Παναθηναϊκή καθίζηση

Σχεδόν απανταχού της γης, σε πρώτο, δεύτερο αλλά και τρίτο κόσμο, η εκλογή μιας ομάδας, ποδοσφαιρικής ή μπασκετικής, αποτελεί πλέον υποκατάστατο της θρησκείας, συμπλήρωμα της προσωπικότητας, ένα είδος ιδιωτικού φανατισμού που, επειδή δεν εξηγείται, κατορθώνει να διατηρείται υπερβαίνοντας τις ηλικίες. Ο άσχετος με τα ποδοσφαιρικά, αυτός που ουδέποτε φανατίστηκε ούτε σπεύδει στο γήπεδο για να μη χάσει το ματς της εβδομάδας, αδυνατεί να κατανοήσει το μέγα τραύμα ή το μέγα πλεονέκτημα. Τι άνθρωποι Θεέ μου!

Πράγματι,

η γειτονιά, ο τόπος εργασίας, τα παιδικά βιώματα και βέβαια η ευφυΐα της στιγμής αποτελούν τις συνθήκες μέσα στις οποίες το ειδύλλιο με την ομάδα βάζει χρόνια, διαμορφώνει τον χαρακτήρα, ουσιαστικά βαπτίζει την προσωπικότητα «πράσινη» ή κόκκινη, αφήνοντας πίσω του μια ταυτότητα αινιγματική. Διότι ναι μεν ένα παιδί μπορεί να μεταλαμβάνει από την κούπα της ομάδας και να πλάθει πραγματική ή πλασματική παράδοση. Ο ενήλιξ όμως; Τίνι τρόπω μπορεί να ταυτίζεται με ένα αθλητικό σωματείο, με τη δόξα του ή την κατιούσα πορεία του;

Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού έχουν πολλά να πουν για την κατάπτωση της ομάδας που αυτήν ειδικά τη χρονιά βούλιαξε στα ρηχά νερά και κινδυνεύει ακόμα και να υποβιβαστεί στη Β κατηγορία εξαιτίας της στραβοδίβουλης προεδρίας του Συλλόγου. Οι σοβαροί παίκτες αποχώρησαν αναζητώντας αξιοπρεπές μεροκάματο, η διοίκηση γελοιοποιήθηκε επανειλημμένα με τις αποφάσεις της οπότε ο οπαδικός κόσμος βρέθηκε προ σκληρής σπαζοκεφαλιάς. Θα ενισχύσουν το σωματείο τους; Θα ιδιωτεύσουν φτύνοντας στον κόρφο τους; Θα αρκεστούν σε καταγγελίες του «αντίπαλου» σωματείου που σέρνει τις αμαρτίες του φανερά πλέον;

Το πιο σημαντικό πάντως είναι η αυτοθυσία του πράσινου οπαδού ο οποίος – αδιάφορο αν είναι ενήλιξ ή άνήλικος, φανατικός ή απλώς συμπαθών – καλείται να απομακρυνθεί από το γήπεδο και από τον ίδιο τον εαυτό του. Ενώ λοιπόν ο άσχετος μένει κατάπληκτος με τον φανατισμό που καθιστά τον οπαδό ισοβίως ισοβίτη, ο ίδιος ο ορκισμένος ισοβίτης πλέει σε θολά νερά και νιώθει στείρος σε ιδέες. Το «όχι» είναι εύκολο βέβαια, αλλά τι λογής ευκολία είναι αυτή που απαρνείται πιθανώς το πράσινο χρώμα, το τριφύλλι και μια παράδοση δόξας και κυριαρχίας;

Αυτή τη στιγμή όλοι οι οπαδοί γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ομάδα του τριφυλλιού – βόλεϊ, γουότερ πόλο, μπάσκετ και ποδόσφαιρο - που να κάνει επίδειξη ισχύος και να τιμά τους οπαδούς του. Ακόμη και η ομάδα της καλαθοσφαίρισης που σάρωνε τις νίκες επί χρόνια, τώρα πλέον (μετά την απώλεια του Περπέρογλου και του Σπανούλη) επιδεικνύει ένα πρόσωπο αδύναμο, συμπλεγματικό, μακριά από την ισχυρή ομάδα του παρελθόντος. Όσο για την πρόσφατη νίκη που επετεύχθη άνευ οπαδών, παρά την κατάκτηση του κυπέλλου, ουσιαστικά δεν αποδεικνύει τίποτα.