ΟΙ ΚΑΚΟΦΩΝΟΙ ΤΕΛΑΛΗΔΕΣ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΚΟΥΒΕΛΗ

Τελικά, φαίνεται πως βρέθηκε η λύση για την εργασιακή εφεδρεία στο δημόσιο. Ονομάζεται συνταξιοδοτική ωρίμανση.

Οι υπουργοί Οικονομικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης συμφώνησαν να μην μείνουν στις λέξεις που τους χωρίζουν, αλλά στις διαδικασίες που τους ενώνουν. Έτσι μέχρι το 2015 το Δημόσιο θα αριθμεί 150.000 λιγότερους

δημοσίους υπαλλήλους. Το δε όφελος, που θα προκύψει από τη διαφορά μεταξύ μισθού και σύνταξης, θα είναι σημαντικό.

Όσοι θεωρούν ότι ο υπερτροφικός δημόσιος τομέας είναι μία από τις αιτίες της κρίσης και η συρρίκνωση του είναι απαραίτητη όχι μόνον για δημοσιονομικούς λόγους, αλλά και για ορθολογικότερη και ποιοτικότερη λειτουργία του κράτους, θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι από τη συμφωνία Στουρνάρα-Μανιτάκη. Η μείωση του προσωπικού, που συνεπάγεται και μείωση των λειτουργικών δαπανών και εξόδων, θα αποδειχθεί ότι είναι όντως ουσιαστική παρέμβαση εφόσον δεν παραβιαστεί η δέσμευση του 5 αποχωρήσεις 1 πρόσληψη.

Φυσικά, κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι με τον τρόπο που γίνεται η μείωση του προσωπικού που εργάζεται στο δημόσιο μεγαλώνει υπέρμετρα ο αριθμός των συνταξιούχων,  και αυτό συνιστά πρόβλημα και για το ίδιο το δημόσιο και για τα ασφαλιστικά ταμεία. Η άλλη λύση θα ήταν οι απολύσεις. Σύμφωνα με μελέτες για να υπάρξει ουσιαστικό δημοσιονομικό όφελος, αλλά και για να εκσυγχρονιστεί σοβαρά η δημόσια διοίκηση και να αλλάξει ριζικά ο ρόλος και η λειτουργία του κράτους χρειάζεται να απολυθούν 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι.

Ποιός όμως θα αναλάμβανε το κόστος ενός τέτοιου «χειρουργείου» και μάλιστα σε περίοδο γενικευμένης κρίσης; Ποιός θα τολμούσε, ακόμη κι αν ήταν αναγκαίο, να πετάξει στον Καιάδα 200.000 ανθρώπους; Και ποιά νομιμότητα θα είχε να το πράξει όταν είναι το ίδιο το σύστημα που δημιούργησε αυτό το «τέρας»;

Τις θεραπείες-σοκ, όταν δεν τις επιβάλλουν επαναστάσεις, συνήθως τις επικαλούνται και τις προτείνουν αυτοί που δεν θα υποβληθούν σ’ αυτές, και όσοι αντιλαμβάνονται την κοινωνία με αριθμούς και ποσοστά, στα οποία οι άνθρωποι πρέπει να προσαρμόζονται. Ενώ εμφανίζονται ως εκπρόσωποι και φορείς του ορθού λόγου, είναι τελάληδες,  και μάλιστα κακόφωνοι, των άκρων. Μονολιθικοί και εμμονικοί που δεν μπορούν να συλλάβουν τις αποχρώσεις και την ποικιλία της ζωής και σίγουρα ανίκανοι να ανταποκριθούν στο παιχνίδι των συνθέσεων. Το «πονάει δάκτυλο, κόψε κεφάλι» είναι δικτατορική αντίληψη και όχι δημοκρατικός κανόνας.

Βεβαίως, κάποιος θα αντιτείνει ότι στην περίπτωση μας δεν έχουμε πόνο δακτύλου, αλλά γάγγραινα και σηψαιμία. Σύμφωνοι. Η επιστήμη έχει όμως προχωρήσει και δεν σταματά στον ακρωτηριασμό. Υπάρχει αντικατάσταση με, προηγμένης πολλές φορές τεχνολογίας, νέα μέλη. Έτσι και στην πολιτική οι «θεραπείες», σε περιόδους κρίσης, θα πρέπει να βρίσκουν ισοδύναμα και υποκατάστατα που θα επιτυγχάνουν το στόχο, χωρίς όμως οδηγούν στο θάνατο.

Η λύση στην οποίαν κατέληξαν οι Στουρνάρας και Μανιτάκης για τον περιορισμό των δημοσίων υπαλλήλων είναι μία μέση, και ορθή θα έλεγα για τα δεδομένα της κ