Πέθανε ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 1877, στη Γρανίτσα Ευρυτανίας και εκεί πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του, όπου υπηρετούσε ως δάσκαλος ο πατέρας του.

Το 1890 εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, όπου τελείωσε το γυμνάσιο και γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών από την οποία δεν πήρε ποτέ πτυχίο. Παράλληλα σπούδασε ζωγραφική.

Ασχολήθηκε από νωρίς με θέρμη με τη δημοσιογραφία, όπου διέπρεψε ως πολιτικός αρθρογράφος, χρονογράφος και συγγραφέας τεχνοκριτικών άρθρων.

Από

το 1912 έως το 1917, επί Βενιζέλου, υπηρέτησε ως Νομάρχης στη Ζάκυνθο, στην Καλαμάτα και άλλες πόλεις. Το 1919 διορίστηκε διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης, όπου παρέμεινε 20 χρόνια.

Αργότερα το 1923 τιμήθηκε με το Αριστείον των Γραμμάτων και Τεχνών και το 1938 έγινε ακαδημαϊκός στην έδρα της Λογοτεχνίας, οπότε και εκφώνησε στη δημοτική γλώσσα, το λόγο του για τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο.

Πέθανε στην Αθήνα, από συγκοπή καρδιάς, μέσα σε τραμ, το απόγευμα της 1ης Φεβρουαρίου 1940, πηγαίνοντας στην Ακαδημία Αθηνών.

Ως λογοτέχνης ασχολήθηκε με όλα τα είδη του λόγου, ιδιαίτερα όμως με το δοκίμιο και την κριτική. Μεγάλο μέρος του έργου του παραμένει ανέκδοτο.

Έργα του

Ποίηση: Πολεμικά τραγούδια (1898), Χελιδόνια (1920, παιδικά ποιήματα), Πεζοί ρυθμοί (1923), Θεία Δώρα (1932)

Πεζογραφία: Παρισινά Γράμματα (1908-1910 – ανταποκρίσεις από το Παρίσι, δημοσιευμένες στην εφημερίδα Εμπρός), Τα ψηλά βουνά (1918 – Κρατικό Αναγνωστικό της Γ΄τάξης του Δημοτικού), Διηγήματα (1927), Νεοελληνικά Αναγνώσματα (1931 – για την Α΄ τάξη των Γυμνασίων), Βυζαντινός όρθρος (1936), Η Θυσία (1937), Όθων και η ρωμαντική δυναστεία, Άγιον Όρος,

Θεατρικό: Ο Όρκος του πεθαμένου (1929, δραματοποίηση του δημοτικού τραγουδιού Του νεκρού αδελφού).