@ρχίδι@ πουλόβερ…

Αναντίλεκτα : από την ώρα και την στιγμή που τα υπερπρογράμματα «δημοσιονομικής προσαρμογής» -ήγουν, τα μνημόνια και οι διεθνείς συνθήκες-, έκαμαν την εμφάνισή τους στην, πάλαι ποτέ, γηραιά ήπειρο, μετατοπίσθηκε ο κεντρικός άξονας, καθώς, και οι διαχωριστικές γραμμές σύμφωνα με τις οποίες, από την εποχή ακόμη του «ψυχρού πολέμου», διαμορφώνονταν η πολιτική ατζέντα, τα γεγονότα και οι εξελίξεις. Και αν τότε (βλ. τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά), υπερίσχυσαν οι γνωστές αυστηρές ιδεολογικό – πολιτικές αναφορές με την «Δεξιά» να καταπιάνεται εντελώς με το «συστημικό ντύσιμο» της νέας εποχής

και την «Αριστερά» να αρέσκεται και να προσπαθεί να προσεγγίσει, σπάζοντας το «πλαίσιο», επί τω προοδευτικότερω, στις μέρες μας ξανασχηματίζονται και αναβαπτίζονται (sic), οι πολιτικοί χώροι σύμφωνα με την κλιμάκωση και τις ανάγκες της νεοφανούς συγκυρίας.

Έτσι, αν και εφόσον υφίστανται και υπάρχουν ακόμη οι κλασικοί στερεότυποι χώροι, έχουμε σήμερα σημαντικές διαφοροποιήσεις : η «Δεξιά» που, μέχρι χθες, ήταν υποχρεωμένη να παρακολουθεί αν το… «κουβάρι» ξετυλίγεται με την δέουσα τάξη ή όχι, αναγκάζεται να μαζέψει αυτό, – το ίδιο «κουβάρι» που είχε μόνη της απλώσει, και από την αρχή να «γνέσει» …καινούργιο μαλλί, ώστε, κάποια στιγμή – όταν το νέο «κουβάρι» ολοκληρωθεί, να επιχειρήσει να το ξετυλίξει εκ νέου με την ίδια ή, περίπου, την ανάλογη τάξη. Η «Αριστερά», πάλι, που μέχρι χθες ήταν, εκ των πραγμάτων, υποχρεωμένη να ελέγχει, να ασκεί κριτική και να προτάσσει νέες ιδέες και τρόπους στο ως άνω «ξετύλιγμα», σήμερα, κάπως αιφνιδιασμένη, είναι αναγκασμένη να παρακολουθεί το «μάζεμα» που, τρόπον τινά, ακυρώνει την πορεία και τον λόγο της : εκεί, δηλαδή, που βρίσκονταν στην «πρωτοπορία» του ελέγχου, της κριτικής και της διόρθωσης των πραγμάτων, είναι υποχρεωμένη να παρακολουθεί την «αντίστροφη διαδικασία» που επιτάσσει το σύστημα και αναγκασμένη, προς το παρόν τουλάχιστον, να αναζητήσει ένα νέο λόγο ή μια νέα πρακτική.

Όθεν : «Δεξιά» και «Αριστερά» βρίσκονται σε θέσεις ολότελα διαφορετικές από το χθες. Πέραν του ότι έχουν αποκτήσει αυθεντικά υπερεθνικά χαρακτηριστικά, η «Δεξιά» βρίσκεται μετά από πολλά χρόνια σε πλεονεκτική (στρατηγικά), σχέση : εφόσον αυτή η ίδια (αλλά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο πλέον), «μαζεύει» αυτό που με προσπάθεια είχε «ξετυλίξει» για να ξανακάνει το ίδιο με άλλους όρους, βρίσκεται να έχει -και αυτό είναι το μείζον-, την πρωτοβουλία των κινήσεων : η ίδια «μαζεύει» για να «ξετυλίξει» στην συνέχεια κατά το δοκούν στα απανταχού «δίκτυά» της. Έτσι, η «Αριστερά», συμπεριλαμβανόμενης και της Σοσιαλδημοκρατίας ασφαλώς, που ασφυκτιά θανάσιμα μεταξύ των δύο «άκρων», εκεί που κατείχε την «πρωτοπορία» στον Λόγο και τις ιδέες, βρίσκεται να παρακολουθεί και όχι να ορίζει τα τεκταινόμενα. Αφ’ εαυτού, λοιπόν, αυτή – τούτη η «νέα θέαση» δεν της δίδει την δυνατότητα ισχυρών και ικανών πρωτοβουλιών, προκειμένου, μεσομακροπρόθεσμα να ανακτήσει την χαμένη της «πρωτοπορία» και δυναμική. Διότι είναι σαφές, την «πρωτοβουλία» και την «λάμψη» την έ