Το άνοιγμα της ψαλίδας

Τετάρτη βράδυ: Τοποθεσία… γνωστό μπαρ του Κολωνακίου με «αλμυρές» τιμές στα ποτά. Πήχτρα το μαγαζί. Δύσκολα μπορούσες να το διασχίσεις από την μια πλευρά στην άλλη. Ακριβά ρούχα, ακριβά αρώματα… Το ποτό να ρέει και τα χαμόγελα να περισσεύουν. Το πρώτο πράμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι «κρίση, ποια κρίση; Που βρέθηκαν όλα αυτά τα λεφτά που ξοδεύονται εδώ μέσα;».

Μετά το πρώτο σοκ που παθαίνεις, ίσως και ασυνήθιστος επειδή έχεις αρκετό καιρό να βγεις από το σπίτι να ..διαπιστώσεις πως πάνε τα πράγματα στην νυχτερινή Αθήνα,

χαλαρώνεις. Και αρχίζεις να λες στον εαυτό σου «υπερβάλλεις. Μην τους βλέπεις όλους ως …ύποπτους φοροδιαφυγής επειδή έχουν να ντυθούν, να βγουν έξω και να χορέψουν. Κάποιοι έχουν κάνει τα κουμάντα τους. Κάποιοι άλλοι μπορεί να περίμεναν την σημερινή μέρα για να βγουν να διασκεδάσουν. Δες το χαμόγελο και την αισιοδοξία για το μέλλον. Αυτό άλλωστε χρειαζόμαστε».

Τα μπουκάλια και τα ποτά συνεχίζουν να δίνουν και να παίρνουν και ένα μαγαζί στο «τσακίρ κέφι». Δεν μπορείς να συνεχίσεις σε αυτό το ρυθμό, το χάρηκες δεόντως όσο κράτησε και ξεκινάς να πάρεις τον δρόμο της επιστροφής.

Δεν προλαβαίνεις να στρίψεις την γωνία και ήδη βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο: Ένας ζευγάρι αστέγων, με τα δυο τους τα παιδιά μάλιστα, προσπαθούν να ζεσταθούν με μια ψιλή κουβέρτα.

Κάνεις ότι μπορείς να βοηθήσεις, αλλά δεν είναι αρκετό. Τέτοιες τραγικές φιγούρες πολλαπλασιάζονται μέρα με την ημέρα στους δρόμους της Αθήνας. Χώρια που δίπλα στους ανθρώπους που έχουν πραγματικά ανάγκη είναι αρκετοί που εκμεταλλεύονται αυτή την κατάσταση προς ίδιον όφελος, εμπορευόμενοι το ανθρώπινο δράμα.

Και ειδικά στην Ελλάδα που πάντα είχε τους μικρομεσαίους ως «ραχοκοκαλιά» της οικονομίας, το «άνοιγμα» της «ψαλίδας» ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς σε πληγώνει…