ΣΠΥΡΟΣ Χ.ΤΑΓΚΑΣ

Στο ίδιο έργο θεατές;

Μετά και το «ταξίδι στην Ευρώπη» όπου περίσσεψαν οι φιλοφρονήσεις και οι δηλώσεις πίστης στο «κοινό ευρωπαϊκό μέλλον» γίνεται σαφές ότι ως λύση του «ελληνικού ζητήματος» προκρίνεται, εν πολλοίς, η άνωθεν (και μεταξύ των εταίρων), «συστημική διευθέτηση». Γι’ αυτό το λόγο ο πρωθυπουργός της χώρας Αν. Σαμαράς ούτε που συλλάβισε  τις λέξεις «επαναδιαπραγμάτευση» ή «επιμήκυνση» που τόσο ωραία ηχούσαν στα αυτιά της ελληνικής κοινής γνώμης

κατά το παρελθόν. Εξάλλου, η «ολική συστημική επαναφορά» στην λύση του προβλήματος ανιχνεύεται και από το γεγονός ότι ο επικεφαλής της ελληνικής κυβερνήσεως ζήτησε, περίπου, «συγγνώμη» όταν απαντώντας σε σχετική ερώτηση για το «αντιμνημονιακό παρελθόν» του, είπε απερίφραστα : «ουδείς αναμάρτητος»! Η «σκληρή» συνοχή του λόγου, καθώς, και η προσοχή του πρωθυπουργού σε όλες του τις κινήσεις προς αυτό κατατείνουν.

Πρόκειται, δηλαδή, για ελιγμό, – μια, στρατηγικής σημασίας, μετατόπιση της «ελληνικής πλευράς» στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Και τούτο σημαίνει πως όλα αυτά που ακούγονταν εσχάτως από τους εγχώριους ιθύνοντες για «πολιτική λύση» όχι μόνο δεν ευσταθούσαν και ήταν και χρονικά «εκτός πλαισίου», αλλά, ήταν εντελώς μετέωρα και, σίγουρα, μόνο για «εσωτερική κατανάλωση», ώστε, να κερδηθεί «χαμένος χρόνος». Όπως και να ’χει, πάντως, η διερμήνευση των γεγονότων, γεγονός είναι ότι οι «εταίροι» βαδίζουν, για να θυμηθούμε και την… «άλλη φράση» του πρωθυπουργού «βήμα – βήμα», πλέον, προς ένα «ιστορικό συμβιβασμό» όχι, τόσο, επειδή το επιθυμεί σθεναρά η Ελλάδα, όσο, γιατί στην ουσία δεν μπορεί (επί του παρόντος τουλάχιστον), να υπάρξει άλλης μορφής λύση.

Και όλα αυτά, βεβαίως, υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα μας δεσμεύεται να συνεχίσει να ακολουθεί το «πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής» που αν και δεν «βγαίνει» κατά το κοινώς λεγόμενον, είναι ο κρίσιμος συντελεστής, προκειμένου, να συνεχιστεί η συζήτηση. Όθεν : εις το μέλλον, λοιπόν, τα σπουδαία για τον πρωθυπουργό και την ελληνική κυβέρνηση που εκτιμά πως μόνο με αυτή – τούτη την τακτική εξασφαλίζει την άμυνά της, αλλά, και κατοχυρώνει «όρους αντοχής», ώστε, στο… «επόμενο βήμα» που θα συσχετίζεται, ασφαλώς, και με μια γενικότερη αλλαγή στο σχέδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, να πέσει, καλώς ειπείν, στα μαλακά. Ασφαλώς, ο πρωθυπουργός που, υποτίθεται, γνωρίζει εξαιρετικά πως έχουν διαμορφωθεί οι συσχετισμοί εξουσίας στην ευρωπαϊκή Ήπειρο, δεν πρέπει να παραγνωρίζει και την επισφάλεια των εκτιμήσεων και της τακτικής του : αν κάτι «στραβώσει» και δεν πάει καλά η «βήμα – βήμα» προσέγγιση θα είναι ολότελα εκτεθειμένος απέναντι στον ελληνικό λαό. Διότι, όπως γνωρίζει κι αυτός άλλωστε, το θέμα δεν είναι διπλωματικό : είναι, κυρίως, οικονομικό με άμεσες κοινωνικές συνέπειες. Και εδώ εμφιλοχωρεί, αυθεντικά, το ερώτημα : Η ελληνική κοινωνία πόσο αντέχει;