Ούτε ψευτοραγιάδες, ούτε τρελοαντάρτες

Ακόμα και όταν εμείς οι Έλληνες ήμασταν πιο φιλοευρωπαίοι κι από τον ίδιο το Ντελόρ , οι ευρωεκλογές μάς φάνταζαν αενάως άγευστες , άχρωμες, άοσμες. Πάνω απ’ όλα, όμως, εντελώς αδιάφορες. Ως εκ τούτου ασκούσαμε κάθε πέντε χρόνια στις κάλπες το αναφαίρετο δικαίωμά μας στην άνεση της χαλαρής ψήφου.

Δικαίως νομίζω , καθώς το ευρωκοινοβούλιο που εκλέγαμε μαζί με τους επίσης ξέγνοιαστους άλλους Ευρωπαίους, δεν είχε παρά διακοσμητικό χαρακτήρα και λομπίστικο ρόλο. Περισσότερο έφερνε σε γιγαντιαίοι «φόρουμ» συζητήσεων μια γλωσσικής Βαβέλ, παρά σε Βουλή

των Ευρωπαίων πολιτών όπου θα ζυμώνονταν και θα χαράσσονταν πολιτικές που θα μας αφορούσαν.

Αναπόφευκτα στέλναμε εκεί, στην απομόνωση των Βρυξελλών και του Στρασβούργου τους εκπροσώπους μας και τους ξεχνάγαμε σαν το τραγουδάκι που κέρδισε στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Έτσι κι αλλιώς, αφού δεν αποφασίζαμε κάτι σημαντικό για την Ευρώπη, για την εκλογική ταυτότητα κάθε ευρωπαϊκού λαού οι ευρωεκλογές αποτελούσαν εκάστοτε πρόσχημα για να ανοιχθούν τα θέματα κάθε τοπικής πολιτικής ταμπακιέρας. Αλλά και πάλι, η διαδικασία σπανίως εξομοιωνόταν με τις εθνικές εκλογές .

Έπρεπε να τουμπάρει ανάποδα ο κόσμος της δήθεν κοινωνικά δίκαιης και υποτιθέμενης ενωμένης οικονομικά Ευρώπης, για να αρχίσουμε να αναψηλαφούμε τις έννοιες της σύγκλισης, της αλληλεγγύης, της αλληλοκατανόησης και της ισότιμης κοινής πορείας που πλασάριζε παρηγορητικά η κυρίαρχη ευρωρητορική.

Δυστυχώς, αντιληφθήκαμε καθυστερημένα και με τον οδυνηρότερο τρόπο ότι αντί για ένωση κυρίαρχων λαών η ευρωζώνη είναι μια ομοσπονδία λιτότητας και ανεργίας προς όφελος των χρεωκοπημένων τραπεζιτών της. Και συνειδητοποιήσαμε αργά ότι η στρεβλή αρχιτεκτονική του ευρώ σωρεύει πλεονάσματα στο Βορρά εις βάρος του Νότου, ενώ η Γερμανία, ηγεμονεύουσα πλέον σε μια κερματισμένη Ευρώπη, αποφασίζει για λογαριασμό μας.

Παρότι, όμως, σε συνθήκες ασφυξίας πήραμε επιτέλους μυρωδιά πως ξετυλίγεται το ευρωκουβάρι συνεχίζουμε να παραμυθιαζόμαστε. Με την κύρια ευθύνη των πολιτικών ελίτ. Αντί ως πρώην ευρωλάτρες να αμυνθούμε ενάντια στην υπονόμευση του Ευρωκοινοβουλίου του μόνου θεσμικού οργάνου της Ε.Ε. με εκλεγμένους αντιπροσώπους των λαών, μια μερίδα ψηφοφόρων επιλέγει εκδικητικά να στείλει σε αυτό τους πιο λούμπεν τραμπούκο- πυρπολητές του.

Αντί να επενδύσουμε στον αναβαθμισμένο του ρόλο καθώς αυτό αποκτά για πρώτη φορά μεγάλη γκάμα πραγματικών εξουσιών (νομοθετικές, προϋπολογισμού, ελέγχου κ.ά.) περί άλλων, ευρωσκεπτικιστικών, τυρβάζουμε. Αντί να αξιοποιήσουμε προς διαπραγμάτευση τη πολιτική νομιμοποίηση του Ευρωκοινοβουλίου το οποίο θα έχει λόγο για το σχηματισμό των επιλογών που θα γίνουν την επόμενη πενταετία στην Ευρώπη, το αντιμετωπίζουμε με νευρωσική απερισκεψία περίπου ως ταμπού

Η κυβέρνηση, αφού γέμισε τη κοινωνία με χαλάσματα, επικαλείται τις ευρωεκλογές για να ζητήσει από τους ψηφοφόρους επικρότηση της σταθερότητας που προσφέρει! Και αφού έκανε τα πάντα για να μην πάει ο κόσμος να ψηφίσει τώρα ψάχνει μαζική συμμετοχή στις κάλπες. Από τη μεριά της η αξιωματική αντιπολίτευση αφού αναλώθηκε σε ένα βερμπαλιστικό πόκερ χωρίς ορατό αντίπαλο, ανακήρυξε τις ευρωεκλογές σε δημοψήφισμα που θα ρίξει την κυβέρνηση. Και στις δυο περιπτώσεις η Ευρώπη δεν παίζει ούτε στα προσεχώς.

Γίνεται σαφές ότι υπό το θολό φιλοευρωπαϊσμό αμφοτέρων αναδύεται η ιδιοτέλεια ο λαϊκισμός και η ιδεοληψία εκάστου. Τόσο το δίλημμα «ΝΔ ή περιπέτεια» όσο και το «Μέρκελ ή ΣΥΡΙΖΑ» αποκαλύπτουν την υπάκουη, σχεδόν ραγιάδικη στάση της κυβέρνησης απέναντι σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό λάθος, και την ανυπότακτη , σχεδόν αντάρτική στάση της αξιωματικής προς οτιδήποτε ευρωπαϊκό σωστό.

Ωστόσο και οι δυο, αδιατύπωτες φανερά, κοντόφθαλμες τοποθετήσεις προμηνύουν ολέθριες επιπτώσεις. Γιατί προϋποθέτουν ένα αυτοαναφορικό, απομονωτικό και επαρχιώτικο σύμπαν, που για την Ευρωπαϊκή Ελλάδα δεν έχει πλέον καν τη συμβολική αξία της ανάλαφρης ευρωψήφου του παρελθόντος