Ποιοι γίνονται πολιτικοί;

Η λαϊκή άποψη αποφαίνεται ότι πολιτικοί γίνονται οι πολύ επιτυχημένοι και οι πολύ – μα πάρα πολύ – αποτυχημένοι. Ασφαλώς δεν μιλάμε ειδικά για τους πρωθυπουργούς, χωρίς βέβαια να τους εξαιρούμε, αλλά για όλο το παράταιρο κοπάδι που λανσάρεται ως πολιτική και κομματική εγγύηση και ως εκ τούτου διεκδικεί την ψήφο του ελληνικού λαού. Αν για παράδειγμα ερευνήσουμε το επάγγελμα καθενός υποψηφίου οι εκπλήξεις που μας αναμένουν είναι παράξενες μέχρι και καταπληκτικές.

Οι δικηγόροι και οι οικονομολόγοι έχουν όπως ξέρουμε τα πρωτεία. Κόμμα χωρίς ισχυρούς νομομαθείς δεν μπορεί να υπάρξει, κατά συνέπεια

το πρώτο βήμα ανήκει σε αυτούς, όπως και κάποια κρίσιμα υπουργεία εκ των οποίων το Οικονομικών υπηρετείται υπό δαμόκλειο σπάθη. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, κωμικοί, αθλητές και αθλήτριες, προπονητές, μπασκετμπολίστες, άεργοι, πρώην δήμαρχοι, ιατροί, κοράσια της επαρχίας, αστέρες της τηλοψίας, συγγραφείς, ένα τσούρμο τέλος πάντων πολιτών που δεν γνωρίζουν τα ενδότερα της πολιτικής αποφασίζουν να κάνουν το μέγα βήμα. Και όντως η κάλπη ( πάντα κάλπικη…) τους κάνει το χατήρι και τους ανοίγει διάπλατα την βαριά θύρα της Βουλής.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εκλογές βγάζουν μητροπολίτη, με άλλα λόγια ότι τα «χαρτάκια» δεν είναι απλά ψηφοδέλτια, αλλά καταπότι υψηλής ωθήσεως η οποία κυριολεκτικά μεταμορφώνει ή παραμορφώνει τον νεότευκτο βουλευτή. Αρχικά το γεγονός και μόνο οτι ο βουλευτής φυλάσσεται πρωί βράδυ από εντεταλμένους αστυνομικούς υπονοεί την απονομή κάποιας αξίας. Αλλιώς γιατί να φυλάσσεται; Οπότε και ο και η φυλασσόμενοι αναγκάζονται να παραδεχθούν ότι κάτι σοβαρό άλλαξε στη ζωή τους. Πάει η παλιά ξεγνοιασιά η ελευθερία του περιπάτου, η κίνηση μέσα στην πόλη, η συμμετοχή σε συλλαλητήρια, η έξοδος στα καταστήματα. Από δω και μπρος ο βουλευτής είναι εξόχως ακριβοθώρητος. Μόνο στην τηλεόραση δείχνει τα μούτρα του.

Αλλά η μεγίστη αποκάλυψη του βουλευτή αφορά την παρασκηνιακή δραστηριότητα της πολιτικής η οποία σαρώνει και δεν πληρώνει. Το ελληνικό κράτος εξ υπαρχής ήταν ένας μηχανισμός όπου η παρανομία υπερτερούσε της ευνομίας, όπου ο δικός μας άνθρωπος προηγούνταν έστω και αν ήταν ουραγός, όπου το προσωπικό κύρος του δημοκρατικού άρχοντα κατέλυε πάσης φύσεως ενδοιασμούς. Χωρίς καμιά υπερβολή, δεν υπήρξε ελληνική κυβέρνηση που να μην διέπραξε πολιτικά εγκλήματα (έστω και κατά φαντασία, έστω και ερήμην της).

Η απορία βέβαια βγάζει μάτια : σπανίζουν τάχα τα έντιμα πρόσωπα; Οι λογοτιμίτες πολιτικοί; Τα άτομα που βάζουν πάνω απ’ όλα το δίκαιο της χώρας;

Η απάντηση είναι απλή και προσοδοφόρα : αν όλοι είναι τρωτοί, κερδοσκόποι και καταπατητές των δικαιωμάτων, γιατί εμείς να αποτελέσουμε εξαίρεση; Άλλωστε σε όλες τις κυβερνήσεις τα ίδια γίνονται. Αν κάποτε η κοινωνία μας βρει τη λύση, τότε και τα πράγματα θα βρουν τη θέση τους. Προς ώρας όμως ισχύει το μπάτε χίλιοι αλέστε. Γι αυτό άλλωστε οι δεκάρικοι λόγοι είναι όντως δεκάρικοι : ο πολιτικός σχίζει τα ιμάτιά του, γίνεται ιππότης της ηθικής, ρητορεύει επί δικαίων και αδίκων. Αλλά το καθεστώς δεν του επιτρέπει να αγιάσει – κι αν πεθάνει φτωχός, δεν οφείλεται στην ηθική του αλλά στον φόβο των άλλων….