ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΛΙΒΑΝΙΣΜΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ…

Σε λίγες μέρες γεννάται ο Χριστός. Στη Βηθλεέμ. Στις εκκλησίες. Στις καρδιές των ανθρώπων.

Δι’ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον, θα βεβαιώνουν οι χριστιανοί απανταχού της Γης. Το ποίημα του Ρωμανού του Μελωδού, σε ήχο γ’ αυτόμελο, θα είναι το σύνθημά τους για την ανα-γέννηση. Τη νέα ζωή. Το πρώτο βήμα για την εξιλέωση και την άρση των αμαρτιών. Σήμερα, όσο κι αν το έθιμο το απαιτεί, δεν θέλω να μιλήσω για το «παιδίον νέον». Το έχω κάνει πολλές φορές και με διάφορες ευκαιρίες, περιπτώσεις και γεγονότα. Υπερασπίστηκα με πάθος το νέο και τους νέους. Το αυθεντικό και τους γνήσιους.

Η ανανέωση είναι ανάγκη. Φυσική και διανοητική. Κοινωνική και πολιτική. Επιχειρηματική και αισθητική. Προσωπική και συλλογική. Ανάγκη μόνιμη και διαρκής. Η ανανέωση είναι επιλογή. Συνειδητή. Υπόθεση ζωής. Κόντρα στη φθορά και τον θάνατο. Είναι ιδεολογική θέση. Βίωμα και αντίληψη. Μαχητική στάση. Είναι ζωηρή, γόνιμη, δροσερή, ασυγκράτητη, κυριαρχική. Καυτή ανάσα. Καταστροφική και δημιουργική. Αντιφατική.

Σήμερα, όμως, δεν θέλω να μιλήσω για το «παιδίον νέον». Δεν θέλω να αγκαλιάσω τρυφερά τα παιδιά. Τα παιδιά μου. Δεν θέλω να τα χαϊδέψω και να τα κανακέψω. Δεν θέλω να μιλήσω για τις μέρες που έρχονται. Για το μέλλον που πρέπει να το σφραγίσουν με την αθωότητα και την ευλογία τους. Δεν θέλω να πω για το αύριο που τους οφείλουμε και τους ανήκει. Δεν θέλω να μαρτυρήσω για τον Ερχόμενο και τους ερχόμενους. Γι’ αυτούς που θα μας σώσουν. Για όσους θα μας κατακτήσουν. Γι’ αυτούς που γεννήθηκαν ή περιμένουν να γεννηθούν.

Σήμερα λέω να κάνω μια εξαίρεση. Να λοξοδρομήσω. Να μιλήσω για τη γενιά μου, θέλω. Για τους μεγαλύτερους, αλλά και τους μικρότερους των 50 ετών. Για τους μεσήλικες και τους ηλικιωμένους. Για τους σαράντα και τους -ήντα. Γι’ αυτούς που πάλεψαν, μόχθησαν, εργάστηκαν, αγωνίστηκαν, έφτιαξαν τη ζωή τους. Γι’ αυτούς που η ανανέωση τους έχει, και ορθά, απέναντι. Γι’ αυτούς που οι νέοι πρέπει να ξεπεράσουν, αν θέλουν να φτιάξουν το δικό τους βασίλειο. Γι’ αυτούς που είναι σήμερα στα πράγματα. Που κρατάνε τα κλειδιά και τα σκήπτρα της (όποιας) εξουσίας. Γι’ αυτούς που είναι καθεστώς και θέτουν τους κανόνες.

Στο όνομα αυτών θέλω να μιλήσω. Αυτούς να υπερασπιστώ και να προστατεύσω, επιθυμώ. Και δεν το κάνω από ιδιοτέλεια, γιατί έτσι υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, τη γενιά μου και τα κεκτημένα μας. Το κάνω γιατί βαρέθηκα, όχι τους μικρούς, αλλά τους μεγάλους υποκριτές και μπαγαπόντηδες. Βαρέθηκα τους ψεύτικους λόγους υπέρ των νέων και της νεολαίας. Σιχάθηκα τους «λιβανωτούς» για το νέο που έρχεται. Για το νέο που, εκ των πραγμάτων, είναι καλύτερο. Για το νέο που θα ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη. Απηύδησα με τους «φιλιππικούς» κατά των μεγάλων που εκστομίζονται συνήθως από μεγάλους σε ηλικία ψευδοπροφήτες.

Υπάρχουν κάποιοι μεσήλικες ή ηλικιωμένοι που νομίζουν ότι αν κολακέψουν το νέο και τους νέους γίνονται και οι ίδιοι κομμάτι της ανανέωσης. Θεωρούν ότι όσο περισσότερο υπερθεματίσουν για το μέλλον στριμώχνονται και οι ίδιοι σ’ αυτό. Μπαίνουν στο κάδρο. Πιστεύουν ότι μιλώντας για το αύριο μπορεί να το καθοδηγήσουν. Να γίνουν αποδεκτοί από τη νέα τάξη πραγμάτων. Στην πλειονότητά τους είναι ιδιοτελείς. Νομίζουν ότι έτσι θα τα έχουν καλά με τους νέους. Ίσως να νομίζουν ότι αν τους χαϊδέψουν τα αυτιά θα γίνουν σύμμαχοί τους. Και δεν θα γευτούν την οργή τους. Ότι θα αποφύγουν την «τιμωρία» αν τους καλοπιάσουν.

Όσοι με φλογερό ενθουσιασμό υπερασπίζονται τους νέους να διαβούν είναι τις περισσότερες φορές αυτοί που νιώθουν ξοφλημένοι. Οι πλέον διαπρύσιοι κήρυκες του μέλλοντος είναι συνήθως οι αποτυχημένοι του παρελθόντος. Είναι αυτοί που συνεχίζουν να νιώθουν ανασφάλεια και φοβούνται τα επερχόμενα. Αυτοί που, παρ’ ότι έχουν τα χρονάκια τους, έχασαν τον χρόνο της νιότης ή τον έζησαν με τρόπο που σήμερα νιώθουν ενοχές.

Αυτοί δεν με αφορούν. Ας τα βρουν με τον εαυτό τους. Ας συλλογιστούν γιατί άφησαν το ποτάμι να περάσει μέσα από τις παλάμες τους. Ας κάνουν μνημόσυνα. Αναδρομικά. Ας χύσουν δάκρυα μετανοίας γι’ αυτά που δεν έζησαν. Και ας προσέξουν. Επειδή το πιθανότερο είναι να μη ζήσουν ούτε το αύριο.

(H συνέχεια αύριο).