ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΝΕΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΣΟΪΜΠΛΕ ΚΑΙ ΤΟΜΣΕΝ

Από Δευτέρα σε Πέμπτη και από Πέμπτη σε Δευτέρα πάνε την εκταμίευση της δόσης οι του Eurogroup. Κι αυτό, όσο κι αν οι καθυστερήσεις είναι ολιγοήμερες σε σχέση με τα αρχικώς συμφωνηθέντα, θα πρέπει να μας ανησυχεί. Καράβι που καθυστερεί δεν είναι, λένε, φορτωμένο με καλό φορτίο. Ενώ όλοι ανέμεναν σήμερα το Eurogroup να αποφασίσει θετικά για την εκταμίευση της δόσης, οι νέες πληροφορίες αναφέρουν ότι θα υπάρξει και πάλι αναβολή. Θα έχουμε εκ νέου δηλώσεις στήριξης της Ελλάδας, το θέμα θα παραπεμφθεί για τη Σύνοδο Κορυφής της

Πέμπτης, που κι αυτή με τη σειρά της, και σημαιοφόρο την Μέρκελ, θα πιστοποιήσει τον …ορθό δρόμο των Ελλήνων και μετά πάλι στο Eurogroup για τελική(;) απόφαση ούτως ώστε η εκταμίευση της δόσης να γίνει (όχι στα τέλη Νοεμβρίου, αλλά) στις αρχές Δεκεμβρίου.

Γιατί αυτή η καθυστέρηση όταν αφενός η ελληνική κυβέρνηση έκανε αυτά που της υπέδειξαν οι εταίροι-δανειστές της και αφετέρου η απόφαση για την εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. έχει, στο παρασκήνιο, ληφθεί; Είναι πολύ απλό: Μέρκελ και Λαγκάρντ δεν έχουν εισέτι συμφωνήσει ως προς τη βιωσιμότητα δήθεν του ελληνικού χρέους. Και λέμε δήθεν επειδή πλέον εδραιώνεται η πεποίθηση ότι Γερμανία και ΔΝΤ προσπαθούν να λύσουν τις δικές τους αντιθέσεις χρησιμοποιώντας την Ελλάδα ως θέρετρο των «πολεμικών» τους επιχειρήσεων. Και ως γνωστόν στις πολεμικές επιχειρήσεις συχνά σημειώνονται ατυχήματα, ενώ πάντα υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες.

Η εμμονή του Βόλφανγκ Σόϊμπλε, και παρά την κατηγορηματική άρνηση της ελληνικής κυβερνήσεως, να θέτει το θέμα του ειδικού λογαριασμού, στον οποίον θα κατατίθενται τα δάνεια προς την Ελλάδα, εντάσσεται στον παρασκηνιακό αυτό πόλεμο. Στο ίδιο πλαίσιο πρέπει να εξηγηθεί και η αιφνίδια μεταστροφή του (εκπροσώπου του ΔΝΤ) Τόμσεν, ο οποίος τώρα ζητά να περιληφθεί στο μνημόνιο η ρητή δέσμευση της κυβέρνησης ότι θα απολύσει 20.000 δημοσίους υπαλλήλους το 2013. Σημειώνουμε εδώ ότι ο Τόμσεν είχε συμφωνήσει οι 20.000 να ενταχθούν σε καθεστώς διαθεσιμότητας.

Και οι δύο απαιτήσεις, του Σόϊμπλε και του Τόμσεν, εικάζεται βασίμως ότι είναι περισσότερον προσχηματικές και κυρίως στοχεύουν στο να κερδηθεί χρόνος ώστε να δουν εάν τελικά θα μείνει και για πόσο το ΔΝΤ στην Ευρώπη και εάν, εκτός της Ελλάδος, θα εμπλακεί και στα «βαριά» και πολυδάπανα για τον προϋπολογισμό και την ατζέντα του Ταμείου, θέματα της Ισπανίας, της Ιταλίας και άλλων αναπτυγμένων προβληματικών ευρωπαϊκών κρατών. Η πιθανότητα να αποχωρήσει το ΔΝΤ και μετά από κάποιο διάστημα να επιστρέψει, όπως είχε κάνει και το 2008 με την Λεττονία, δεν μπορεί να αποκλειστεί στην περίπτωση μας.

Στην αντιπαράθεση αυτή υπεισέρχεται, μέσω του ΔΝΤ, και ο διεθνής παράγοντας (Ρωσία, Βραζιλία κ.α.), κυρίως όμως οι ΗΠΑ, ο οποίες φαίνεται ότι αρχίζουν να αναθεωρούν την άποψη τους για τις σχέσεις τους με την Ευρώπη. Πρώτον επειδή το 2020 οι ΗΠΑ θα είναι ενεργειακά αυτάρκεις, δεύτερον επειδή θέλουν να εστιάσουν το ενδιαφέρον τους στον Ειρηνικό και στην ανατολική Ασία, όπου δίπλα στην Κίνα και την Ιαπων