίδια θρησκευτική κοσμοθεωρία και αναφέρθηκε στη δράση του Διεθνούς Κοινωνικού Φόρουμ «Διάλογος των Πολιτισμών» του οποίου είναι ιδρυτής -συνέρχεται κάθε χρόνο στη Ρόδο- λέγοντας ότι προωθούμε την επίλυση των σύγχρονων θεμάτων μέσα από το διάλογο και όχι μέσα από τη σύγκρουση.

Ο κ. Αβραμόπουλος αναφέρθηκε στη διπλωματική αξία του Καποδίστρια, ο οποίος συγκρίνεται με τα μεγέθη του Μέτερνιχ και του Ταλεϋράνδου, για τη συμβολή του στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής διπλωματίας στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815. «Σήμερα η Ευρώπη χρειάζεται συνολικό σύστημα ασφαλείας που να εξασφαλίζει ότι η σταθερότητα είναι κοινό όφελος, χωρίς νικητές και ηττημένους, που είναι η μεγάλη συνεισφορά της ρωσικής διπλωματίας στο συνέδριο της Βιέννης με τον Καποδίστρια. Απέδειξε ότι ο ρεαλισμός στη διπλωματία και η πίστη στις δημοκρατικές αρχές όχι μόνον δεν είναι ασύμβατες αλλά αλληλοσυμπληρώνονται», είπε ο κ. Αβραμόπουλος.

Ο κ. Παναγιωτόπουλος κλείνοντας τον κύκλο των ομιλιών, υπογράμμισε την παρουσία εκπροσώπων της Ελληνικής και Ρωσικής Εκκλησίας στην εκδήλωση. Για τον Καποδίστρια είπε ότι υπήρξε «το φιλελεύθερο αντίβαρο στην πολιτική του Μέτερνιχ», ενώ αναφερόμενος στους ελληνορωσικούς δεσμούς μίλησε για τη «συγγένεια της ελληνικής και της ρωσικής ψυχής», που είναι παρούσα στη λογοτεχνία, στην κοινή πίστη, στην καθημερινή σχέση των δύο λαών.