Πόλωση, εμφύλιος, προτεκτοράτο

«H βία μολύνει και η βία φέρνει βία», λέει ο Πρίμο Λέβι, ο Ιταλός χημικός και συγγραφέας που αγωνίσθηκε να κατανοήσει τη «λογική» πίσω από τα συρματοπλέγματα του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς. Και ο ίδιος συμπληρώνει ότι: «μπορείς να πολεμήσεις τη βία μονάχα πηδώντας έξω από τον φαύλο κύκλο της».

Γι΄ αυτό όταν ακούω το Κεδίκοκλου και το Σκουρλέτη, τον Παπαδημούλη και το Βορίδη να τσακώνονται περί βίας αντιλαμβάνομαι ότι, δυστυχώς, η έντονη και διχαστική αντιπαράθεσή τους δεν έχει καμία σχέση με το θέμα. Πρώτον γιατί δεν κατανοούν τη παραφροσύνη της βίας και, δεύτερον,

Αντίθετα, το μεγαλύτερο κόμμα της κυβέρνησης και το πολυπληθέστερο της Βουλής στοχοποιεί ως εσωτερικό εχθρό το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ,τούμπαλιν, το δεύτερο αμυνόμενη στα υπονοούμενα περί υπόθαλψης «ακροαριστερών αναρχικών», αποδίδει εμμέσως στο πρώτο «άρωμα παρακρατικής τρομοκρατίας».

Δεν πάνε καλά οι άνθρωποι. Σε μια χώρα με διάχυτη τη δυσφορία, τη δυσανεξία, το μίσος και τη τυφλότητα είναι απαγορευτικό να παίζει οποιοσδήποτε με τους θεσμούς. Ειδικότερα όταν, η κοινωνία έχει κατά το πρόσφατο παρελθόν γίνει μάρτυρας υποκριτικής καταδίκης, γενικευμένης απάθειας, υστερόβουλης ανοχής –αν όχι απολογίας- αρκετών βίαιων εκδηλώσεων.

Τώρα, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με αποσυμπιεστικούς προπηλακισμούς, περιστασιακά γιαουρτώματα και εκτονωτικούς τσαμπουκάδες. Εδώ μιλάμε πλέον για σφαίρες. Και όσο η δυσπιστία και η καχυποψία γενικεύονται φοβικά από τη λυσσασμένη αντιπαράθεση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, τόσο πυκνώνουν τα αδιέξοδα για το κοντινό αύριο.

Πρόκειται , στη καλύτερη περίπτωση, για τυχοδιωκτικές ασκήσεις που έρχονται να προστεθούν στη γενικότερη απαξίωση της πολιτικής σκηνής. Και ακόμα χειρότερα, παραδίδουν το μονάκριβο κεφάλαιο για την αναγέννηση αυτού του τόπου, τους θεσμούς και τις αξίες του πολιτικού και νομικού πολιτισμού, βορά στον φόβο και τη βία της τρομοκρατίας, απ’ όπου αυτή κι αν προέρχεται.

Τι άλλο, δηλαδή, είναι η προσπάθεια να ντυθεί με κοινοβουλευτικό μανδύα η βία συμμοριών κακοποιών και τρομοκρατών, παρά η πιο έκδηλη υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών; Πόσο, μάλλον, όταν αυτή επιχειρείται για προσωρινά κομματικά οφέλη; Ας συνέλθουν. Η πολιτική κόντρα σε ζητήματα ασφάλειας και νομιμότητας δεν γίνεται με αλαζονεία, αναθέματα, εμμονές, μισαλλοδοξία, καβγάδες.

Εκτός πια αν οι εγγυητές της συνταγματικής τάξης επιθυμούν η εκρηκτική πόλωση να μεταλλαχθεί σε χαοτικό εμφύλιο. Προς όφελος , προφανώς, όσων έχουν συμφέρον να μετατραπεί η εξουθενωμένη από τη κρίση και φρικαρισμένη από τη χρεοκοπία Ελλάδα σε κανονικό προτεκτοράτο.